Ο Αλέξανδρος Παπανικολάκης στη δική του Ιστορία κοιτάει στα μάτια το πρώτο του Πρωτάθλημα

Η δική μου «Ιστορία Μιας Καρό Σημαίας» πάει πίσω στο 2004, συγκεκριμένα στον τελευταίο Αγώνα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Motocross, τον Αγώνα που θα ανεδείκνυε τον Πρωταθλητή. Στο Λάκωμα Χαλκιδικής λοιπόν, με 5 βαθμούς προβάδισμα στην βαθμολογία, θα έπρεπε να νικήσω το ένα από τα δύο σκέλη, έτσι ώστε να μην καταφέρει ο αντίπαλος μου, ο Πρωταθλητής Δημήτρης Μερεμετσάκης, να καλύψει την βαθμολογική διαφορά μας και συνεπώς να κατακτήσει εκείνος το Πρωτάθλημα. Αξίζει να αναφερθεί ότι εκείνη την χρονιά μόνο εγώ είχα καταφέρει να πάρω διπλές νίκες σε Αγώνα, αλλά και από την άλλη ο πανάξιος συναθλητής μου είχε σαν χειρότερο τερματισμό την δεύτερη θέση.

Η τακτική μου ήταν να «χτυπήσω» ένα από τα δύο σκέλη, αυτό που θα βρισκόμουν στην πιο πλεονεκτική θέση. Ο Δημήτρης όμως θα έπρεπε να νικήσει και στα δύο σκέλη για να βγει Πρωταθλητής, με διαφορά ενός πόντου. Ξεκινά το πρώτο σκέλος και παίρνω την εκκίνηση. Αυτομάτως σκέφτομαι «αυτό είναι το σκέλος που πρέπει να νικήσω». Αρκετά γρήγορα καταφέρνω να έχω την πρωτοπορία του Αγώνα, χωρίς να δέχομαι ιδιαίτερη πίεση. Η συνέχεια όμως εξελίσσεται όχι τόσο ιδανικά. Ξαφνικά αισθάνομαι τη μανέτα του συμπλέκτη να υποχωρεί, μετά λύνει ο ρεγουλατόρος ρύθμισης εντελώς και παράλληλα χαλάει και η ταινία στα γυαλιά μου και έτσι αναγκάζομαι να τα βγάλω. Αποτέλεσμα η δεύτερη θέση.

Στην ανάπαυλα ανάμεσα στα σκέλη, η ομάδα μου προσπαθούσε να με κρατήσει ήρεμο, λέγοντας μου ότι έχω τις περισσότερες νίκες, ότι είμαι στα σημεία καλύτερος και ότι με λίγη τύχη αυτήν τη φορά θα φτάσω στον πρώτο μου τίτλο. Προσπαθώ να ηρεμήσω, αλλά μάταια. Όρθιος μέσα στο φορτηγό μας, ανυπομονώ να πέσει η μπάρα και να δώσω το 100%. Εκκίνηση δεύτερου σκέλους, η μπάρα πέφτει… και πέφτει απρόσμενα νωρίς! Με βρίσκει στην τέταρτη θέση, όμως πολύ σύντομα καταφέρνω να βρεθώ δεύτερος πίσω από τον Δημήτρη. Με πολύ γρήγορους γύρους, απομακρυνόμαστε από τους υπολοίπους.

Η μάχη έχει ανάψει για τα καλά. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη με τους ντόπιους θεατές να ενθουσιάζονται με την πρωτοπορία του -συντοπίτη τους- αντιπάλου μου. Ενώ συνεχίζω να ακολουθώ, κατά την χρήση των γυαλιών μου με σύστημα roll off, αντιμετωπίζω και πάλι πρόβλημα με την ταινία τους. Μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι χάνω έδαφος και ότι ο αντίπαλος απομακρύνεται. Μονόδρομος η οδήγηση χωρίς γυαλιά, τα πετάω και αρχίζω πάλι να τον πλησιάζω. Εντωμεταξύ είχαν ξεκινήσει και τα ντουμπλαρίσματα στους οδηγούς που ήταν ένα γύρο πίσω, με μπλε σημαία από την οργάνωση και πάλι καθυστέρησα πολύ στο να περάσω κάποιους Αθλητές…Τα μάτια μου γέμισαν άμμο…Με τα πολλά περνάω αλλά ξαναμένω πίσω… Δυσκολεύομαι πολύ να δω αλλά συνεχίζω…Σταθερή η απόσταση για τους επόμενους ένα-δύο γύρους…

Ξαφνικά αρχίζει να βρέχει, έτσι καταφέρνω να καθαρίσω κάπως τα μάτια μου. Περνώντας από τους μηχανικούς μου βλέπω στην πινακίδα μου «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΥΑΛΙΑ!». Τελευταία ευκαιρία, σκέφτομαι και ανασυγκροτούμαι. Μετά από δύο γύρους έχω πλησιάσει υπερβολικά και πιστεύω πια πως έχω περισσότερη δύναμη από τον συναθλητή μου και μπορώ να νικήσω. Δύο τελευταίοι γύροι…πλησιάζοντας τον Μερεμετσάκη έχω σκεφτεί το σημείο που θα τον περάσω και το κάνω! Στην επόμενη στροφή κρατιέμαι όσο πιο εσωτερικά γίνεται, αλλά όχι αρκετά καθώς ο Δημήτρης με πολλή δύναμη ξανακερδίζει την προπορεία.

Ταμπέλα «τελευταίος γύρος» και δεν το βάζω κάτω. Συνεχίζω να πιστεύω σε εμένα και στις δυνάμεις μου. Κάνουμε λίγα μέτρα, βρίσκω το άνοιγμα και κάνω την προσπέραση. Κυριολεκτικά στην συνέχεια έκανα τον γύρο της ζωής μου καταφέρνοντας να κάνω και μια μικρή απόσταση μέχρι τον τερματισμό μου. Καρό Σημαία! Η σημαντικότερη Καρό Σημαία της καριέρας μου, όχι μόνο για την ένταση που είχε αυτό το σκέλος, αλλά και γιατί αυτή η Σημαία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πρώτο μου Πρωτάθλημα.

Παπανικολάκης Αλέξανδρος