Ο Κώστας Ιακωβίδης(Jobe) έχει γράψει πολλές Ιστορίες στη πορεία του και συνεχίζει.

Καταρχάς την δεκαετία του 70 όταν ξεκίνησα το 72 με ένα μηχανάκι της εποχής να πηγαίνω στα χώματα…δεν καταλαβαίναμε τι θα πει {έπεσε ο ήλιος }. Όταν ξεκινήσαμε να τρέχουμε τα πράγματα ήταν ρευστά δηλ όλα ήταν φτιαγμένα στο πόδι από τα μηχανάκια μας μέχρι την οργάνωση. Όμως ήμασταν όλοι μια παρέα είχαμε τις κόντρες μας αλλά μετά ψήναμε και τρώγαμε παρέα.

Η Καρό Σημαία πάντα ήταν ο στόχος μας και όλοι θέλαμε να είμαστε πρώτοι, σήμαινε επιτυχία… κάποιους χορηγούς, οι κοπέλες μας μάθαιναν κλπ .Όμως υπήρχαν και κάποιες παρατυπίες όταν ήθελαν να προωθήσουν κάποιον δικό τους γι’ αυτό είπα πριν ότι όλα ήταν ρευστά . Τώρα τα πράγματα είναι πολύ καθαρά δεν γίνονται συκέ εκκινήσεις υπάρχουν τα ηλεκτρονικά και όλα πάνε καλά. Η Καρό Σημαία παραμένει ο στόχος όλων και μόνο να τερματίσεις είναι άθλος. Το κρος είναι ένα πολύ σκληρό άθλημα < περί αθλήματος πρόκειται> και αν δεν μπεις μέσα στην πίστα να τρέξεις με ρυθμό αγώνα, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να πέφτει η Καρό, ελευθερώνεσαι, ησυχάζεις, ηρεμείς, βλέπεις πολύ μακριά τον επόμενο αγώνα και ας είναι μετά από 2 ώρες.

Εγώ όμως θα σου πω τι σημαίνει να μείνεις 20 μέτρα πριν την Καρό και επειδή είναι ύψωμα δεν μπορείς να τσουλήσεις την μότο σου για να πάρεις την πολυπόθητη Καρό….αυτό είναι μια μαχαιριά στην καρδιά. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή έτρεξα και πήρα ένα ακόμα Κυπελάκι βλέποντας την Καρό και ηρεμώντας από την ένταση .

Για εμάς τους παλιούς τους αρρώστους με το χώμα ο χειρότερος εφιάλτης μας είναι όταν δεν θα μπορούμε να τρέξουμε , λόγω ηλικίας και δεν θα μπορούμε να αντικρίσουμε έστω και τελευταίοι την Καρό, είμαι κοντά σε αυτήν την ηλικία και δεν ξέρω πως θα το διαχειριστώ το θέμα αυτό.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση και ότι θες είμαι ακόμα παρόν . Στις 8-9 Ιουνίου θα έχουμε αγώνα στην Μεγαλόπολη αν θες έλα εκεί να μυρίσεις την λαδίλα, την αδρεναλίνη και όλα όσα γίνονται πριν κατά και μετά τον αγώνα.

Κώστας Ιακωβίδης (Jobe)