Η Ιστορία μιας αναπάντεχης νίκης του Σταύρου Τρίντη

Μια ιστορία και από εμένα μια και με τσίγκλησε ο φίλος μου Kyriakos Koykas.
Ξεκινώντας φέτος το πρωτάθλημα για να χαρώ όσους αγώνες έχω ακόμα, παίρνω πρώτη θέση στην Τρίπολη που δεν χαίρομαι το αποτέλεσμα αφού παρότι με το cbr 600 θα μπορούσα να έχω την 4η θέση στο grid των superbikes, την Κυριακή μια λάθος επιλογή χάρτη με έφερνε 2ο στους πρώτους γύρους που όμως μια βλάβη στο μοτέρ του προπορευόμενου συναθλητή μου, μου έδωσε τη νίκη.

Ανεβαίνουμε πριν τον αγώνα των Σερρών για προπόνηση. Μια πτώση στο τέλος της ευθείας με άφησε με ένα κενό μνήμης 30′. Στο τριήμερο του αγώνα 2 εβδομάδες μετά τα πράγματα ήταν λίγο πάνω κάτω με ζαλάδες και καμπανάκι από το γιατρό μου να μην ξαναχτυπήσω το κεφάλι μου σύντομα.

Ξεκίνησα τον αγώνα από τη 2η θέση με ατομικό ρεκόρ 0,500″ γρηγορότερος. Πέντε γύρους πριν το τέλος αρχίζουν ζαλάδες. Ήμουν 6″ πίσω από τον πρώτο κ ο 3ος ήταν 4,5” πίσω μου δεν ήξερα εάν έπρεπε να σταματήσω ή να συνεχίσω. Πήρα την απόφαση να συνεχίσω αλλά να μην πιέζομαι. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τον τελευταίο γύρο βλέπω τον μηχανικό μου Kostas Sipsis να έχει χωρέσει ανάμεσα στο κενό του συρματοπλέγματος και της μάντρας, της ευθείας και να μου κουνάει τα χέρια “φύγε”. Κοιτάω μπροστά κ ο Δημήτρης είχε σταματήσει πιστεύοντας ότι είχε τερματίσει. Τον πέρασα και προσπάθησα να κινηθώ λίγο πιο γρήγορα μη τυχόν με φτάσει αλλά μην πέσω και λόγω της ζαλάδας….

Η φωτογραφία δείχνει σε εμένα ότι ακριβώς πέρναγε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή με μία αναπάντεχη νίκη σε ένα αγώνα που είχα φάει γκολ από τα αποδυτήρια.

Σταύρος Τρίντης