Σαράντης – Βίκυ

Με την Βίκυ γνωριστήκαμε σε μια περίοδο της ζωή μου που δεν έκανα Motocross λόγω στρατού. Όταν λοιπόν τελείωσε η θητεία μου άρχισα και πάλι εντατική προπόνηση για να πάρω μέρος στους Aγώνες. Ξεκινήσαμε μαζί με την Βίκυ να πηγαίνουμε στις πίστες. Μου έδειξε ότι της άρεσε, χωρίς όμως να θέλει να επέμβει στην προπόνηση, να κρατήσει χρόνο ή να μου πει το οτιδήποτε για την πίστα. Τα πρωινά πριν φύγουμε για προπόνηση έφτιαχνε ένα ψυγειάκι με τα απολύτως απαραίτητα. Είχαμε τοστ μπισκότα σοκολάτες νερά με πάγο και ότι άλλο ήξερε ότι μου αρέσει. Οι στολές μου ήταν πάντα καθαρές και σε κάθε σκέλος όλα ήταν διαφορετικά, για το κακό το μάτι μου έλεγε! Φτάναμε στους Aγώνες και ήξερε ακριβώς τι θέλω και πότε το θέλω χωρίς να το έχουμε συζητήσει. Έτσι προχωρήσαμε και στους υπόλοιπους Aγώνες και προπονήσεις. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν να περάσουμε ωραία και να γυρίσουμε υγιείς. Είναι σημαντικό να έχεις τον άνθρωπο σου μαζί σου σε κάτι που αγαπάς!

Και εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε την Βίκυ. “Τι είναι όλο αυτό που ζει μια γυναίκα ενός μοτοκροσέρ” Βίκυ Διονυσιώτη ?

Δύσκολη απάντηση και σύντομη βασικά. Είναι το άγχος, το στρές, ο φόβος! Όλα αυτά μαζί είναι ένας συνδυασμός ανυπομονησίας να βγει σώος χωρίς τραυματισμούς. Δεν με απασχόλησε ποτέ η θέση, ούτε κατά διάνοια, γι’ αυτό δεν έβγαλα ποτέ ταμπέλα, γι’ αυτό δεν φώναξα ποτέ, γι’ αυτό και δεν μίλησα ποτέ. Δεν ήθελα για κανένα λόγο να υπάρξει κανένας τραυματισμός, δεν το γουστάρω αυτό όσο και αν είναι του αθλήματος. Με τα χρόνια συνήθισα την πίστα, την λάσπη , την κούραση σωματική και ψυχολογική κυρίως και ακόμα όσες φορές και να πάμε σε Aγώνες να δούμε τους φίλους μας συνεχίζω να γραπώνομαι στα σύρματα αλλά μέχρι εκεί, ποτέ μα ποτέ δεν θα συνηθίσω και δε θα δεχτώ όσα στραβά μπορεί να σου φέρει ένας Αγώνας.