Ο Άκης Τσώκος αντιμέτωπος με τη δική του Ιστορία

Η Αγωνιστική μου πορεία ξεκινά το 1992. Πριν από όλα αυτά που έμελλε να συμβούν δούλευα σε ένα συνεργείο το οποίο στήριζε τον Παντελεάκη και τον Κόλλια. Όπoτε έβρισκα ευκαιρία καβαλούσα τις Αγωνιστικές τους μοτοσυκλέτες τους και έκανα σταματημένος ότι είχα ξεκλέψει βλέποντας τους, έβγαζα λίγο γόνατο έσκυβα μπροστά δεν καθόμουν σε ησυχία με λίγα λόγια. Το πρώτο μου μηχανάκι ήταν ένα ζετάκι το οποίο δεν άργησε να πουληθεί για να μαζέψω χρήματα για προκαταβολή της νέας μου Μοτοσυκλέτας, μιας aprilia future. Κάπως έτσι ξεκίνησα με μια σακούλα από το σούπερ μάρκετ Αθηνά με τα πολύ βασικά εργαλεία.

Στα 16 μου πρέπει να περάσω πρώτη φορά τεχνικό έλεγχο ο οποίος δεν ήξερα καλά καλά τι σημαίνει. Ευτυχώς όλα ήταν εντάξει και να μαι για πρώτη φορά μέσα σε πίστα στην Τρίπολη.
Γυρίζω γυρίζω και να σου στην παρατεταμένη Κ8 ακουμπάω γόνατο. Τρόμαξα. Βγαίνω έξω και κανείς δεν με πιστεύει όταν τους το λέω. Τότε ο Στέλιος Μαρμαράς μου βάζει κιμωλία και μου λένε να ξαναμπώ….η κιμωλία εξαφανίστηκε. Μπράβο μικρέ μου έλεγαν όλοι. Τότε έτρεχα με τους καλύτερους που υπήρχαν τον Παπαχρήστου, Παπαγεωργίου, Στάμου, Πάλλη, Παπαγιάννη, Σιφναίο, Σταυρουλάκη και άλλους.

Ο πρώτος μου Αγώνας με βρήκε να τερματίζω στην 12η θέση. Τέλεια!!
Τότε γνωρίστηκα καλύτερα με το Μάκη Σιφναίο ο οποίος μου έλεγε (Μικρέ μην ανοίγεις τέρμα το γκάζι θα σε πετάξουν έξω). Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε. Το μηχανάκι μου ήταν ένα pollini 150 σιγά σιγά όμως το κατάλαβα. Η αγάπη μου για όλο αυτό μεγάλωνε πολύ. Δεν αργεί η επόμενη μοτοσυκλέτα μου, ένα racing 125 άλλο πράγμα ωραίο δυνατό μου άρεσε πολύ.
Τότε ο κολλητός μου φίλος ο Σταθόπουλος Βασίλης έτρεχε με ένα 58 f3 μακράν πιο γρήγορος και έλεγε στον αδελφό μου ότι μπορώ να τρέξω πολύ καλά.

Συνέχιζα τους Αγώνες όπως μπορούσαμε πάντα παρέα με τον αδελφό μου. Το καθετί περνούσε από την τσέπη μας και μόνο. Κάποια στιγμή έφτιαξαν την κατηγορία ss250-400 και τότε πήραμε την πρώτη καινούργια μοτοσυκλέτα μου. Από το κατάστημα Μοτο Μάικ ένα aprilia.
Αυτή η κατηγορία ήταν το μεγαλύτερο σχολείο από πολλές τις πλευρές. Αναβάτες,Μηχανικοί,δυνατές φιλίες. Πρώτη χρονιά και τερματίζω 8ος στο Πρωτάθλημα.
Εάν θυμάμαι καλά πρώτος ήταν η ο Παργινός ή ο Πολίτης.

Μετά από αυτή την αξέχαστη χρονιά είχαμε μια διακοπή από τους Αγώνες Ταχύτητας.
Εκείνη την χρονιά έγινα πολύ φίλος με τον Σπηλιώτη Μιχάλη. Ξεκινάει το Super Moto και τον ακούω να μου λέει ( πάρε ένα yamaha yzf 250 και θα τρέξουμε μαζί ένα Πρωτάθλημα) στο οποίο τερμάτισα 4ος με δυνατά ονόματα τους καλύτερους τότε, Παπαγεωργίου, Τσαλίκης και δεν θυμάμαι πόσους άλλους. Ο Σπηλιώτης ο αδελφός μου όλοι μαζί είχαμε γίνει μια οικογένεια όλοι ο ένας για τον άλλον.

Τότε ξεκινάει στην Ελλάδα ο πρώτος Πανευρωπαϊκός Αγώνας Super Moto. Ο Σπηλιώτης είχε ένα 450 καινούργιο και μου λέει με αυτό θα τρέξεις. Και όλα αυτά 3 μέρες πριν τους Αγώνες. Πότε θα προλάβω του είπα. Η απάντηση ήταν να φορτώσουμε την νταλίκα και να ξεκινήσουμε για τις Σέρρες. Εγώ κάθομαι πίσω σε όλο το ταξίδι και φτιάχνω την μοτοσυκλέτα και από Motocross το στήνω Super Moto. Φτάνοντας στις Σέρρες το μόνο που είχα αφήσει ήταν το τιμόνι και τα χειριστήρια που με βόλευαν. Ξεφορτώνουμε και το κοιτούν με απορία…(πότε πρόλαβες ;;;). Έτρεξα, προκρίθηκα και τερμάτισα. Τότε ήταν που πήρα τα πρώτα μου χρήματα από Αγώνες.

Η επόμενη χρονιά ξεκινάει με Αγώνες Ταχύτητας και αγοράζω καινούργιο ένα tz 125 . Η βοήθεια που είχα εκείνη την χρονιά ήταν μεγάλη από τον Στέλιο Μαρμαρά,Προκοπή Μπίμπικα, Σπηλιώτη Μιχάλη και τον τεράστιο Γιάννη Μπούστα και φυσικά όπως πάντα τον Αδελφό μου.
Η πρώτη μου Καρό Σημαία ήρθε στο Ελληνικό. Έχω να πω πολλά και ίσως κάποιους να τους αδικώ αλλά θέλω να φτάσω λίγο πιο μακρυά στο 2007. Αγοράζοντας ένα tz 250 που ήξερα ότι ήταν του Μάκη Σιφναίου και ήξερα ακόμα ότι η μοτοσυκλέτα ήταν τέλεια όπως και ο Μάκης.
Έδωσα τότε πολλά χρήματα για να κάνω αυτά που ήθελα και που πίστευα ότι μου ταιριάζανε.
Θυμάμαι το πρώτο δέσιμο το κάναμε παρέα. Η χρονιά ξεκινάει και πάω αρκετά καλά με ένα συνεχόμενο ψάξιμο για το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η πρώτη Καρό Σημαία της χρονιάς έρχεται με χρόνο 1”23”100 με την μοτοσυκλέτα μου φουλ πλούσια. Συνεχίζω στην Κρήτη παρέα με τον Προκόπη και ένα φίλο τον Νίκο. Δεν έχω πατήσει ποτέ την πίστα της Κρήτης και την κάνω βόλτα με ένα βεσπάκι. Στήνουμε την Μοτοσυκλέτα και κάνω ένα απίθανο Αγώνα που με βρίσκει Νικητή. Επιστρέφουμε στην Αθήνα και εκεί γνωρίζω τον Λέανδρο Ντότσικα ο οποίος τότε ήξερε να οδηγά μόνο παπί. Ταπεινό παιδί και η οικογένεια του μας έδειξε εμπιστοσύνη και λογικό είναι να τον αγκαλιάσουμε παρέα με τον αδελφό μου.
Μπήκαμε πίστα πολύ σύντομα ο Λέανδρος άκουγε πολύ και όλη η προσπάθεια μας έβρισκε γόνιμο έδαφος. 2016 το νούμερο 1 φιγουράρει στην μοτοσυκλέτα μου και είμαι πολύ καλά και ο Λέανδρος ακολουθεί δυνατά το Πρωτάθλημα.

Στον 3ο Αγώνα στα Μέγαρα πέφτω στην Κ1 από παραφλού που είχαν πέσει στην πίστα. Ξέρω ότι χτύπησα άσχημα γιατί πονάω πολύ. Στο νοσοκομείο δεν με αναλάμβανε κανείς λόγο της κατάστασης αυτών που είχαν προκληθεί από την πτώση. Τελικά μετά από πολύ μελέτη χειρουργήθηκα. Πριν το χειρουργείο είχε έρθει ο γιός μου με είδε που έκλαιγα …στεναχωρήθηκε… σας κατέστρεψα του είπα. Έγινε το χειρουργείο και μόλις συνήλθα έκανα την εξής ερώτηση.
(Γιατρέ την άλλη βδομάδα έχω Αγώνα θα καταφέρω να τρέξω;) Εάν μπορέσεις να περπατήσεις θα δούμε. Ο Λέανδρος είχε πικραθεί. Τελικά δεν τα κατάφερα να σηκωθώ. Η καλύτερα κατάφερα κάτι πολύ σημαντικό. Μίλησα με τον Λέανδρο και μοιράστηκα μαζί του την σκέψη μου και τα tips που θα τον βοηθούσαν να είναι ναι μπροστά. Πήρε το 1ο του Πρωτάθλημα.

Ας κλείσουμε για τώρα και θα τα ξαναπούμε.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου ψυχολογικά οδηγικά οικονομικά ακόμα και αυτούς που έχω πληγώσει μιας και όλοι είμαστε μια οικογένεια.
Ευχαριστώ Στέλιο Μαρμαρά, Προκόπη Μπίμπικα, Νίκο Αγγελή, Αρίστο Παλτά, Βασίλη Φραγκουλόπουλο, Νίκο Πολύδωρο, Νίκο Οικονόμου, Νίκο Περιστερά, Γιάννη Μπούστα τον Αδελφό μου και την οικογένειά μου και όλους τους υποστηρικτές και φίλους.
Μένω ενεργός για όσο επιλέξω και βοηθάω τους νέους Αθλητές Γιάννη Περιστερά και Σπύρο Φουρθιώτη.

Άκης Τσώκος