Η συνέχεια της Ιστορίας του Βασίλη Στάμου , ένα τριήμερο γεμάτο εμπειρίες και επιτυχία. (Μέρος 3)

Η Παρασκευή έχει τελειώσει, μας βρίσκει ξημέρωμα Σαββάτου στο ξενοδοχείο, ένα ντουζάκι και ξεκούραση λίγες ώρες… Το τσιγάρο στο μπαλκόνι δεν παίζει να χαθεί… Με τόσα στο κεφάλι, πρέπει να πέρασε και μία ώρα εκεί!! Ύπνο 1-2 ώρες, και Σάββατο πρωί στην πίστα, να δούμε βενζίνες, πιέσεις στα λάστιχα για να ριχτούμε στα χρονομετρημένα…Με αυτά και αυτά το yamaha δεν το έχουμε ρυθμίσει, γρανάζια, λάστιχα είναι ακόμα από τον αγώνα της Τρίπολης. Μετά τα ελεύθερα δοκιμαστικά πρωί πρωί, κατάλαβα ότι θα είναι δύσκολη μέρα, η κούραση μεγάλη, που επιτρέπει στο μυαλό να χαζεύει.

Ωραία, αυτά είναι τα δεδομένα, με αυτά θα πορευόμαστε…Σκοπός λίγοι γύροι να κάνω χρόνο πρόκρισης, και μετά θα ασχοληθούμε με την μοτοσικλέτα, το μόνο που δεν μας ενδιαφέρει τώρα είναι η θέση εκκίνησης…Το Honda του Βελή δουλεύει και κάνουν γύρους βελτιώνοντας συνεχώς. Εμείς λίγοι γύροι, έχω χρόνο πρόκρισης και στα μισά των πρώτων χρονομετρημένων ώρα να σετάρουμε το tz, θερμοκρασία στα ύψη!!

Βγαίνοντας έξω θα δούμε ότι η μοτοσικλέτα χάνει νερά… Πφφφφ, οκ λέω στον Γιάννη, το παλέψαμε, δεν θέλει, δεν πειράζει, εγώ είμαι πολύ οκ…”Τι λες ρε! Άραξε, το λύνω και σε φωνάζω, μου λέει”…Τι παιδί είναι αυτό ρε? Έχει κλωτσήσει τα σπυρωματα στην κεφαλή! Το ξεχνάς Γιάννη… ”Άσε ρε, τόσο ξενύχτι και το αφήνεις τώρα?” Εγώ μόνο κάνα κρεβάτι είχα στο μυαλό, άντε κάνα αυτοκίνητο να την πέσω ρε φίλε…

Ο Γιάννης, με την βοήθεια του Άκη Τσόκου θα το σενιάρουν, εγώ βοήθαγα, αλλά περισσότερο έκοβα βόλτες… Το Σάββατο θα κλείσει έτσι και έτσι, δεν ήμουν εκεί…. Αποτέλεσμα την Κυριακή ξεκινάω από την 10η θέση, και ο Βελής 12η… Όχι καλά, αλλά θα είμαστε εκεί!! Η Κυριακή είναι μια άλλη μέρα, πολύ όρεξη και από το πρωινό ζέσταμα φαίνεται ότι θα πάει πολύ καλά!!

Εκκίνηση, θέλω μια πολύ καλή εκκίνηση, δεν γίνεται αλλιώς…Πολύ προσοχή μην φύγω πιο νωρίς και έτοιμος…Αναμμένα κόκκινα φώτα, και περιμένω να σβήσουν…. Αντί αυτό, ανάβουν πράσινα (όπως παλιότερα, εδώ και χρόνια ο κανονισμός είναι κόκκινα φώτα, σβήνουν =εκκίνηση) τρίχες, οι Έλληνες διοργανωτές δεν ξεχνούν να μας θυμίσουν ότι δεν έχουν ιδέα από αγώνες ταχύτητας, ούτε καν τους κανονισμούς!! Όπως όπως να τελειώνει. Τόσα χρόνια, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τα απίστευτα που κάνουν όλοι οι διοργανωτές. Κλείνω την παρένθεση, δεν γινόταν να μην το πω….

Ανάβουν πράσινα, θεωρώντας άκυρη την εκκίνηση, δεν ξεκίνησα αμέσως, βλέποντας όλους να φεύγουν, ξεκίνησα καθυστερημένα, πιστεύοντας ότι θα διακοπεί ο αγώνας… 2 γύρους μετά τίποτα. Λέω μέσα μου, τώρα θα τους μάθεις? Κάτω το κεφάλι και πάμε, θα πάμε γιατί εκεί ήταν φίλοι που τους αμέλησα από το κακό κέφι του τριημέρου, ήταν η οικογένεια μου, που ξέρουν ότι την μάχη μόνο αν δεν παλέψεις την χάνεις.

Μετά τους 2-3 γύρους είμαι πίσω από το τελευταίο γκρουπ, ευτυχώς τα νεύρα έχουν γίνει πάθος…Γρήγορα είδα ότι τα γρανάζια της μοτοσικλέτας δεν είναι σωστά, έχω θολώσει όμως, θέλω να πάει καλά, δεν με ενδιαφέρει η θέση, καλό αγώνα θέλω και αν είναι με μάχη ακόμα καλύτερα…Πολλές οι μάχες, καλύτερος χρόνος στον προτελευταίο γύρο και καρό σημαία στην 5η θέση! Λίγο πίσω και ο Βελής, 7ος ή 8ος,. Χαρές γέλια από ένα πολύ δυνατό και πολύχρωμο 3ημερο.

That’s racing.

Βασίλης Στάμου