To ταξίδι του Θανάση Ευσταθίου και η δική του Iστορία που ξεκινά το 1985.

Δύο φίλοι, δύο αδέλφια το 1985 από διαφορετικούς γονείς ερωτευμένοι με τις μοτοσυκλέτες έκαναν όνειρα για Αγώνες. Το πήραν απόφαση και έβγαλαν Αγωνιστικές άδειες έχοντας στο μυαλό τους ότι θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με τις μοτοσυκλέτες που ήδη είχαν ένα gpz550 και ένα gpz600.
O ένας σκοτώθηκε στα λιμανάκια της Βάρκιζας ο άλλος έχασε τον κόσμο όλο.

…Τον ρώτησα πως αφού θεωρεί ότι είμαι πολύ καλός την ιδία στιγμή μου εγγυάται ότι θα φάω γύρο. Γέλασε και μου είπε ότι…ακόμα κι αν είμαι τόσο γρήγορος όσο ο Πολυπρωταθλητής εκείνης της εποχής είναι αναπόφευκτο, διότι άλλο γρήγορος άλλο Αγωνιζόμενος γρήγορος!!! Αυτή φράση μου έμεινε για πάντα. Είμαι λοιπόν έτοιμος για την αρχή της αρχής.

Θανάσης Ευσταθίου

Τα χρόνια πέρασαν κι ο άλλος συνήλθε σιγά σιγά και αποφάσισε να τηρήσει την υπόσχεση και να πάρει μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Τώρα όμως 4 χρόνια μετά έπρεπε να συμμετέχεις με μια μοτοσυκλέτα 125cc και επίσης να συλλέξεις  πληροφορίες για το χώρο των Αγώνων, να δεις με τα μάτια σου από κοντά όλη τη διαδικασία αφού η μόνη επαφή ήταν μέσω των αφιερωμάτων των περιοδικών του ειδικού τύπου. Η Σαλαμίνα αποκομμένη εντελώς από την μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα ήταν μεγάλος πρόσθετος περιορισμός αλλά δεν θα γινόταν τροχοπέδη στο όνειρο μου.

Πήρα τα μπογαλάκια μου και κατέβηκα στο Τυμπάκι της Κρήτης με ένα μπλοκάκι στο οποίο σημείωνα τα πάντα όσα έβλεπα, ονόματα, μοτοσυκλέτες, ομάδες, τα πάντα δεν άφηνα τίποτα το οποίο θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμο. Τώρα χρειαζόμουν μοτοσυκλέτα εξοπλισμό και ένα τρέιλερ το οποίο κατάλαβα στην πορεία ότι ήταν απαραίτητο. Έφτιαξα ένα σχέδιο, πήρα τα σίδερα και έφτιαξα ένα όσο πιο απλό γινόταν, δανεικό αυτοκίνητο υπήρχε, άρα όλα καλά. Εμπιστεύτηκα έναν φίλο λαστιχά μεγάλο όνομα στο χώρο και τον ρώτησα αυτό που με έκαιγε πιο πολύ απ’ όλα και δεν ήταν άλλο από το αν άξιζε τον κόπο κάποιος σαν εμένα να εμπλακεί στους Αγώνες ή ήμουν άχρηστος και θα ήταν σπατάλη χρόνου και χρήματος? Η απάντηση του έχοντας εικόνα πως οδηγώ από τα λάστιχα μου ήταν η εξής: ”Φυσικά και να το επιχειρήσεις γιατί είσαι πολύ καλός και θα τα καταφέρεις περίφημα αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν είναι απλά τα πράγματα, εύκολα μπαίνεις δύσκολα βγαίνεις από όλο αυτό. Επίσης στον πρώτο Αγώνα θα φας γύρο αλλά μη μασήσεις. ” Τον ρώτησα πως αφού θεωρεί ότι είμαι πολύ καλός την ιδία στιγμή μου εγγυάται ότι θα φάω γύρο. Γέλασε και μου είπε ότι…ακόμα κι αν είμαι τόσο γρήγορος όσο ο Πολυπρωταθλητής εκείνης της εποχής είναι αναπόφευκτο, διότι άλλο γρήγορος άλλο Αγωνιζόμενος γρήγορος!!! Αυτή φράση μου έμεινε για πάντα. Είμαι λοιπόν έτοιμος για την αρχή της αρχής.

Πριν πολλά πολλά χρόνια λοιπόν στην  εποχή του χαλκού των Αγώνων Ταχύτητας στην Ελλάδα ετοιμάστηκα να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα αν και που θα με βγάλει. Έπρεπε καταρχήν να βρω μια μοτοσυκλέτα Aprilia Futura 125 αφού ήταν η καλύτερη επιλογή για την κατηγορία για να μπορέσει κάποιος να εισέλθει στους Αγώνες και φυσικά ο εξοπλισμός δηλαδή φόρμα-κράνος-μπότες-γάντια. Εκείνη την εποχή είχα μια ολοκαίνουργια GPX600R, την οποία ευχαρίστως αντάλλαξα με το Aprilia και ας ήξερα ότι μου πιάνουν τον κώλο. Είχα στοχεύσει και δεν με ένοιαζε τίποτα ούτε ακόμα και το ότι δεν θα είχα μέσο μετακίνησης παρά μόνο το ποδήλατο!

Η άλλη απόφαση που έπρεπε να πάρω ήταν που θα κάνω προπόνηση. Οι μισοί και παραπάνω οδηγοί είχαν επιλέξει την Επίδαυρο και οι άλλοι δεν είχαν επιλέξει κάτι γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε αυτό που ήθελαν, μια πίστα δηλαδή. Και οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου “θα με αφήσει ο μάστορας να φεύγω από την οικοδομή τα Σ/Κ των Αγώνων?”, “πόσο θα αντέξει χωρίς να με σταματήσει από την δουλειά;; Γιατί εάν γινότανε αυτό τότε θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα” και “αν πέσω και χτυπήσω θα με διώξει σίγουρα.”

Οι προπονήσεις την Κυριακή ήταν γιορτή αλλά τις καθημερινές δύσκολο να σχολάς στις 3:00 και να φεύγεις από Σαλαμίνα αμέσως για να προλάβεις το φως της ημέρας, όσο για την επιστροφή σχεδόν λάσπη από την κούραση, σχεδόν νύχτα χωρίς φώτα…τεράστια αναγκαστική καγκουριά!”. Οι αποφάσεις πάρθηκαν και εδώ στη φώτο αυτή είμαι ΕΤΟΙΜΟΣ!!! Παρθένος, ολοκαίνουργιος από την κορυφή ως τα νύχια, με αγωνία αλλά…ευτυχισμένος! Ας προκριθώ Θεέ μου… Για τα τυπικά ο πρώτος Αγώνας ήταν Τρίπολη διπλός , προκρίθηκα 18^ος και τερμάτισα στον Αγώνα του Σαββάτου 16^ος. Στον Αγώνα της Κυριακής τερμάτισα 14^ος σε ωραία μάχη με τον Κώστα Χάλαρη αργότερα Πρωταθλητή της κατηγορίας την οποία έχασα τελικά.

Μερικά παραλειπόμενα τώρα:
Η διοργάνωση ήταν της ΕΛΠΑ με αυστηρή τήρηση των κανονισμών και για μένα ήταν αγχωτικό σαν να έδινα Πανελλήνιες μιας και οι συμμετοχές ήταν πάρα πολλές έγινε και Αγώνας ΜΗ προκριθέντων αφού το όριο για τον Αγώνα ήταν 32 μοτοσυκλέτες και ήμασταν σχεδόν διπλάσιοι. Ήδη από το πρώτο session της Παρασκευής έβγαλα τις μπίλιες των μαρσπιέ γιατί έβρισκαν συνεχώς κάτω, πράγμα που δεν είχε ξανασυμβεί στις προπονήσεις. Όντως έφαγα οριακά γύρο στον Αγώνα του Σαββάτου, όχι όμως της Κυριακής. Οι μοτοσυκλέτες ήταν Aprilia futura-Replika & Sport καθώς και Gilera,Gagiva αλλά και ΤΖR Yamaha. Τα αποτελέσματα εκδόθηκαν αργά το βράδυ και αναρτήθηκαν σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης. Η χρονομέτρηση γινόταν μέσω βίντεο, δεν υπήρχαν σένσορες. Διανυκτέρευσα στο αυτοκίνητο γιατί δεν υπήρχαν χρήματα και για το ξενοδοχείο, μαζί με πάρα πολλούς άλλους αγωνιζόμενους έξω από το αεροδρόμιο. Μια καλή κυρία που είχε καντίνα στην πύλη, με συμπάθησε και μου δάνεισε μια ομπρέλα για να μην καώ απ’τον ήλιο.

Οι θεατές ήταν χιλιάδες κι ευτυχώς δεν έγινε ταυτόχρονα αυτή τη φορά και Αγώνας αυτοκινήτων όπως στον πρώτο Τρίπολης του 1989. Πριν επιλέξω μοτοσυκλέτα ήθελα τη γνώμη ενός ειδικού κι αυτός ήταν ο Πρωταθλητής της εποχής, πήγα στο μαγαζί του και τον ρώτησα:

– Θέλω να τρέξω στο ΠΠΤ… (με διέκοψε)

– Να το κάνεις

– Με τι μοτοσυκλέτα Aprilia η Gilera;;

– Aprilia

– Futura η Replica;;

– Futura

– Eυχαριστώ ! Γεια σας.

Στο τρέιλερ κουβάλησα ακόμα ένα Aprilia Replica ενός φίλου που θα έτρεχε κι αυτός πρώτη φορά αλλά τελικά δεν ήρθε, μαζί με την προετοιμασία της δικιάς μου μοτο έφτιαχνα και του φίλου μέχρι τελευταία στιγμή. Πρωταγωνιστές της κατηγορίας 125 Νορμάλ ήταν Γιαννακόπουλος, Σταυρουλάκης, Παπαγεωργίου. Περίπου οι 15 πρώτοι τερμάτισαν στον ίδιο γύρο.

Μέσα σε όλα αυτά που προσπαθούσα να διαχειριστώ στο μυαλό στριφογυρνούσε συνεχώς η σκέψη πως ήθελα να βρω κάτι ΜΙΑΣ και αυτή η απόφαση ήταν από κοινού με τον φίλο μου που δεν ζούσε κι έτσι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να είναι μαζί μου σ αυτό. Στη ζελατίνα της μοτοσυκλέτας  μου αντί να γράψω το επώνυμο μου έγραψα του Μιχάλη. Όλη τη χρονιά οι άλλοι συναθλητές μου με φώναζαν με το όνομα που διάβαζαν στη ζελατίνα, το είχα συνηθίσει

Στην Επίδαυρο ένας αναβάτης μεγάλο όνομα που μου έδινε συμβουλές, στα πρώτα ελεύθερα  στην κυριολεξία με τρόμαξε προσπερνώντας, τελικά δεν προκρίθηκε. Άλλος ένας πολύ γρήγορος αναβάτης επίσης μεγάλο όνομα ήρθε στην Επίδαυρο στρώνοντας το καινούργιο Futura του και μόλις έφτασε έβγαλε το πλάγιο σταντ γιατί έβρισκε… Τον ρώτησα σε ποιες θέσεις τερμάτιζε και μου είπε ότι πάσχιζε να μπει 10αδα!!! Κατατρόμαξα, ο στόχος της πρόκρισης άρχισε να απομακρύνεται μέσα μου, ευτυχώς ήταν από τους πρωταγωνιστές οι παραπάνω, πάντως ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος.

Στην εκκίνηση του Σαββάτου έπεσαν μπροστά μου στην πρώτη στροφή 4 αναβάτες, οι δυο φίλοι μου απ’την Επίδαυρο, ο ένας είχε σπασμένα και τα δυο χέρια από πριν!! Ο άλλος τον έσπρωξε για να συνεχίσει τον Αγώνα αφού δεν μπορούσε μόνος του όπως ούτε να σηκώσει το μηχανάκι!!! Εγώ είχα πάθει σοκ πιστεύοντας ότι θα διακοπεί ο Αγώνας κι έτσι ξεκίνησα ξανά πίσω από αυτούς τελευταίος , σχεδόν είχα σταματήσει. Μετά τον Αγώνα οι φίλοι μου από Σαλαμίνα άνοιξαν σαμπάνια και με κατάβρεξαν…αξέχαστες στιγμές! Και για την ιστορία μιας και όλα δεν είναι ρόδινα, κάποια στιγμή χρειάστηκα νομίζω ένα κοφτάκι και πήγα να ζητήσω από κάποιον άγνωστο μέχρι σήμερα παλιό οδηγό, μου απάντησε: «Αν δεν έχεις τότε τι ήρθες να κάνεις εδώ?». Δεν μου έδωσε αλλά κι εγώ ντροπιασμένος δεν επέμεινα, από τότε κουβαλούσα μαζί τα ΠΑΝΤΑ. Μετά από πολλά χρόνια χρειάστηκα ένα ειδικό εργαλείο για τη μοτοσυκλέτα μου σε προπόνηση στα Μέγαρα, πήγα λοιπόν σε μηχανικό οδηγού μεγάλο όνομα που έτρεχαν με ιδία μοτοσυκλέτα και δεν μου το έδωσε! Την επόμενη φορά πάλι σε προπόνηση ήρθε ο οδηγός να μου ζητήσει το ΙΔΙΟ εργαλείο γιατί ο μηχανικός του δεν είχε έρθει ακόμα, και τελείως φυσιολογικά του το έδωσα…

Η διαδρομή αυτή στους Αγώνες συνεχίστηκε πολλά χρόνια σεμνά και ταπεινά, μου απορρόφησε όλη την ενέργεια και την σκέψη (επίσης και χρήματα) παρ όλα αυτά δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.

Θανάσης Ευσταθίου