Στο Ναό της Ταχύτητας, ο Γιώργος Αραούζος γράφει την δική του Ιστορία.

Θα σας μεταφέρω 28 χρόνια πίσω. Το 1993. Για λόγους προπόνησης, εμπειρίας, προετοιμασίας κάθε χρόνο συμμετείχαμε σε Aγώνες σε άλλες χώρες της Ευρώπης πριν από την έναρξη του Ελληνικού Πρωταθλήματος ή και ενδιάμεσα αυτού. Παρτενέρ μου εκείνη τη χρονιά στην Αγωνιστική ομάδα της ROHTMANS HONDA με τον Αντρέα Τσουκαλά. Δηλώσαμε συμμετοχή σε μία πίστα που σε όλους μας είναι γνωστή ως ο Ναός της Ταχύτητας στη MONZA. Ήταν Αγώνας του Ιταλικού Πρωταθλήματος Super Bike και μάλιστα στον πρώτο Αγώνα εκείνης της χρονιάς. 

Βρεθήκαμε στην πίστα δύο μέρες νωρίτερα από την έναρξη των ελεύθερων δοκιμών. Οι ελεύθερες δοκιμές ήταν την Παρασκευή, οι χρονομετρημένες δοκιμές και σειρά κατατάξεως ήταν το Σάββατο και την Κυριακή ήταν ο Αγώνας. Σε αυτή την πίστα δεν είχαμε ξανατρέξει και δεν είχαμε καθόλου εμπειρία ούτε δεδομένα.

Ο Γιώργος Κουτσουμπός  λοιπόν βλέποντας τα μάτια μου και την ανησυχία μου μαζί με την κουβέντα που του είχα πει “πήγαινε και περίμενε με στην πρώτη στροφή όταν θα πέσω”, μου έδωσε μία μπουνιά στην πλάτη και μου είπε μη φοβάσαι τίποτα. Θα βλέπεις εμένα στα πιτς και όλα θα πάνε καλά. 

Γιώργος Αραούζος

Ήρθε η Παρασκευή λοιπόν που με τόσο λαχτάρα μετράγαμε τις ώρες να περάσουν και στις 10 το πρωί τα Super Bike θα μπαίνανε για τις ελεύθερες δοκιμές. Όπως καταλαβαίνετε πρώτοι στην έξοδο τον πιτς βρεθήκαμε εγώ και ο Αντρέας και μάλιστα περιμένοντας να ανοίξει η έξοδος. Ο κριτής που βρισκόταν στην έξοδο τον πιτς ήταν ένας εβδομηντάρης Ιταλός και θυμάμαι χαρακτηριστικά βλέποντας τον Αντρέα μέσα από το κράνος γύρισε και και μας είπε: “Σβαν Σβαν easy easy”. Φανταστείτε την εμπειρία αυτού του κριτή που μπορούσε και διέκρινε την τρέλα και την επιθυμία που είχαμε να μπούμε στην πίστα. 

Ξεκινήσαμε λοιπόν το διερευνητικό γύρο και στα μισά της διαδρομής, πριν καν ολοκληρώσουμε ένα γύρο, ο Αντρέας είχε μία πτώση με αποτέλεσμα να σπάσει τον καρπό του. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς του πήγε στραβά και ταραγμένος βγήκα αμέσως στα πιτς και ενημέρωσα το Γιώργο Κουτσουμπό. Η ψυχολογία μου χάλασε τελείως αλλά έπρεπε να μπω στην πίστα. Το πρώτο λοιπόν εικοσάλεπτο πέρασε πάρα πολύ γρήγορα χωρίς να μπορέσω να αποστηθίσω ούτε καν την επόμενη στροφή, αν ήταν δεξιά ή αν ήταν αριστερή.

Όταν βγήκα λοιπόν στα πιτς έμαθα εκείνη τη στιγμή ότι ο Ανδρέας δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στον Aγώνα. Έτσι λοιπόν oι οδηγίες που υπήρξαν σε μένα ήταν να προσέξω πάρα πάρα πολύ και να μην έχω και εγώ τα ίδια αποτελέσματα. Αυτό είναι μία πίεση που αισθάνεται ο κάθε αναβάτης και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του. 

Στο δεύτερο εικοσάλεπτο προσπάθησα να αποστηθίσω την διαδρομή και σιγά-σιγά άρχισα να ανεβάζω ρυθμό. Το ίδιο έκανα και στο τρίτο εικοσάλεπτο και από τις 34 συμμετοχές που ήμασταν, εγώ είχα καταφέρει να έχω τον 32ο χρόνο. Ίσα-ίσα δηλαδή που με αυτό το ρυθμό θα βρισκόμουνα  τελευταίος στην σχάρα της εκκίνησης. 

Στην κατηγορία 600 Super Sport συμμετείχε με ένα Honda CBR 600 ο φίλος μας και γνωστός μας Groumenarxer, τον οποίο είχαμε γνωρίσει στο Πολ Ρικάρ την προηγούμενη χρονιά στη Γαλλία και τον είχαμε εξυπηρετήσει σε ένα πρόβλημα που είχε δίνοντας του, μάλλον χαρίζοντας του, κάποια ανταλλακτικά από μία πτώση που είχε για να μπορέσει να συμμετέχει την επόμενη μέρα στον Αγώνα του. 

Ο Κουτσουμπός λοιπόν τον παρακάλεσε στα τελευταία ελεύθερα δοκιμαστικά που είχαμε, να του πληρώσουμε εμείς την συμμετοχή του. Εκείνος το αρνήθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να μπεί με μεγάλη χαρά μαζί μου, έτσι ώστε να μου δείξει κάποιες γραμμές και να με τραβήξει σε γρηγορότερο ρυθμό. Μπαίνοντας λοιπόν στα τελευταία ελεύθερα δοκιμαστικά, ο Groumenarxer θυμάμαι φόραγε continental νορμάλ ελαστικά συμβατικά παραγωγής, ενώ εγώ Michelin σλικ. Αυτός με 600 CBR Νορμάλ και εγώ με Super Bike 750 RC 30 εργοστασιακό.

Τους δύο πρώτους γύρους πήγαινε μπροστά μέχρι να ζεστάνει τα ελαστικά του και από τον τρίτο γύρο άρχισε να ανοίγει ρυθμό. Ευτυχώς που η συγκεκριμένη πίστα είχε μεγάλες ευθείες, διαφορετικά ούτε που θα τον έβλεπα. Ευτυχώς για μένα κάλυπτα τη διαφορά και μπορούσα να είμαι σχετικά κοντά του, βλέποντας τις γραμμές του και το πόσο όμορφα εκμεταλλευόταν όλο το φάρδος της πίστας. Έτσι λοιπόν κατάφερα να βελτιώσω τον χρόνο μου και να με βρει η πρώτη μέρα ελεύθερων δοκιμών στην 25η θέση. Την επόμενη μέρα, Σάββατο, κατάφερα να βελτιώσω κι άλλο το χρόνο μου και να βρεθώ τελικά στην 21η θέση στην σχάρα εκκίνησης για τον αυριανό Αγώνα. 

Ξημερώνοντας Κυριακή ο καιρός δεν φαινόταν ότι θα ήταν καλός. ‘Ισα-ίσα που προλάβαμε και ολοκληρώσαμε το πρωινό ζέσταμα και αμέσως μετά καταιγίδα ασταμάτητη. Στην σχάρα της εκκίνησης οι σταγόνες που έπεφταν στο κράνος μου σε μέγεθος όπως ένα κεράσι, δε μου άφηναν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Μάλιστα γύρισα και είπα στο Κουτσουμπό: “πήγαινε κάτω στην πρώτη στροφή να περιμένεις να με μαζέψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να στρίψω ούτε την πρώτη στροφή”. Η εμπειρία μου στην συγκεκριμένη πίστα με βρόχινα ελαστικά ήταν μόνο ο γύρος σχηματισμού. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την αγωνία μου και το άγχος το οποίο είχα.

Ο Γιώργος Κουτσουμπός  λοιπόν βλέποντας τα μάτια μου και την ανησυχία μου μαζί με την κουβέντα που του είχα πει “πήγαινε και περίμενε με στην πρώτη στροφή όταν θα πέσω”, μου έδωσε μία μπουνιά στην πλάτη και μου είπε μη φοβάσαι τίποτα. Θα βλέπεις εμένα στα πιτς και όλα θα πάνε καλά. Όταν άναψε το πράσινο φως στα πρώτα 100 m κιόλας, δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου από το spray it. Tο πως κατάφερα και πλασαρίστηκα στην πρώτη στροφή ούτε εγώ το κατάλαβα. Διέλευση πρώτου γύρου και είμαι 32ος τελευταίος. Οδηγούσα όπως οδηγούσα στην Τρίπολη. Αυτό ήξερα, αυτό έκανα και μόλις στον τέταρτο γύρο έφαγα ντουμπλάρισμα από τον πρώτο τον Beimber τον γερμανό με ένα Ducati 888.

 Όταν με πέρασε ταρακουνήθηκε ο εγκέφαλος μου, αλλά ταυτόχρονα ήμουν τυχερός που με προσπέρασε πάνω σε στροφή και είδα την κλήση της μοτοσυκλέτας του. Aυτό ήταν και το πρώτο θετικό ερέθισμα στο να αρχίσω να εγκλιματίζομαι με τον Αγώνα. Σιγά-σιγά άρχισα να ξεθαρρεύω, να βλέπω το πόσο όμορφα συμπεριφερόταν η μοτοσυκλέτα μου και να μου δείχνει εμπιστοσύνη. Στους πρώτους γύρους περνώντας από τα πίτς και βλέποντας τους ανθρώπους μου, διέκρινα ότι ήταν κάτω από την ομπρέλα και μου έβγαζαν ένα OK. Κάθε γύρος που πέρναγε έβλεπα το κεφάλι τους να είναι λίγο πιο ψηλά μέχρι που πέταξαν και την ομπρέλα. 

Είχα αρχίσει να πλησιάζω τους προπορευόμενους και να κάνω πάρα πολλές προσπεράσεις. Ο αμέσως επόμενος που είχα μπροστά μου ήταν το μοναδικό RC30 του Tim Roomi. Μόλις τον προσπέρασα περνώντας από τα πιτς, είδα τον Κουτσουμπό να ζητωκραυγάζει και να με ενθαρρύνει για την προσπάθεια μου, που ήδη είχα φτάσει στην ένατη θέση. Οι καιρικές συνθήκες συνέχιζαν να είναι πάρα πολύ άσχημες και υπήρξε επιδείνωση. Έτσι λοιπόν οι Αγωνοδίκες αποφάσισαν με την συμπλήρωση του 75/100 της διάρκειας των γύρων, ο Αγώνας να θεωρηθεί ότι ολοκληρώθηκε.

 Αυτό το ανακοίνωσαν στα Ιταλικά στα μεγάφωνο, αλλά δυστυχώς δεν ήξερε κανείς Ιταλικά απο την ομάδα μου για να μπορέσει να το καταλάβει. Και η μόνη ειδοποίηση που είχα, αλλά δεν μπορούσα να την καταλάβω εκείνη τη στιγμή, ήταν μία ταμπέλα από την οργάνωση η οποία έγραφε τρεις γύρους. Για καλή μου τύχη, σε αυτούς τους τρεις τελευταίους γύρους, η μοτοσυκλέτα μου άρχισε να παρουσιάζει μία δυσλειτουργία και να μην μπορεί να ανεβάσει στροφές. Έτσι λοιπόν έχασα τρεις θέσεις και με το πέσιμο της Καρό Σημαίας βρέθηκα στην τελική κατάταξη της 11η θέσης. Μετά το τέλος του Αγώνα, διαπιστώσαμε ότι λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και της δυνατής βροχής, υπήρξε πολύ χαμηλή θερμοκρασία και έτσι στη μοτοσυκλέτα μου βραχυκύκλωσε ένα από τα τέσσερα μπουζί. 

Το αποτέλεσμα που καταφέραμε κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες και τα δεδομένα που είχαμε και την τελική θέση την οποία κατακτήσαμε, ήταν πάρα μα πάρα πολύ ικανοποιητικό. Δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, τα social media δεν υπήρχαν, παρά μόνο τα περιοδικά. Σε ένα μήνα θα ξεκινούσε το Ελληνικό Πρωτάθλημα. Η ομάδα αποφάσισε λόγω του αρνητικού αποτελέσματος της πτώσης του Αντρέα, να μην το επικοινωνήσει καθόλου. Έτσι λοιπόν και η δική μου επιτυχία στο συγκεκριμένο Αγώνα δεν δημοσιοποιήθηκε. 

Αυτή είναι η περιγραφή ενός από τους πάρα πολλούς Αγώνες που είχα την χαρά να συμμετέχω στο εξωτερικό. Να σημειώσω ότι η τελική ταχύτητα που καταφέραμε ήταν 285 χιλ και η μέση ωριαία ταχύτητα ήταν 162 χιλ.

Γιώργος Αραούζος