Ο Ηλίας Μικές ανοίγει τον δικό του λογαριασμό με την Ιστορία του.

Η επαφή μου με τις μοτοσυκλέτες ξεκίνησε στην ηλικία των τεσσάρων ετών, όντας γιός ενός πολύ ικανού αναβάτη την δεκαετία του ‘80, του Βασίλη Μικέ , με διακρίσεις σε motocross και enduro καθώς ήταν και ο πρώτος Έλληνας αναβάτης που έλαβε μέρος στο Bergamo της Ιταλίας σε Αγώνα six days. Υπό την σωστή καθοδήγηση του, έλαβα μέρος στον πρώτο μου Αγώνα σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα motocross στην κατηγορία junior στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών το 1998. Στην συνέχεια, ήρθαν τα scramble με διακρίσεις σε όλους τους Αγώνες.

Ύστερα, το 2000 ξεκίνησα τους Αγώνες SuperMoto. Αρκετά ενδιαφέροντες, με θέαμα και μεγάλη συμμετοχή, τόσο όσο των Αγωνιζομένων αλλά και των θεατών. Εποχές που ίσως κάποιος να έλεγε, πως δεν θα επαναληφθούν τόσο εύκολα στον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό. Έχοντας ξεκινήσει τους Αγώνες SuperMoto, από την κατηγορία light, στην συνέχεια racing 400 με διακρίσεις ως πρωταγωνιστής σε όλες τις κατηγορίες, βρέθηκα πλέον στην racing open (450cc και άνω) του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος.

Τότε δέχτηκα πρόταση από τον κύριο Νίκο Δαμουλάκη, εκείνη την εποχή Πρόεδρο της ΟΜΕ, να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα που θα διεξαγόταν στο Pleven της Βουλγαρίας το 2006. Η Ελληνική αποστολή ξεκίνησε με άλλους δύο Συναθλητές μου, τον Φαναριώτη Μάκη και τον Γιώργο Στασινό. Εγώ έχοντας στο πλάι μου τον πατέρα μου, ως προπονητή και μηχανικό μου και τον κ. Νίκο Δαμουλάκη ένιωθα πολύ δυνατός.

Φτάνοντας στον χώρο αντίκρισα μια τρομερή διοργάνωση σε μια υπεράνω των προσδοκιών πίστα, με τρομερό χωμάτινο κομμάτι και φοβερή άσφαλτο. Ήξερα ότι είχα να αντιμετωπίσω πολύ ικανούς Αθλητές, καθώς η Βουλγαρία είναι μια χώρα που όπως γνωρίζουμε όλοι, στηρίζει πολύ τον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό, κάτι που αποδείχθηκε από τις υποδομές που συναντήσαμε και στον χώρο διεξαγωγής του Αγώνα. Έδωσα επικές μάχες με δύο από τους καλύτερους Αθλητές της Βουλγαρίας, καθώς ο ένας προερχόταν από τον χώρο του motocross και ο άλλος από τον χώρο της ταχύτητας. Κατάφερα να κερδίσω και στα δύο σκέλη τις Καρό Σημαίες και να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και η χαρά μου ακόμα μεγαλύτερη.

Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πιο σημαντικό απ’ όλα, ενώ υπήρξαν αρκετές Καρό Σημαίες πριν και μετά από την ιστορία που σας διηγήθηκα, θεωρώ πως την μεγαλύτερη αξία από όλα αυτά, έχουν οι γνωριμίες και οι εμπειρίες μέσα από όλους αυτούς τους Αγώνες και σίγουρα αυτές οι φιλίες που κράτησαν μέσα στα χρόνια και συνεχίζουν ακόμα.

Ηλίας Μικές