Μια Ιστορία από το όνειρο του Δημήτρη Κεραμιδά που ο ίδιος το έκανε πραγματικότητα.

Πραγματικά δεν είχα καθόλου έμπνευση και δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω στο μυαλό ποια ήταν αυτή η νίκη, που την Ιστορία της θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ξεκίνησα στην Κρήτη τον Νοέμβριο του 1987 το motocross σε ηλικία 17 χρονών και τον Μάρτιο του 1988 έτρεξα τον πρώτο μου Αγώνα, χωρίς στην ουσία να ξέρω τα βασικά σε ότι αφορά την οδήγηση. Άλλωστε τι θα μπορούσα να έχω μάθει μέσα σε 3 μήνες.

Είχα μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην καριέρα μου, με πολύ σοβαρούς τραυματισμούς και εκεί που φαινόταν το πράγμα να έχει τελειώσει, πάντα ξαναγύρναγα κι έβρισκα το δρόμο προς το βάθρο.

Δημήτρης Κεραμιδάς.

Εκείνη την εποχή γινόντουσαν πάρα πολλοί Αγώνες dragster κι ελάχιστοι motocross (δύο, άντε τρεις Αγώνες στην καλύτερη τη χρονιά). Στις νίκες στους Αγώνες dragster μονοπωλούσε ένας τοπικός ήρωας, ο Βαγγέλης Βογιατζής. Όταν πήγαινες στο συνεργείο που διατηρούσε, είχε στους τοίχους αρκετές Καρό Σημαίες χιαστή. Το μεγαλύτερο όνειρο που έκανα τότε ήταν να κερδίσω 20 κύπελλα συνολικά και 2 νίκες για να έχω κι εγώ δύο Καρό Σημαίες χιαστή στον τοίχο του σπιτιού μου. Το να θες να κερδίσεις 20 κύπελλα ήταν μεγάλος στόχος αφού με τον λιγοστό αριθμό Αγώνων που γίνονταν ήθελες 10 χρόνια για να συμβεί αυτό.

Για να έρθει η πρώτη νίκη πέρασε αρκετός καιρός και θυμάμαι ότι ενώ είχα φτάσει μερικές φορές να κερδίσω όλο κάτι γινόταν την τελευταία στιγμή κι ενώ έφτανα στην πηγή δεν έπινα νερό. Πρώτη φορά κέρδισα το 1994 σε ένα φιλικό Αγώνα στη Άρτα, αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν μπορώ να πω ότι είναι από τις έντονες στιγμές στο μυαλό μου αυτή η νίκη. Είχα μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην καριέρα μου με πολύ σοβαρούς τραυματισμούς και εκεί που φαινόταν το πράγμα να έχει τελειώσει, πάντα ξαναγύρναγα κι έβρισκα το δρόμο προς το βάθρο. Η καλύτερη χρονιά που είχα σε συγκομιδή νικών και τροπαίων ήταν το 2005 στην πρώτη μου χρονιά με την ΚΤΜ όπου κέρδισα 20 σκέλη, τότε δεν ήταν overall τα αποτελέσματα, αλλά κάθε σκέλος και νίκη. Και έτσι συνολικά κέρδισα 37 κύπελλα σε σκέλη και σχεδόν κάθε Κυριακή έτρεχα Αγώνες motocross, scramble, Αγώνες Πρωταθλήματος, Κυπέλλου, Φιλικούς, στο εξωτερικό.

Είχα χάσει τον μπούσουλα αλλά ποτέ δεν είχε φύγει από το μυαλό μου η εικόνα από συνεργείο του Βογιατζή με τις Καρό σημαίες χιαστή στον τοίχο του. Και τώρα που κατάφερα να έχω πάρα πολλές, έβαλα κι εγώ δύο χιαστή στον τοίχο μου για να εκπληρωθεί το όνειρο παρόλο, που θα μπορούσα να το είχα κάνει πολύ νωρίτερα. Τα χρόνια περάσανε, έτρεξα κι άλλους πολλούς Αγώνες, ήρθαν κι άλλες νίκες κι άλλα κύπελλα για να φτάσουμε στον Απρίλιο του 2019, σε ηλικία 49 ετών να βρίσκομαι στη Μαλαισία για ένα Αγώνα στην κατηγορία Senior. Ποτέ δεν μου αρέσει ο όρος αυτός γιατί μου θυμίζει (μπάρμπα) αλλά είτε το θέλω είτε όχι εκεί ανήκω. Τα πάντα πήγαν περίφημα εκείνη τη μέρα στη Μαλαισία, κέρδισα και τα δύο σκέλη, ανέβηκα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου έχοντας απίστευτα συναισθήματα γιατί με αυτή τη νίκη ανέβασα στο σκορ στις 150 νίκες και αυτό συνέβη οδηγώντας Husqvarna, μια μοτοσυκλέτα στενά συνδεδεμένη με τα εφηβικά μου όνειρα. Απίστευτο αλλά ταυτόχρονα και αληθινό.

Ήμουν στο αεροπλάνο και σκεφτόμουν τον εαυτό μου. Ένα τύπο που ξεκινάει στα τέλη των ‘80ς και ως μεγαλύτερο στόχο και όνειρο έχει να καταφέρει να πάρει 2 νίκες και τώρα, τέσσερις δεκαετίες αργότερα, επιστρέφει στο σπίτι του με το έπαθλο από την 150η νίκη. Αυτή η Καρό Σημαία που έπεσε μπροστά μου μόλις τερμάτισα δεν ήταν η σημαντικότερη νίκη, αλλά είναι η ισχυρότερη ανάμνηση. Άξιζε πραγματικά η αναμονή. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Δημήτρης Κεραμιδάς