Tο Supermotard γίνεται θεσμός και η Ιστορία του Σπύρου Κεφαλονίτη ξεκινάει

Λοιπόν αυτή η μικρή ιστορία που θα σας διηγηθώ ήταν το 2000 πρώτη χρόνια τότε που ξεκίνησε να γίνεται θεσμός το supermotard στην Ελλάδα, και εγώ επίσης να τρέχω supermotard. Λοιπόν…είχαν οργανώσει τότε 6 αγώνες, οι οποίοι είχαν τρεις κατηγορίες, light, normal, racing. Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι!

Ενώ ετοιμάζομαι να πάω στον τελευταίο αγώνα όπου γινόταν στην Αθήνα (κιουρκα), εμένα η βάση μου εντωμεταξύ ήταν Κέρκυρα, είχαν απεργία οι μεταφορικές εκείνες τις μέρες, συνήθως κάπως έτσι τότε μετέφερα το μηχανάκι που έτρεχα, γιατί δεν είχαμε την άνεση να έχουμε φορτηγάκι η τρέιλερ, τότε είχα ένα Honda XR 400 τροποποιημένο όσο μπορούσαμε(ευγενική χορηγία) από τον κολλητό μου το Λεωνίδα Ράμμο, το στέλναμε με μεταφορική από αγώνα σε αγώνα και εμείς πηγαίναμε με το ΚΤΕΛ, και μετά οδικώς από την μεταφορική στην πίστα, λοιπόν έχουμε κολλήσει τι να κάνουμε και πως θα μεταφέρουμε τώρα το μηχανάκι από Κέρκυρα Αθήνα εφόσον έχει απεργία και δεν έχουμε άλλη λύση! Σκέφτομαι ότι είχε καράβι Κερκυρα Πάτρα, και του το λέω! Και του λέω επίσης ότι μετά θα πάω οδικώς από την Πάτρα στην Αθήνα (κιουρκα) Χαχαχαχα! μου λέει ο Μανώλης ο Δαφνης φίλος του Λεωνίδα που ήταν εκεί παρών ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να πάω οδικώς, και μετά να μπω να τρέξω με τίποτα! Γελάω και του λέω πως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το προσπαθήσουμε και ότι βγει στον αγώνα.

Το βάζουμε λοιπόν στο καράβι φτάνουμε Πάτρα νοικιάζουμε και ένα αμάξι γιατί είμασταν τρία άτομα, έχουμε αλλάξει εντωμεταξύ γρανάζια για να τσουλάει λίγο στην εθνική και ξεκινάμε από Πάτρα για Αθήνα(κιουρκα). Φτάνουμε σε κάποια φάση και διαπιστώνω ότι έχει μπει η κατηγορία μου για χρονομετρημένα, εντωμεταξύ όλα ήταν στο όριο! Καράβι να πάμε και καράβι να γυρίσουμε το ίδιο βράδυ, δεν υπήρχαν τα απαραίτητα χρήματα τότε ούτε ακόμα κάποιες χορηγίες για να έχουμε διανυκτέρευση. Τέλος πάντων αλλάζω γρανάζια όσο πιο γρήγορα γινόταν και μπαίνω λίγο πριν τελειώσουν τα χρονομετρημένα, ίσα ίσα για να πάρω χρόνο να στηθώ στην εκκίνηση, δεν θυμάμαι καλά είχα κάνει ή πρώτο ή δεύτερο χρόνο! Βγαίνω και βλέπω το Λεωνίδα και το Μανώλη τους φίλους μου να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει απλά λέω θα είμαι τριάδα για να κάνουν έτσι, δεν το πίστευαν μέσα σε αυτή την ταλαιπωρία, αλλά για εμένα ήταν κίνητρο βασικά και όχι ταλαιπωρία!

Τέλος πάντων έρχεται η ώρα του αγώνα, ένας αγώνας που μου έχει μείνει χαραγμένος, όχι τόσο πολύ γιατί κέρδισα και είχα φοβερές μάχες, ούτε επειδή ήταν η πρώτη μου διπλή νίκη και στα δυο σκέλη με πανάξιους αντιπάλους και με πιο δυνατά μηχανάκια, αλλά είναι χαραγμένη γιατί όταν έχεις πάθος και αγάπη για αυτό που κανείς πάντα θα βρίσκεις λύσεις, και όχι δικαιολογίες, ότι και να σου συμβεί κάποια στιγμή ανταμείβεσαι και είναι τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα που δεν περιγράφεται..

(ΥΓ) Εντωμεταξύ δεν είχα καθίσει ούτε για την απονομή αλλάξαμε γρανάζια και σφαίρα για Πάτρα να προλάβουμε το καράβι.. (κάπως έτσι ήρθε η πρώτη καρο..#120🏁)