Ο Μανώλης Σκύβαλος μοιράζεται μια σελίδα της δικής του Ιστορίας.

Είμαστε στο 2001 στην πρώτη μου χρονιά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα motocross και στο τελευταίο Αγώνα του Πρωταθλήματος στην Πάτρα. Η κατηγορία που συμμετείχα ήταν η OPEN και φτιάνοντας προς το τέλος του Πρωταθλήματος το ενδεχόμενο κατάκτησης του πλησίαζε όλο και πιο πολύ.

Εκείνη την ημέρα η νίκη ήταν μονόδρομος μιας και στα δοκιμαστικά είχα δείξει τις προθέσεις μου με ένα εξωπραγματικό χρόνο για την κατηγορία, πολύ κοντά στους πρώτους χρόνους των 125cc – 250cc και αν θυμάμαι καλά ήταν 4 δευτερόλεπτα από το δεύτερο Ανδρέου.

Ξεκινώντας τον Αγώνα από τις πίσω θέσεις μιας και η εκκίνηση δεν ήταν η επιθυμητή χρειάστηκε πολύ δουλειά και αρκετή προσπάθεια για να βρεθώ μπροστά και μισό γύρο αργότερα με εγκαταλείπει τελείως το δεξιό παταράκι της μοτοσυκλέτας.

Απομένουν 15 λεπτά Αγώνα. Εκεί αρχίζουν όλα και μάλιστα μαζεμένα, απογοήτευση, θυμός, εκνευρισμός και προχωρώντας με τη λογική για εγκατάλειψη. Φτάνοντας στην έξοδο αναθεώρησα τα πάντα. Για 15 λεπτά έβαλα όλο το πείσμα της ψυχής μου και δούλεψα με όπλα μου όλα αυτά, ήξερα και όλα αυτά που ακόμα ήθελα. Αντικρίζοντας την Κάρο Σημαία ένιωσα ανακούφιση και πολύ περισσότερο ικανοποίηση που τα κατάφερα και κέρδισα πάνω απ΄όλα τον εαυτό μου.

Όμως αμέσως επανήλθα στην τάξη μιας και εκκρεμούσε ένα Πρωτάθλημα το οποίο παιζόταν ανάμεσα σε μένα και το Προκοπίου. Με τα δεδομένα της βαθμολογικής κατάταξης εγώ ήθελα νίκη, την οποία την πήρα και ο Αλέξης Προκοπίου και να βγει 3ος. Με αυτή την κατάταξη το Πρωτάθλημα θα ερχότανε στα χέρια μου. Και τώρα αυτά τα δευτερόλεπτα μοιάζανε κάτι παραπάνω από μέρες. Κοίταζα τη στροφή που είχε πριν την κατηφόρα του τερματισμού εκεί στη Πάτρα, ξέρετε δεν έχει καθόλου οπτική επαφή και με κομμένη την ανάσα περίμενα ποιος θα εμφανιστεί. Τελικά ήρθε ο Αλέξης να πανηγυρίσει το τίτλο!

Έχω αποτύχει περισσότερο απ΄ότι έχω προσπαθήσει.

Μανώλης Σκύβαλος