Τα χρόνια που τους χωρίζουν είναι αρκετά. Ο Κώστας Κυριάκου παρέα με τον Μενέλαο Κοντογιάννη παλεύουν για ένα κοινό στόχο. Μία υπόσχεση μια Ιστορία.

Η υπόσχεση!

Πριν από αρκετά χρόνια αποφασίστηκε να γίνει μια πρώτη προσπάθεια από τον Μενέλαο Κοντογιάννη σε ένα Αγώνα εξάωρο στις Σέρρες. Τότε υπήρχε το MEDICO MOTO με προεξάρχοντα τον πατέρα Δημήτρη και φυσικά τον νέο Μενέλαο να πετάει εκεί μέσα έτοιμος να πετάξει στις πίστες ασυγκράτητος φυσικά. Εγώ ήμουν ο φίλος της παρέας. Είχε ετοιμαστεί ένα HONDA VTR 1000 για την πρώτη προσπάθεια. Εδώ προέκυψε ένα θέμα. Στους πολύωρους Αγώνες ταχύτητας απαιτούνται δύο οδηγοί τουλάχιστον.

Άρχισαν οι κουβέντες, αυτός δεν μπορεί ο άλλος δεν γίνεται ο τρίτος δεν έχει διάθεση κ.λ.π. κ.λ.π. έτσι μου έγινε η πρόταση να συμμετάσχω και εγώ κάνοντας το γυρολόγιο που μου αναλογούσε μέχρι να έρθει η ώρα να οδηγήσει ο Μενέλαος. Στο χρονικό διάστημα της προετοιμασίας έγιναν κάποια Track day στην πίστα των Μεγάρων, ταυτόχρονα κατασκεύασα το Fairing και την ουρά από Ανθρακόνημα περισσότερο για να δώσουμε μια αίσθηση ” Racing” και γενικά μια ανανέωση στην προσπάθεια. Σε κάποια από τις μαζώξεις έτυχε να βρεθεί και η μαμά Κοντογιάννη η Κωστούλα. Τότε στην κουβέντα επάνω δεν ξέρω πως μου ήρθε, της υποσχέθηκα ότι θα κάνω ότι μπορώ για να έρθει ο Μενέλαος με το κύπελλο της νίκης.

Αυτό έγινε το 2009. Δυστυχώς κατά την διάρκεια του Αγώνα κατά το χρονικό διάστημα που οδηγούσα εγώ υπήρξε μια εμπλοκή με άλλες δύο μηχανές όπου έπεσα εγώ και ένας άλλος με πολλά 160 + χιλιόμετρα. Έτσι εκείνος ο Αγώνας έληξε άδοξα. Εγώ δεν έπαθα τίποτα, μόνο που οδηγώντας το RANGER που τραβούσε το τρέιλερ στον δρόμο της επιστροφής θυμόμουν ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ. Αυτό δεν πρέπει να μείνει έτσι ήταν η σκέψη μου.

Έβαλε το κεφάλι κάτω ο Μενέλαος και γρήγορα το Honda αποκαταστάθηκε. Το ίδιο έγινε με τα Cardon και το σωτήριο έτος 2010 τρέξαμε στον Αγώνα όπου ενώ ήμασταν δεύτεροι ο πρώτος είχε μια πτώση με αποτέλεσμα να βρεθούμε στην πρώτη θέση.

Αυτός ήταν ο τελευταίος Αγώνας μου σε ηλικία 58 ετών, φαίνεται ότι το σύμπαν συνωμότησε, η ο Θεός των Αγώνων, (δεν ξέρω) να πάρω το κύπελλο στον τελευταίο Αγώνα σαν αποζημίωση για όλα αυτά τα χρόνια και ο νεαρός μου φίλος ο Μενέλαος ο υιός του καλύτερου φίλου και αδερφού Δημήτρη Κοντογιάννη να είναι το πρώτο του.

Πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που βοήθησαν στην προσπάθειά μας και είναι πολλοί αυτοί, αλλά και εκείνες τις Δυνάμεις που ενεργούν μαζί μας προστατεύοντας και βοηθώντας χωρίς εμείς να το επιζητούμε, απλά γιατί έτσι ήθελαν.

Ο Θεός των Αγώνων το λέω χαριτολογώντας για να μη παρεξηγηθούνε κάποιοι. Χωρίς να είναι εγωιστικό αυτό που γράφω θα πω ότι με βοήθησαν να πραγματοποιήσω ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ! Να φέρει το κύπελλο.

Μενέλαος Κοντογιάννης: Δεν θυμάμαι και πάρα πολλά. Μόνο την ταλαιπωρία για να φτιάξουμε την μοτοσυκλέτα για την συμμετοχή μας το 2010. Όλο το καλοκαίρι δουλεύαμε στο εργοστάσιο του Κώστα. Στον Αγώνα είχαμε θεματάκια, 2 φορές έσπρωξα το μηχανάκι από την κ11 στα πιτς με 43 βαθμούς. Τεράστια η βοήθεια του κολλητού μου Αποστολή Βλαχάβα. Δύσκολος Αγώνας αλλά δεν τα παρατήσαμε ποτέ. Και την απόφαση για να τρέξουμε την πήραμε το 2009 μετά από μόλις ένα εικοσάλεπτο που έκανα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε πίστα. Μετά πήραμε μέρος στον Αγώνα. Το μηχανάκι το είχαμε πεταμένο 4 χρόνια σε μια αυλή και από το 0 το κάναμε Αγωνιστικό. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και χωρίς τον Κώστα δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να ξεκινήσω ποτέ.

Πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά σίγουρα όμως δεν θα ξεχάσω την απίστευτη ζέστη, τις πολλές συμμετοχές ( ήταν όλο το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα) στο μυαλό τώρα μου έρχετε ο Τριντής ο Κοντομάρος ο Ψυχογιός ο Παρασκευόπουλος. Τον Κώστα τον κάρφωσε ο Μαλαμίδης. Προσπαθούσε να κυνηγήσει τον Παρασκευόπουλο και όπως πήγε να περάσει στην κ4 έσκασε πάνω στον Κώστα. Ζάρι και οι δύο όπως λέγετε συνήθως. Καλή συνέχεια σε όλους με υγεία και καλούς φίλους.

Κώστας Κυριακού – Μενέλαος Κοντογιάννης