Ο Νίκος Ιγνατιάδης και η Ιστορία του μας πάει πίσω 11 χρόνια

Η ιστορία μου αυτή θα μας κάνει παρέα σήμερα και θα μας μιλήσει για μια Καρό Σημαία που δεν κέρδισα ποτέ. Το 2010 κάνω τον πρώτο μου Αγώνα Ταχύτητας τρέχοντας στο Βορείου Ελλάδος με πολύ καλά ονόματα με Έλληνες, Βούλγαρους, Ρουμάνους και Τούρκους χωρίς να έχω καμία εμπειρία αλλά με πολύ καλή ομάδα δίπλα μου, τον Ανδρέα Ψυχογιό, τον Νόντα Καμπέρη και τον Κωστή Ευθυμιάδη.

Η ιστορία μου είναι αυτή και ας μην κέρδισα. Για μένα μετράει ότι μέσα σε ένα μήνα η χαρά και η λύπη μου έδωσαν η κάθε μια τα δικά της μαθήματα...Ποτέ να μην τα παρατάμε, κάποιος άλλος έχει περάσει και χειρότερα για να φτάσει τον στόχο του.

Ιγνατιάδης Νίκος

Ο Ανδρέας, ο Κωστής και ο Νόντας ο καθένας τους με τον δικό του τρόπο αλλά με κοινό παρονομαστή μου εξηγούν πως πρέπει να διαχειριστώ τον Αγώνα. Με τα πολλά και με τον χρόνο να κυλάει, ο Αγώνας καταλήγει να είναι με βροχή. Θυμάμαι μου λέει ο Ανδρέας ”μπες μέσα είσαι οδηγός δρόμου και έχεις ταχύτητα, θα το βρεις γρήγορα” και κατάφερα να κάνω έναν πολύ καλό πρώτο Αγώνα που μου έδωσε μια τρίτη θέση στην γενική και πρώτος Έλληνας. Ήταν ένας πολύ καλός και ωραίος πρώτος Αγώνας !!! Τον επιλέξαμε για να πάρω τουλάχιστον μια εμπειρία για το Ελληνικό Πρωτάθλημα που ξεκινούσε σε λίγες μέρες!

Έτσι λοιπόν με χαρά όταν έφτασα στα Γιάννενα μετά από δυο με τρεις μέρες είπα να πάρω την μηχανή να πάω για καφέ και σε κάποιο σημείο του δρόμου ένας μεγάλος σε ηλικία οδηγός αυτοκινήτου κάνει αναστροφή, χωρίς να μου αφήσει περιθώρια για να γλιτώσω την σύγκρουση και καταλήγω στο νοσοκομείο για ένα χειρουργείο σοβαρό (ευτυχώς όλα καλά ). Μόλις ξυπνάω από την νάρκωση ήταν πολλοί φίλοι και η οικογένεια μου εκεί και το πρώτο πράγμα που ρωτάω είναι ”η μηχανή που είναι;”. Ο Μάστορας μου, Κώστας Ευθυμιάδης απαντά ότι κόπηκε στην μέση, και εγώ του απαντάω ”θα μου δώσεις την μοτοσυκλέτα σου για τον Αγώνα;;”. Εκείνη την στιγμή όλα ήταν αμήχανα και ο Μάστορας τι να έλεγε…

Βγαίνω έξω παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο που είχα παραγγείλει ένα bazazz για Kawasaki και του λέω να το αντικαταστήσει για Suzuki, καταλαβαίνετε τώρα όλα γύριζαν μέσα στο μυαλό μου και το μόνο που ήθελα ήταν να αγωνιστώ. Περνώντας λίγο η ώρα άρχισα σίγα σίγα να συνέρχομαι και θυμήθηκα ότι έχω ένα φίλο που έχει την Kawasaki στα Γιάννενα, και φυσικά του τηλεφώνησα. Είχε ένα μεταχειρισμένο zx10 το οποίο το έκλεισα και του είπα να αρχίσει να το λύνει. Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο με πήγε ο πατέρας μου από το συνεργείο που ο Μάστορας το είχε λύσει για να το ετοιμάσει για τον Αγώνα.

Έτσι μετά από λίγες μέρες πήγαμε πρώτη φορά στην Τρίπολη. Κάναμε τις κατατακτήριες πήραμε δεύτερο χρόνο, τον πρώτο τον πήρε ο Μπεγνής ο οποίος ήταν πολύ σβέλτος. Στον Αγώνα κρατήθηκα για λίγο πρώτος και στον τελευταίο γύρο έπεσα, πιστεύω λόγο απειρίας ή εξάντλησης, αλλά πήρα το κύπελλο ταχύτερου γύρου. Η ιστορία μου είναι αυτή και ας μην κέρδισα. Για εμένα μετράει πιο πολύ από όλα αυτά που έχω να θυμάμαι, γιατί σε έναν μήνα πήρα την χαρά του πρώτου Αγώνα, πήρα μια απάντηση ταυτόχρονα ότι είμαι πολύ γρήγορος με μια τρίτη θέση γενικής, μετά από δυο μέρες τράκαρα και πήρα την λύπη ότι χτύπησα και ότι δεν έχω μοτοσυκλέτα, μετά αμέσως χάρηκα γιατί βρήκα μοτοσυκλέτα και στην υγεία μου ήμουν καλά και είδα ότι στην Τρίπολη ήμουν γρήγορος, αλλά έφυγα πάλι με λύπη γιατί έπεσα έσπασα την κλείδα μου και στο τέλος γύρισα χαρούμενος με ένα κύπελλο ταχύτερου χρόνου. Ποτέ να μην τα παρατάμε, κάποιος άλλος έχει περάσει και χειρότερα για να φτάσει τον στόχο του.

Ιγνατιάδης Νίκος