Ελένη-Δανάη Μαυράκη, μία αληθινή ”Survivor” του Enduro, ξετυλίγει την Ιστορία της.

Αν και έχω πολλές, μικρές και μεγαλύτερες, ευχάριστες, αστείες ή μερικώς στενάχωρες στιγμές και αναμνήσεις από Aγώνες και καρό σημαίες, αυτή που θα μοιραστώ είναι από τον πρώτο μου Aγώνα μετά τον αποκλεισμό της καραντίνας. Τον Μάιο του 2021, η Μοτολέσχη Ξυλοκάστρου διοργάνωσε τον πρώτο Aγώνα Scramble της χρονιάς στο Σαραντάπηχο Κορινθίας. Τον πρώτο Aγώνα μετά τις πρώτες καραντίνες του covid19, που όλοι μας είχαμε αναγκαστικά, περιοριστεί στις Περιφέρειες ή τους Δήμους, αναλόγως χρώματος ζώνης… Ήταν ένας φανταστικός Aγώνας για εμένα – και μόνο που πήγα εκεί. Και μόνο που βρέθηκα ξανά στο δάσος του Σαραντάπηχου, που είδα φίλους Aγωνιζόμενους που μόνο σε Aγώνες πετυχαίνω. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας, κάτι που σχεδόν πάντα χαρακτηρίζει τις σκέψεις μου σε Aγώνες μηχανής που δηλώνω συμμετοχή.

Θα ήθελα να οδηγώ τόσο καλά, όσο τα πρότυπά μου – χωρίς να έχει σημασία αν αυτό σημαίνει “θέση” ή “κύπελλο”. Δεν είμαι το υπερταλέντο – δεν είμαι η αξεπέραστη σούπερ αδιανόητη άγρια τιμονάρα με μακρύ μαλλί, ή η biker influencer των social media. Είμαι, όπως λέω αστειευόμενη, μια Survivor. Και προσπαθώ να γίνω Καλή. Ο τερματισμός πίσω από έναν καλύτερο οδηγό (όπως η Τίμη) μόνο μάθημα προς βελτίωση είναι. Και η εκκίνηση μαζί με καλύτερους οδηγούς, τιμή.

Ελένη-Δανάη Μαυράκη

Υπάρχει μια αμηχανία με την κατηγορία Γυναικών στους Aγώνες Enduro και Scramble. Τις περισσότερες φορές, τρέχω μόνη μου – ή τουλάχιστον, έτρεχα μόνη μου μέχρι το 2021, φέτος μπορεί να αλλάξει αυτό. Με εξαίρεση 2 χρονιές όπου έτρεξα Ε1 και S1 και 2 φορές που τρέξαμε μαζί με την Πολυτίμη Κυριακοπούλου σε Aγώνες Enduro και Scramble, τρέχω μόνη μου. Κακό timing ίσως, καθώς παλιά υπήρχαν γυναίκες στους Aγώνες. Πολλές φορές έχω ακούσει «α τέλεια, να τρέξει και η (Χ) μαζί σου, να πάρετε κύπελο και οι δύο!» ή το άλλο κλασσικό «ε εντάξει μωρέ, τι αγχώνεσαι? Αφού θα… κερδίσεις ότι κι αν κάνεις». Και οι δύο απόψεις για εμένα, είναι με κάποιο τρόπο, συγκαλυμμένη απαξίωση και ενώ νιώθω τα αυτιά μου να κοκκινίζουν, δεν απαντάω.

Δεν τρέχω για το κύπελλο, για το μετάλλιο, το «μπισκότο». Δεν τρέχω για το Instagram, για το Facebook, για την “δόξα της φωτό” και του κυπέλλου στα ράφια. Τρέχω για να βελτιωθώ, για να γίνω καλύτερη, να θέτω στόχους και να έχω αποτελέσματα προς σύγκριση. Θα ήθελα να οδηγώ τόσο καλά, όσο τα πρότυπά μου – χωρίς να έχει σημασία αν αυτό σημαίνει “θέση” ή “κύπελλο”. Δεν είμαι το υπερταλέντο – δεν είμαι η αξεπέραστη σούπερ αδιανόητη άγρια τιμονάρα με μακρύ μαλλί, ή η biker influencer των social media. Είμαι, όπως λέω αστειευόμενη, μια Survivor. Και προσπαθώ να γίνω Καλή. Ο τερματισμός πίσω από έναν καλύτερο οδηγό (όπως η Τίμη) μόνο μάθημα προς βελτίωση είναι. Και η εκκίνηση μαζί με καλύτερους οδηγούς, τιμή.

Αλλά πώς ετοιμάζεται κανείς να τρέξει έναν Aγώνα μόνος του, που ακόμη κι αν κατέβει από την μηχανή και την σπρώχνει σε όλη την διαδρομή, θα τερματίσει «πρώτος»? Πώς αντιμετωπίζει κανείς αυτή την αίσθηση ματαιότητας που περιμένει σε μια άκρη του μυαλού, έτοιμη να εμφανιστεί μόλις υπάρξει ο πρώτος δισταγμός? Για μένα η συμμετοχή αυτή ήταν πολύ σημαντική. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ότι έχω βελτιωθεί οδηγικά, στον τρόπο σκέψης μου, στο στήσιμο μου πάνω στην μηχανή και στο γκάζι μου, και το αγαπημένο μου ΚΤΜ E XC 125 ήταν επιτέλους σεταρισμένο στα λίγο κοντά μέτρα μου. Είχα οδηγήσει όλα τα Σαββατοκύριακα της καραντίνας, αφού ήταν από τις ελάχιστες εξαιρέσεις της απαγόρευσης, και ένιωθα χαρούμενη κάθε φορά που το έβαζα μπροστά.

Ήθελα λοιπόν να δω τι μπορώ να κάνω. Χρειαζόμουν στόχους – δεν ήθελα να είναι μια “εκδρομή με
ένα κύπελο στο τέλος” και, εν τέλει, οι τρεις στόχοι που έθεσα σε αυτόν τον αγώνα ήταν αυτοί που με
έβγαλαν στο σύστημα χρονομέτρησης 26η στους 28. Δηλαδή, «όχι τελευταία» σε σχέση με όλους
όσους πήραμε μαζί εκκίνηση.

1. Good riding.
   Αυτός, η αλήθεια είναι, πως είναι στόχος από τις προπονήσεις ιππασίας, το άλλο μου πάθος. Κάθε
   ευθεία, κάθε στροφή, ανηφόρα και κατηφόρα είχα ξεχωριστό στόχο να οδηγήσω όσο πιο σωστά
   μπορώ. Στάση σώματος, γκάζι, φρένο, όλα. Κάθε μάθημα ή συμβουλή που μου έχουν δώσει, ο Γιώργος Χαρμπίλας στα άλματα (δεν είναι τυχαίο ότι δεν προσγειώθηκα πουθενά με την μπροστινή, μουριασμένα) και ο Στράτος Παρτσινέβελος στις επιλογές γραμμών, τα είχα όλα στο μυαλό μου. Κάθε προσέγγιση σε ανηφόρα, ήταν σαν να άκουγα τους φίλους μου, Υβ και Ζακ.
2. Survive.
   Για έναν όχι και τόσο γρήγορο οδηγό όπως εγώ, ομολογώ πως οι πτώσεις των συναγωνιστών μου αποτελούν κερδισμένο χρόνο για εμένα. Ακόμα περισσότερο, αποτελεί κέρδος το να μην χάνω χρόνο εγώ από πτώσεις ή να μην εγκαταλείψω λόγω πτώσης (όλα μπορούν να τύχουν). Οπότε, εν ολίγοις ο στόχος σημαίνει «όχι πτώσεις».
3. Σύγκριση.
   Ο συνδυασμός των παραπάνω, κατέληγε σε έναν τελικό στόχο – να είμαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κατηγορία των ανδρών SB – να καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο να με φτάσουν οι πρώτοι, κλείνοντας κύκλο προσπερνώντας με. Σε προηγούμενους Aγώνες, οι πρώτοι μου έριχναν από 2 γύρους – ενώ οι τελευταίοι από 1. Αυτή τη φορά, ο στόχος ήταν να με περάσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι – και το κατάφερα!

Ήταν ένας Aγώνας, που πέτυχα ως ένα βαθμό, όλους τους στόχους μου. Είχα στα περισσότερα
κομμάτια καλή οδήγηση, δεν κόλλησα πουθενά, δεν είχα πτώσεις και τραυματισμούς, και αρκετοί
Aγωνιζόμενοι δεν έφτασαν να με προσπεράσουν. Ήταν ένας Aγώνας που τον χάρηκα στο έπακρο, γιατί τον έτρεξα σ ένα δάσος που αγαπάω, γιατί είδα μετά από πολύ καιρό φίλους που βλέπω μόνο σε Aγώνες αλλά τους έχω μέσα στην καρδιά μου, γιατί χάρηκα με την οδήγησή μου και ακόμα περισσότερο, γιατί γνώρισα νέες φίλες και μέλλουσες συναθλήτριες και Aγωνιζόμενες. Ήταν ένας Aγώνας που στην θύμησή του και μόνο, χαμογελάω…

Ελένη-Δανάη Μαυράκη