Λευτέρης Παπαδάκης

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και την φετινή χρονιά. Την εμπειρία του Παγκοσμιού Πρωταθλήματος την έχουμε ξαναζήσει πάλι στα junior το 2019 πάλι στο Trentino όταν ο Λευτέρης έτρεχε στα 65cc και το 2021 στο Παγκόσμιο πάλι στην κατηγορία junior στην Μεγαλόπολη όταν ο Λευτέρης έτρεχε στα 85cc. Φέτος αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος και στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα EMX στα 125cc. Όταν φτάσαμε εκεί καταλάβαμε ότι τίποτα δεν θα έμοιαζε με ότι είχαμε γνωρίσει μέχρι και σήμερα, τα πάντα είχαν την θέση τους, την σειρά τους. Τα πάντα γίνονταν με απόλυτη τάξη και ακρίβεια ακόμα και ο τρόπος που θα στήσουμε τα φορτηγά. Σιγά σιγά τα parking άρχιζαν να γεμίζουν και σιγά σιγά αρχίζαμε να κινούμαστε σε ρυθμούς Ευρωπαικού Πρωταθλήματος.

Την Παρασκευή το πρωί πήγαμε να περάσουμε τεχνικό έλεγχο όχι μόνο τα μηχανάκια αλλά και τα ρούχα, τα προστατευτικά που θα φορούσαμε. Δίπλα μας αρχίζουν να έρχονται οδηγοί από όλο τον κόσμο, οδηγοί που μέχρι σήμερα τους βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση η στο internet και τώρα καθόμασταν πλάι πλάι και συζητούσαμε και όταν μαθαίνανε ότι είμαστε από Ελλάδα ενθουσιαζόταν που περνάμε και εμείς μέρος σε αυτή την διοργάνωση. Γενικότερα υπήρχε μια ηρεμία και υπομονή όση ώρα και να διαρκούσε ο τεχνικός έλεγχος. Το απόγευμα της ίδιας μέρας άνοιξε ο χώρος για τίς εκκινήσεις και σιγά σιγά αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε τι θα γίνει το Σάββατο.

Ξημερώνει Σάββατο πρωί και το πρόγραμμα ξεκινάει από νωρίς. Στις 8 μπαίνουμε στην πίστα για ζέσταμα γιατί είμαστε στο πρώτο γκρουπ από τον πρώτο γύρο ξεκινάνε όλοι τέρμα γκάζι σαν να γνωρίζουν ακόμα και που έχει την παραμικρή λεπτομέρεια, ο Λευτέρης χρειάζεται μερικούς γύρους για να ξεκινήσει να βρίσκει τα πατήματα του, κάποια στιγμή βγαίνει έξω και τον ρωτάω πως τα είδε?.. και μου απάντησε “πολύ δύσκολα και επικίνδυνα αλλά θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ” μετά από λίγο έρχεται η ώρα να ξαναμπούμε μέσα για χρονομετρημένα, φτάνουμε στην είσοδο της πίστας και έρχεται η ώρα να ριχτούμε στην μάχη.

Ο ήχος από 47 μηχανάκια έφτανε να σε ανγχώσει, ανοίγει η κορδέλα και ξεχύνονται μέσα στην πίστα, το συναίσθημα ήταν τρομερό να βλέπεις να περνάνε από μπροστά σου μηχανάκια συνέχεια, να βλέπεις να πηδάνε 3 και 4 Αθλητές μαζί τα άλματα, να στρίβουν όλοι μαζί ο ένας δίπλα στον άλλον να βγαίνουν συνέχεια κίτρινες σημαίες και να ψάχνω να βρω τον Λευτέρη και κάθε φορά που τον έβλεπα ένιωθα μια ανακούφιση και άντε πάλι το ίδιο στον επόμενο γύρο και όλοι να παλεύουν για μια θέση στο όνειρο μια θέση για τον Τελικό της Κυριακής. Ο χρόνος τελείωσε και εμείς δεν προκριθήκαμε, φυσικά το ξέραμε δεν είχαμε αυταπάτες ούτε πετάγαμε στα σύννεφα.

Όταν βγήκε έξω τον συγχάρηκα για την προσπάθεια του, είδαμε τα λάθη μας είδαμε τα σωστά μας και τώρα γυρνάμε να προπονηθούμε σκληρά, να ετοιμαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε και φυσικά να ξανά προσπαθήσουμε να προκριθούμε σε ένα Τελικό ενός Αγώνα Ευρωπαικού η Παγκοσμίου, γιατί στο τέλος το ταξίδι είναι αυτό που μένει.