Ο Βασίλης Μωραΐτης κυνηγάει το όνειρο του εντός και εκτός συνόρων και η Ιστορία του το αποδεικνύει.

Μία Καρό Σημαία έχει την ίδια αξία σε όποιο μηχανοκίνητο σπορ κι αν κυματίζει στον τελευταίο γύρο ή στο τέλος μία διαδρομής. Είμαι φανατικός λάτρης των μοτοσικλετών (που κατά τύχη έγιναν και επάγγελμα μου αργότερα) από μικρή ηλικία αλλά και ερωτευμένος με τη θάλασσα γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε νησί. Όταν ανακάλυψα αυτή τη μοναδική εφεύρεση, το μονοθέσιο σκάφος Jet Ski, κατάλαβα ότι μπορώ να μεταφέρω την αίσθηση και την διασκέδαση μιας μοτοσικλέτας στο νερό γεγονός που με έφερνε σε άλλη διάσταση. Αίσθηση μοναδική που ανέβαζε την χαρά, την ευχαρίστηση και την έκχυση της αδρεναλίνης στα ύψη.

Ασχολήθηκα σχεδόν από την αρχή της εμπλοκής μου με το συγκεκριμένο σπορ με τους Αγώνες στα υδάτινα τερέν της Ελλάδας κι αργότερα πέρα από κάθε όριο. Πραγματοποίησα δύο φορές τον διάπλου του Αιγαίου Πελάγους (Σούνιο-Μυτιλήνη) δυο φορές, μία με καθιστό Jet Ski και μία με μονοθέσιο. Παρόλα αυτά η δίψα μου για κάτι ακόμη μεγαλύτερο έγινε πραγματικότητα μόλις πήρα την απόφαση να συμμετάσχω στο μεγαλύτερο Αθλητικό γεγονός του συγκεκριμένου σπορ που δεν είναι άλλο από τους Τελικούς του Παγκοσμίου (World Finals) που διεξάγονται στη λίμνη Havasu στην Αριζόνα.

Πρώτη μου φορά ήταν το 2002 και δεν κατάφερα ούτε να πάρω πρόκριση για τον μεγάλο τελικό. Τις επόμενες χρονιές κατάφερα να τερματίσω στη δεκάδα (οι 10 πρώτοι παίρνουν βαθμούς και μετάλλιο). Ωστόσο, την υπέρβαση την έκανα το 2006. Συμμετείχα στην κατηγορία Masters Ski Open μαζί με πολλούς Πρωτοκλασάτους Αναβάτες της διεθνούς σκηνής, όμως το δανικό σκάφος που είχα ήταν ελάχιστα βελτιωμένο γιατί ο ιδιοκτήτης του το χρησιμοποιούσε σε άλλη κατηγορία. Αυτό σημαίνει ότι η ανώτερη τελική ταχύτητα 53μιλίων/ώρα ενώ το αργότερο του ανταγωνισμού δεν έπεφτε κάτω από τα 60μίλια/ώρα. Τα συγκεκριμένα δύο σκέλη του μεγάλου τελικού έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη μου μιας και κατάφερα καθαρά από θέμα οδήγησης (γιατί έκανα προπόνηση με πολύ πιο ισχυρό σκάφος στην Ελλάδα) να βρεθώ μετά την εκκίνηση στην πρώτη τριάδα και τις δύο φορές. Στη συνέχεια μπόρεσα να οδηγήσω στο 120% το αργό σκάφος που είχα στα χέρια μου και να τερματίσω τελικά στην τρίτη θέση της κατάταξης. Μετά τη γραμμή του τερματισμού πληροφορήθηκα στον υποχρεωτικό τεχνικό έλεγχο ότι έπρεπε να μείνω παραπάνω γιατί ήμουν τελικά στο βάθρο.

Όταν ο κριτής του τεχνικού ελέγχου αντίκρυσε το μοτέρ (που ήταν σχεδόν εντελώς νορμάλ με μόνη εξαίρεση την εξάτμισή του) και την τουρμπίνα του σκάφους πίστευε πως είχε γίνει κάποιο λάθος και με ρώτησε ξανά με ποιο σκάφος συμμετείχα στον Αγώνα ή αν άλλαξα σκάφος στο δεύτερο σκέλος. Αξία για μένα δεν είχε το τεράστιο κύπελο που πήρα και που δεν ήξερα πώς να το μεταφέρω στην επιστροφή όσο το μοναδικό συναίσθημα της αλάνθαστης οδήγησης που έκανα με ένα πολύ υποδεέστερο σκάφος ανάμεσα στους καλύτερους αναβάτες του κόσμου που συμμετείχαν στην κατηγορία. Αξία στην προσωπική μου νίκη έδωσε ο Πολυπρωταθλητής Ελλάδος Άκης Μαλούχος που ήταν μαζί μου και μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντικό ήταν το αποτέλεσμα μου δεδομένου των συνθηκών και του σκάφους που οδηγούσα.

Εξίσου μεγάλη χαρά πήρα όταν εργοστασιακοί αναβάτες και φίλοι από το παγκόσμιο ήρθαν να με συγχαρούν. Το μόνο αρνητικό σε όλη την υπόθεση ήταν όταν επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα όπου τότε διαπίστωσα ότι με το ζόρι μια χούφτα άνθρωποι και συναθλητές ήρθαν να μου σφίξουν το χέρι. Στους υπόλοιπους έβλεπα απλά το φθόνο στα μάτια τους αλλά ειλικρινά δεν στεναχωρήθηκα. Απλά, κατάλαβα γιατί πολλοί αναβάτες αφήνουν τα ελληνικά τερέν για να τρέξουν στο εξωτερικό γιατί εκεί θα εισπράξουν το «μπράβο» που δεν θα ακούσουν στη χώρα μας.

Έζησα το δικό μου «Αμερικάνικο Όνειρο» πολλές φορές και σαν Αθλητής και ως δημοσιογράφος του σπορ στη συγκεκριμένη χώρα και εύχομαι να ζήσει κάθε άλλος αναβάτης που επιθυμεί να μετρήσει τις δυνατότητές του ανάμεσα στους καλύτερους αναβάτες του κόσμου.

Βασίλης Μωραΐτης