...εποχές που ίσως κάποιος να έλεγε, πως δεν θα επαναληφθούν τόσο εύκολα στον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό.
...για μένα το να τρέχω σε πίστες σε άμμο και ειδικά σε λάσπη είναι το καλύτερο μου.
...κάπου εκεί το 2012 ήρθε το Supercross με Kawasaki 250 ,υπέροχο συναίσθημα.
"ουδέν κακό αμιγές καλού"
...πείσμωσα κατέβασα ρολά στα μάτια και έβλεπα μόνο το βάθρο.
...αλλά για εμένα έδωσε τροφή στο μυαλό μου και την ψυχή μου.
...μετά τη γραμμή του τερματισμού πληροφορήθηκα στον υποχρεωτικό τεχνικό έλεγχο ότι έπρεπε να μείνω παραπάνω γιατί ήμουν τελικά στο βάθρο.
‘’Ο τελευταίος μου γύρος’’
...από την κούραση κοιμάμαι στο αυτοκίνητο 1 ωρίτσα, και στις 5.30 το πρωί το ίδιο βιολί σαν το τρελό με το λάστιχο για να είναι η πίστα κομπλέ.
...αν αγαπάς αυτό που σου αρέσει και έχεις μεγαλώσει από μωρό με αυτό είναι τόσο δυνατό που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει να το ξανακάνεις και θεωρητικά αυτό είναι μια τρέλα.
1996 με άλλους δύο φίλους, φορτώσαμε τεμαχισμένες τις δυο ΜΧ Μοτοσυκλέτες μας σε ένα μικρό βανάκι με προορισμό τη βόρεια Γαλλία.
Πάμε στο 1999 σε έναν βρόχινο Αγώνα στην πίστα της Τρίπολης.
... από συνήθεια ανοίγω το γκάζι και οδηγώ όσο ποιο γρήγορα μπορώ.
''...μπορώ να θυμηθώ ότι με προσπέρασε, αρκετές φορές ακουμπούσε ο ένας τον άλλον αλλά χωρίς δόλο.''
Η σημαντικότερη χρόνια για εμένα ήταν το 2017 που πήρα την απόφαση να ακολουθήσω το Πρωτάθλημα motocross στην κατηγορία open.