Σωτήρης Φωτάκης

Ένα ταξίδι, ακόμα, ολοκληρώθηκε. Γεμάτο από εμπειρίες και στιγμές που θα μείνουν μέσα στην καρδιά μας. Ένα όνειρο ζωής για τον Σωτήρη, που προετοιμαζόταν τρία χρόνια τώρα. Δύσκολο εξαρχής, μιας και το ιδανικό θα ήταν να είναι και ο πατέρας του στο πλευρό του, όμως δε μπορεί να ακολουθήσει στα μακρινά ταξίδια λόγω δουλειάς, με αποτέλεσμα να το ζούμε εξ αποστάσεως ως οικογένεια.

Το 2021 ήταν το πρώτο μας ταξίδι, στην Ιταλία, μια πρώτη δοκιμασία, όπως την χαρακτηρίσαμε. Οι δυο μας. Δύσκολες συνθήκες, βροχή, ομίχλη, μηχανικές βλάβες. Κι όμως, 13 χρονών, τότε, ανέλαβε να ανταπεξέλθει σε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Προπόνηση καθημερινά, ώρες ατελείωτες, πλύσιμο, στήσιμο, ξεστήσιμο, λύσιμο, δέσιμο. Δεν ζητούσε βοήθεια. ¨”Θα τα καταφέρω”, μου έλεγε. Και τα κατάφερε.

Το 2022 μας ζήτησε να συμμετάσχει σε Βαλκανικό Αγώνα στην Σερβία. 14 χρονών πάλι μόνος του. Με μένα και την αδελφή του. Για την εμπειρία, μας είπε. Να δει, να μάθει, να πάρει. Και ήρθε το 2023, όπου ο στόχος του ήταν να συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ΕΜΧ στα 125. Στην προετοιμασία, δίπλα μας, όλοι όσοι πιστεύουν σε εκείνον, τον στήριξαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, ώστε να εκπληρώσει το όνειρό του, σαν μια γροθιά, μια οικογένεια, μια ομάδα.

Pietramurata – Ιταλία. Παρασκευή πρωί. Από τον τεχνικό έλεγχο, όλα έδειχναν ότι οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει την συγκεκριμένη διοργάνωση, ξέρουν πολύ καλά πως να την φέρουν εις πέρας. Βασική τους μέριμνα, η ασφάλεια των Αθλητών. Σε όλα, δίπλα τους, με την ευγένεια τους, τον σεβασμό τους, στον καθένα ξεχωριστά, ανεξαρτήτως χώρας και επιδόσεων. Μας εξέπληξε ο ενθουσιασμός τους στην συμμετοχή μας, εξέφρασαν την απορία τους γιατί δεν υπήρχαν τα τελευταία χρόνια Ελληνικές συμμετοχές και την ευχή τους αυτό να αλλάξει και να μας ξανασυναντήσουν στο μέλλον, με περισσότερους Αθλητές από την χώρα μας.

Σάββατο πρωί, Group A , 47 οδηγοί και οι ελεύθερες δοκιμές ξεκινάνε. Ένιωθα ότι το άγχος και οι παλμοί όλων των παιδιών, μας διαπερνούσαν. Και η κορδέλα, έφυγε και ξεκίνησαν. Τα μάτια μου, έψαχναν τον Σωτήρη. Κράτα γερά, σκέφτηκα. Τον έβλεπα από την ζώνη μηχανικών, εκτός από μερικά σημεία στην πίστα, να πηδάει ένα τριπλό και μετά για λίγο τον έχανα. Μέχρι να εμφανιστεί ξανά και να περάσει από μπροστά μου. Και ξανά πήδηξε το τριπλό, τον έχασα, κίτρινες σημαίες, μετά άσπρη σημαία με κόκκινο. Εκεί πάγωσε ο χρόνος, η καρδιά. Περίμενα ακούνητη, να τον δω να έρχεται. Δεν ερχόταν. Ξαφνικά, σχεδόν σε όλη την πίστα έβλεπα κίτρινες σημαίες. Κοίταξα αριστερά και δεξιά μου, έβλεπα και άλλους με την αγωνία στις κινήσεις τους, κάποιους να φεύγουν τρέχοντας. Δε τον έβλεπα πουθενά.

Νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο. Γυρνάω και βλέπω έναν μηχανικό της ΥΑΜΑΗΑ. Φεύγει από το “πλάνο” μου και βλέπω από πίσω του, τον Σωτήρη, πάνω στο μηχανάκι. Το πρόσωπο του δε μπορούσα να το διακρίνω, έβλεπα μόνο αίματα να βγαίνουν από το κράνος, χωρίς γείσο και με το ένα του χέρι να κρατάει το στήθος του. Όλα όσα ακολούθησαν γίνανε σε δευτερόλεπτα. Έβγαλε την μάσκα, προσπάθησα να του καθαρίσω το πρόσωπο, να διακρίνω και πού είχε χτυπήσει. Μέχρι που τα μάτια μας συναντήθηκαν. Είχα καταλάβει, ήδη. Χίλιες λέξεις μου είπαν τα μάτια του. Έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Τον ξέρω καλά. Ξέρω τον χαρακτήρα του, πως σκέφτεται, την δύναμη του, τις αντοχές του, τα όριά του. Ο Σωτήρης, με όση δύναμη είχε κράτησε κόντρα στο τιμόνι, εγώ κλωτσούσα τη ρόδα να την φέρουμε στα ίσια της, έρχονται ξαφνικά και άλλοι δυο μηχανικοί, έλεγξαν και εκείνοι το μηχανάκι, τον ρώτησαν αν είναι σε θέση να ξανά μπει, πιάσαμε την βάση της χούφτας που είχε σπάσει με tire up. Με ξανακοιτάζει. Μια επιβεβαίωση ήθελε και ο ρόλος μου για εκείνον είχε ολοκληρωθεί. Δύναμη ψυχής !!Παίρνει δυο ανάσες. Και ακούω να του λένε: Ready?? GO !! Και έτσι έγινε.

Τον βλέπω να ξαναμπαίνει, “διαβάζω” το σώμα του, πονούσε, το ήξερα. Όμως ξέρω και ότι δε τα παρατάει. Όσο ήταν μέσα, είχα δίπλα μου τους μηχανικούς της YAMAHA. Με την ίδια αγωνία και για τον/τους δικούς τους Αθλητές. Μόλις έληξε ο χρόνος και ήρθε ο Σωτήρης να με πάρει, μας έδωσαν το χέρι τους και με ένα χαμόγελο περηφάνιας λες και ήταν δικός τους Αθλητής, ακούμε “Good job boy from Greece”. Συγκίνηση με ανατριχίλα μαζί. Στα χρονομετρημένα δεν προκρίθηκε. Ήξερε που βρισκόταν. Αυτό που ήθελε ήταν να βρεθεί εκεί, με τους υπόλοιπους Αθλητές, να οδηγήσει μαζί τους. Να ζήσει τη στιγμή αυτή. Ούτε κάτι περισσότερο αλλά και ούτε κάτι λιγότερο. Και αυτό το κατάφερε. Είδε την Καρό Σημαία. Και ας ήταν για την λήξη του χρόνου. Για εκείνον ήταν αρκετό. Μια αγκαλιά ακολούθησε και μου είπε : “Τρομακτικό, αλλά το ζήσαμε και αυτό. Ένα σκαλοπάτι την φορά. Κράτα γερά !!!!! Γιατί θα ακολουθήσουν και άλλοι Αγώνες”. Και φυσικά, μετά, επικοινωνία με τον πατέρα του.

Την Κυριακή, ως θεατές πια, παρακολουθήσαμε από το πρωί όλες τις ετοιμασίες της πίστας, των Αθλητών, των μηχανικών, μέχρι και τον τελευταίο Αγώνα. Αξία ανεκτίμητη, η κάθε στιγμή. Γι’ αυτό, ότι μπορείτε να ζήσετε σήμερα, μη το αφήνετε για αύριο. Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι.