Ο Βασίλης Στάμου και η Ιστορία μιας Καρό Σημαίας του που ”από την καταστροφή έγινε όνειρο”.

Αγώνες ταχύτητας ,το ποιο συνηθισμένο ερώτημα είναι το γιατί, γιατί το κανείς;; τι σου προσφέρει;; αξίζει όλο αυτό το κόστος και ρισκάρεις την σωματική σου ακεραιότητα;; δεν έχουν λογική…μα φυσικά και δεν έχουν λογική, η λογική και το μυαλό δεν μπορούν να καταλάβουν αυτά που κάνει η καρδιά και η ψυχή και οι αγώνες έχουν ψυχή πολύ ψυχή!! Μέσα στους αγώνες γίνονται ανεξήγητα πράγματα, η υπερπροσπάθεια σαν έννοια δεν αρκεί για να δικαιολογήσει αυτό που έγινε! Θα μπορούσε να είναι και θαύμα (ας μου επιτραπεί η έκφραση). Είναι πράγματα που συμβαίνουν σε εσένα τον ίδιο, κάθεσαι και σκέφτεσαι πως έγινε και μετά το προσπερνάς βάζοντας το στο τσουβάλι με τα αισθήματα και εμπειρίες, είναι αυτά που τα θυμάσαι ,και λες, ναι ρε ,θα πάμε και του χρόνου !!

Μια μικρή ιστορία από ένα περιστατικό τόσο συνηθισμένο στους αγώνες, αλλά και τόσο ανεξήγητο έξω από αυτούς…Αγώνας ταχύτητας στης Σέρρες, όλα έχουν πάει πολύ καλά και είμαστε στο φανάρι περιμένοντας να σβήσει…καλή εκκίνηση και για 8 γύρους συμμετέχουμε στο κυνηγητό του βάθρου! Στον 9ο γύρο και στην 6η στροφή θα χαθεί η γη από τα πόδια μου….η σέλα της μοτοσικλέτας σέρνεται στην πίσω ρόδα και εγώ να προσπαθώ να μην πέσω από τον μανιασμένο ταύρο! Μικρό το κακό, την γλιτώνουμε με μια έξοδο χωρίς πτώση….και διαπιστώνοντας ότι έχει σπάσει το υποπλέσιο της μοτοσικλέτας η ουρά απλά στέκεται από κάποιες βίδες…χωρίς να το σκεφτώ πολύ σε λίγα δευτερόλεπτα είμαι μέσα αρνούμενος την εγκατάλειψη. Έναν γύρο μετά φαίνεται αδύνατο να συνεχίσω, η κούραση (στα πόδια χωρίς να κάθομαι) απίστευτη! Έχω ξεπεράσει το τρέμουλο και πλέον δεν τα νιώθω καθόλου τα πόδια μου. Περνώντας από την εκκίνηση-τερματισμό βλέπω στην ταμπέλα της ομάδας μου ότι διατηρώ την 3η θέση.

Έχουμε πολλούς γύρους ακόμα, αλλά θα το παλέψουμε (λέω από μέσα μου) αγκαλιά στο μικρό ντεπόζιτο για να στηρίζομαι, ανέβαινα και πάνω του στην ευθεία για ξεκούραση κύλαγαν οι γύροι…έβλεπα στην ταμπέλα μου ότι ο ρυθμός μου είχε πέσει, αλλά πολύ λίγο σε σχέση με την κατάσταση, αλλά έβλεπα και τα νοήματα του Βελη, να κάνει σαν τρελός που δεν προσπαθούσα για κάτι καλύτερο (χωρίς να ξέρει τι έχει συμβεί και πως έχει η κατάσταση) …4-5 γύρους πριν το τέλος ,με τα βίας στέκομαι στην μοτοσικλέτα, τα πόδια μου αρνούνται να με κρατήσουν άλλο, το πιο δύσκολο από όλα είναι οι αλλαγές ταχυτήτων, το κάτω άκρο του ποδιού δεν μπορώ να το κουνήσω!! Εκεί ήδη ο 4ος με έχει φτάσει…χαρούμενος που είχα φτάσει έως εκεί, αλλά πάντα η θέληση για κάτι καλύτερο υπερτερεί…εκεί θα κάνω τον καλύτερο μου χρόνο του αγώνα!!

Ενώ ήδη στέκομαι για 10+ γύρους με λυγισμένα γόνατα…Μια Καρό Σημαία που από την καταστροφή έγινε όνειρο! Αυτοί είναι οι αγώνες και αυτό ένα από τα πολλά που συμβαίνουν. Καλή χρόνια σε όλους

Βασίλης Στάμου