Η Δήμητρα Λαδά έχει δώσει το δικό της ραντεβού με την Ιστορία.

Για να φτάσουμε στον 1ο και 2ο αγώνα του Βαλκανικού Πρωταθλήματος Ταχύτητας τον Απρίλιο, η προετοιμασία ξεκίνησε από τον Οκτώβριο, μόλις τελείωσε το προηγούμενο Πρωτάθλημα. Το 2023 είχα τρέξει σ’ έναν διπλό αγώνα στις Σέρρες τον Ιούνιο κι έκτοτε δεν είχα καβαλήσει μοτοσυκλέτα, για λόγους άσχετους με το άθλημα. Δειλά-δειλά στα μέσα Σεπτεμβρίου ξεκίνησα τις προπονήσεις έτσι, για μένα, χωρίς κάποια προοπτική αγώνα. Και μετά μπήκε το μικρόβιο μόλις ανακοινώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών και ξεκινήσαμε σοβαρή προετοιμασία. Στο Παγκόσμιο μπορεί να μη με πήραν τελικά, για λόγους που δε θα μάθουμε πραγματικά ποτέ αφού δεν έγινε δοκιμαστική εκδήλωση για την επιλογή οδηγών.

Θα ήθελα πράγματι να είμαστε αρκετές γυναίκες στην ταχύτητα, ώστε να σχηματίζουμε δική μας κατηγορία. Σε κανένα άθλημα στον κόσμο δε συναγωνίζονται οι γυναίκες με τους άνδρες, αφού η φυσιολογία μας είναι διαφορετική. Και καθώς είμαστε μετρημένες στα δάκτυλα, αναγκαστικά αγωνιζόμαστε μεικτά και μοιραία συγκρίνουμε (και μας συγκρίνουν…) τις επιδόσεις μας με αυτές των ανδρών. Μεγάλο λάθος.

Δήμητρα Λαδά

Όμως με την ομάδα μου είχαμε εξ αρχής το εναλλακτικό σχέδιο, το Βαλκανικό Πρωτάθλημα. Έτσι, μετά την περίπου μία ημέρα αυτολύπησης για τη μη επιλογή μου στο Παγκόσμιο, ξαναμπήκα στο πρόγραμμά μου: 3 φορές την εβδομάδα προπόνηση minibike (στην ARP Racing, φυσικά), 3 cardio με ποδήλατο, τρέξιμο ή κολύμπι, 2 φορές βάρη και μία φορά τουλάχιστον Pilates– όποιος δεν έχει κάνει, να κάνει. Όχι επειδή είμαι δασκάλα Pilates, αλλά όλοι οι κορυφαίοι αθλητές συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμα προπονήσεων τους τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα Pilates. Και μία ημέρα ξεκούρασης. Και πάλι απ’ την αρχή. Και ξανά και ξανά ώσπου ν’ ανέβουμε Σέρρες, ένα τριήμερο το μήνα. Αυτά καταλαβαίνετε πως έχουν ένα κόστος. Οπότε παράλληλα ξεκίνησε κι η αναζήτηση χορηγών. «Θα βρεις εύκολα, είσαι κορίτσι», «Είσαι μοναδική, ποιος δε θα θέλει να σε χορηγήσει;». Έλα ντε; Ώρες επί ωρών για να ετοιμάσω παρουσιάσεις, να τις δουν άτομα που εργάζονται στο markeNng, να κάνουμε τις διορθώσεις, να αναζητήσω ηλεκτρονικές διευθύνσεις, να δώσω σε κόσμο που ξέρει κάποιον στην τάδε εταιρία, κάπου φτάσαμε μέχρι και στο διά ζώσεις ραντεβού και όλα φάνταζαν ρόδινα… τζίφος. Όμως δεν πτοούμαι παρά μόνο στιγμιαία, ξέρω τι θέλω και θα κάνω ότι χρειάζεται για να πετύχω. Σκληρή δουλειά και push through.

Ευτυχώς έχω πάντα δίπλα μου την ομάδα μου ARP Racing, το πιο βασικό στοιχείο για να συμμετάσχεις σε αγώνες μοτοσυκλέτας, που έχουν αναλάβει την προπόνηση αλλά και την τεχνική μου υποστήριξη στους αγώνες και τις προπονήσεις. Το χορηγό επικοινωνίας μου bikeit.gr και τις Moto Femmes Hellas. Εκείνες με παρακίνησαν να φτιάξω και τη fundraising πλατφόρμα, για όσους θέλουν να συνεισφέρουν με οποιοδήποτε ποσό στην πορεία μου στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα: hWps://gogeYunding.com/moto-femmes-racing-team/ . Στον αγώνα των Σερρών στις 13-14 Απριλίου είχα την τύχη να βρίσκεται ο διευθυντής της Intramoto A.E. κ. Ηλιόπουλος, που με γνωρίζει από τότε που έτρεχα στα 125 Racing και το Supermoto, οπότε και μου χορήγησε τα ελαστικά του αγώνα. Και τη Rho Foods, που μας εφοδιάζει με τα Energy Balls, φυσικά, για να διατηρούμε τα επίπεδα ενέργειάς μας ψηλά.

Στην τελευταία προπόνηση στις Σέρρες πριν αλλάξει η χρονιά, ανάμεσα σε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, το μοτέρ παρέδωσε πνεύμα- ήταν η ώρα του. Πολύ δουλειά από το μηχανικό μου Χρήστο Φράγκο αλλά και τον άντρα μου, Βαγγέλη, ώστε να βρούμε τη ζημιά και να ετοιμαστεί το μηχανάκι αρκετά πριν τον αγώνα ώστε να στρωθεί πριν ανεβούμε. «Κάθε εμπόδιο για καλό», αφού το R3 μου δε μπορούσε να είναι έτοιμο για την επόμενη επίσκεψη στην πίστα των Σερρών κι έτσι προπονήθηκα με τη stock μοτοσυκλέτα της σχολής αλλά και με τη «δεύτερη» μοτοσυκλέτα του δυο φορές Πρωταθλητή Βαλκανίων, Ντίνου Μαυρόπουλου. Η ουσιαστική διαφορά με τη δική μου μοτοσυκλέτα ήταν πως φορούσε slipper καμπάνα και upside-down μπροστινό. Κάηκα… Οδηγούσα μια ΆΛΛΗ μοτοσυκλέτα, σύγχρονη. Λευκό χαρτί, όλα από την αρχή. Βγήκα έξω κι είπα στο Χρήστο «εγώ χωρίς slipper καμπάνα δεν κατεβάζω δύο στην Κ5».

Επιστροφή στην Αθήνα, αλλαγή καμπάνας, παραγγελία μπροστινού και cartridge, χαρτογράφηση, δυναμόμετρο… And the list goes on and on και τα έξοδα μεγαλώνουν, αλλά ήρθε ο καιρός να το κάνω επιτέλους σωστά. Με σύγχρονη μοτοσυκλέτα, με καινούρια ελαστικά σε κάθε αγώνα, με συνεχή επαφή με την πίστα. Για όσους αγώνες βγουν. Κι ας μη βγει όλο το πρωτάθλημα, όσοι αγώνες βγουν, θα βγουν σωστά. Στρώσιμο για ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο, το Σάββατο μόνη μου Αθήνα-Καλαμάτα και πίσω, την Κυριακή με τη Ρία και τη Μαρία και άλλα κορίτσια από τις Moto Femmes Hellas ως την Ερέτρια. Δεν πέρασα καλά με το αγωνιστικό σελάκι, όσο κι αν βοήθησε το διπλωμένο φούτερ μέσα από το τουριστικό παντελόνι. Το δεξί χέρι έβγαλε δεύτερο γάγγλιο αλλά η δουλειά έγινε. Κυριακή παραδόθηκε στην ARP, Τετάρτη φεύγαμε για Σέρρες.

Πέμπτη και Παρασκευή οι ελεύθερες δοκιμές πέρασαν ψάχνοντας τις ρυθμίσεις στη νέα-παλιά μοτοσυκλέτα μου. Το Σάββατο ήρθε η ώρα των χρονομετρημένων δοκιμών κι ενώ ακόμη η μοτοσυκλέτα δε δούλευε όπως θα θέλαμε, ο συναθλητής μου Ντίνος Μαυρόπουλος αποφάσισε έτσι χαλαρά να ξανασπάσει το ρεκόρ χρόνου της κατηγορίας (γιατί μπορεί) και να το κατεβάσει στο 1:23,6. Χίλια μπράβο στον απίστευτο Ντίνο! Το 1:34,0 όμως που είχα κάνει στα πρώτα χρονομετρημένα δεν έφτανε το 110% του ρεκόρ του Ντίνου, ώστε να πάρω την πρόκριση. Δεν πειράζει, είχαμε και τις δεύτερες χρονομετρημένες δοκιμές που γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν. Όσο ετοιμαζόμουν να μπω στα δεύτερα, έρχονται από την επιτροπή του αγώνα να με ειδοποιήσουν πως όσοι δεν πιάσαμε τον απαιτούμενο χρόνο (εγώ κι άλλες 4 μοτοσυκλέτες Supersport 300) δεν θα συμμετάσχουμε στις δεύτερες χρονομετρημένες δοκιμές, παρά σε αυτές της κατηγορίας CF/SP125. Παγκόσμια πρώτη. «Μα ρε παιδιά, γι’ αυτό υπάρχουν δύο χρονομετρημένες δοκιμές, ώστε αν κάτι δεν πάει καλά στην πρώτη να έχεις τη δεύτερη». Η τελική απάντηση ήταν «Είναι απόφαση του Προέδρου των Αγωνοδίκων και δεν αλλάζει». Μου λέει ο Χρήστος «δεν πειράζει, μπες να δείξεις ποια είσαι». Μπαίνω λοιπόν στα χρονομετρημένα της άλλης κατηγορίας και κατεβάζω 1,5 δευτερόλεπτο. Και παίρνω την pole position.

Πρώτος αγώνας, αυτός του Σαββάτου. Έχω ξανά κάτσει πρώτη σειρά εκκίνησης στην ταχύτητα, όταν είχα πάρει τη δεύτερη θέση σε χρονομετρημένες δοκιμές υπό βροχή στα 125 Racing. Τώρα ήμουν πρώτη… Το μυαλό ήταν κενό, δε σκεφτόμουν τίποτα, απολάμβανα τη στιγμή. Εκκίνηση καλύτερη απ’ όλους και φεύγω μανιασμένα μπροστά. Σε λίγους γύρους η ομάδα μου, μού βγάζει ταμπέλα πως η δεύτερη μοτοσυκλέτα είναι 5 δευτερόλεπτα πίσω μου κι αμέσως μπαίνω σε safe mode, σκέφτομαι να μην πιέσω αφού δε χρειάζεται για να κρατήσω την πρωτιά, για το ον όρε και μόνο αφού δε βαθμολογούμαστε σε αυτή την κατηγορία. Την καρώ σημαία τη βλέπω πρώτη. Όμως ο Χρήστος δεν είναι ευχαριστημένος γιατί δεν έκανα το καλύτερο που μπορούσα, έμεινα μαγκωμένη. Έχει δίκιο. Ποιος θα χαρεί και ποιος θ’ απογοητευτεί δηλαδή από την επίδοσή μου, από τη θέση μου; Έχω κάποιο μεγάλο συμβόλαιο και δεν το ξέρω; Η ομάδα μου θέλει να με δει να φτάνω εκεί που ξέρουν πως μπορώ και σήμερα δεν το έκανα. Τροφή για σκέψη.

Η Κυριακή έχει φτάσει και δίνω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ομάδα μου. Warm up κι όπως μου δίνει τη μοτοσυκλέτα ο Χρήστος, τού κλείνω το μάτι και κατεβάζω τη ζελατίνα. Ένα γύρο, δύο γύρους και να το πάλι το 1:32,5, ο καλύτερος χρόνος που έχω κάνει ποτέ με το R3. Στην εκκίνηση του αγώνα στήνομαι τρίτη, καθώς στο Βαλκανικό στο δεύτερο αγώνα η σχάρα σχηματίζεται από τον καλύτερο χρόνο του κάθε οδηγού στον αγώνα του Σαββάτου και προφανώς, στην προσπάθειά τους να με φτάσουν, δύο οδηγοί είχαν κάνει καλύτερο χρόνο από εμένα. Αλλά τα 125 Racing είναι μεγάλο σχολείο για να μάθεις να κάνεις καλή εκκίνηση και μ’ έχουν μάθει καλά. Πιστόλι στην εκκίνηση, φεύγω μπροστά και δε με ξαναβλέπει κανείς. 1:32,5 και πάλι ο χρόνος μου, την ταμπέλα της ομάδας δεν τη βλέπω ποτέ κι έτσι δεν ξέρω πως ο δεύτερος, που με κυνηγάει μ΄ έχει ήδη φτάσει. Τελευταίος γύρος και στην Κ1 κάνει κίνηση να μπει εσωτερικά. Ευτυχώς στην ARP κάνουμε ασκήσεις για τα προσπεράσματα κι έχω αυτοπεποίθηση: «…ρε δεν περνάς!», σκέφτομαι και το πετάω μέσα. Πρώτη στην καρώ και πάλι. Στο park fermee αγκαλιές με την ομάδα μου, τερματίζει κι η Τόνια Κορρέ στα CF με μια 4η θέση, που ήταν 3η αλλά της έκαναν αντικανονική προσπέραση υπό το καθεστώς κίτρινης σημαίας κι οι κριτές δεν το είδαν… Όμως έσπασε κι εκείνη το προσωπικό της ρεκόρ και αγκαλιαζόμαστε κατευχαριστημένες.Οι δυο πρώτοι αυτοί αγώνες του Βαλκανικού Πρωταθλήματος για εμένα θεωρούνται επιτυχία, καθώς διαπίστωσα πως στα 41 μου μπορώ με σκληρή δουλειά να ξεπεράσω τον εαυτό μου.

Θα ήθελα πράγματι να είμαστε αρκετές γυναίκες στην ταχύτητα, ώστε να σχηματίζουμε δική μας κατηγορία. Σε κανένα άθλημα στον κόσμο δε συναγωνίζονται οι γυναίκες με τους άνδρες, αφού η φυσιολογία μας είναι διαφορετική. Και καθώς είμαστε μετρημένες στα δάκτυλα, αναγκαστικά αγωνιζόμαστε μεικτά και μοιραία συγκρίνουμε (και μας συγκρίνουν…) τις επιδόσεις μας με αυτές των ανδρών. Μεγάλο λάθος. Ευχαριστώ την ομάδα μου ARP Racing, το περιοδικό μοτοσυκλέτας bikeit.gr, τις φίλες μου Moto Femmes Hellas και όσους συνεισφέρουν στην fundraising καμπάνια μας, την Intramoto για τα εξαιρετικά ελαστικά Pirelli, τη Rho Foods για τα πεντανόστιμα Energy Balls και το motostory.gr για τη φιλοξενία.