Το παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα μέσα από την Ιστορία του Σπύρου Τσαούση.

Η δική μου Ιστορία ξεκίνησε στην ηλικία των 9 χρονών περίπου. Πήγαινα στο μαγαζί του μελλοντικού μέντορα μου, να το πω έτσι. Ο Κώστας Καπόγιαννης ήταν αυτός που στην συνέχεια με μύησε στο Αγωνιστικό κομμάτι της μοτοσυκλέτας και με έβαλε στο μέλλον μέσα στους Αγώνες. Μέσα στο μαγαζί σαν πιτσιρικάς χάζευα τις μοτοσυκλέτες τις άγγιζα και έπαιρνα το άρωμα τους και φυσικά δεν έχανα την ευκαιρία να ανέβω πάνω τους. Εκεί η φαντασία μου κάλπαζε και ένιωθα σαν μικρός βασιλιάς. Το αποκορύφωμα όλων αυτών των αισθήσεων όπως και το όνειρο πολλών παιδιών, ήταν όταν βρισκόμουν στο αεροδρόμιο της Τρίπολης όπου εκεί γίνονταν και οι Αγώνες. Θυμάμαι ότι ήθελα να τα δω όλα, να τα μάθω όλα, να τα κάνω όλα.

Δεν άργησε και πολύ και στην ηλικία των 16-17 το 1998 μπήκα στον πρώτο μου Αγώνα με Honda NSR 250 και αμέσως μετά με ένα Aprilia 250 όπου και ήρθε μία πολύ καλή 2η θέση πίσω από τον Κώστα Πολίτη στην πίστα των Σερρών. Αυτό που με έκανε να νιώσω πολύ δυνατός σε αυτό το βάθρο ήταν ότι στην πίστα των Σερρών ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κώστας Πολίτης στέφθηκε Πρωταθλητής το 1998. Την επόμενη χρονιά με τον μηχανικό μου Κώστα Καπόγιαννη συνεχίσαμε και πάλι μαζί αλλά σε διαφορετική ομάδα. Βρέθηκα στην ομάδα της Cooper του Νικήτα Κωβαίου, όπου ο Καπόγιαννης ήταν ήδη εκεί σαν μηχανικός του Πολίτη.

Έτσι ο πρώτος Αγώνας μας για το 1999 μας βρήκε στην πρώτη θέση στην σχάρα εκκίνησης, πολύ σημαντικό για μένα και την ομάδα μου. Σε αυτόν τον Αγώνα είδα και την πρώτη μου Καρό Σημαία τρέχοντας με την μοτοσυκλέτα που είχε πάρει το Πρωτάθλημα το 1998 με το Πολίτη. Στην ομάδα αυτή έμαθα και πήρα αρκετά πράγματα και συμβουλές από έμπειρους Αναβάτες όπως ο Στέλιος Χριστοδούλου και ο Αργύρης Στάμου οι οποίοι πάντα μου έλυναν τις απορίες μου. Το 1999 ήταν μια δύσκολη χρονιά με ανάμεικτα συναισθήματα, χωρίς να ολοκληρωθεί το ίδιο όμορφα και στα τελικά αποτελέσματα.

Το 2000 με μοτοσυκλέτα και πάλι Aprilia 250 ξεκινήσαμε με υψηλούς στόχους. Και ο πρώτος Αγώνας στις Σέρρες εκεί που πήγε να μας φέρει την Καρό Σημαία μας έφερε μια πτώση. Κλείνοντας γύρο σε ένα πιο αργό Αναβάτη με ακούμπησε χωρίς να το θέλει την ώρα της προσπέρασης με αποτέλεσμα να έχω ένα σπάσιμο στο χέρι μου. Η ψυχολογία στα πατώματα και ο αντίπαλος μου Ανδρέας Παργινός βρέθηκε ξαφνικά με 25 βαθμούς και εγώ με 0. Βάλαμε το κεφάλι κάτω και κερδίσαμε όλους τους Αγώνες σερί μέχρι τον τελευταίο που ισοβαθμήσαμε και το Πρωτάθλημα θα το έπαιρνε οποίος κέρδιζε τον Αγώνα της Τρίπολης.

Στην Τρίπολη που σαν μικρό παιδί έκανα τα όνειρα μου πριν κάποια χρόνια. Τώρα να πω για άγχος η για αϋπνία έβλεπα την πίστα στον ύπνο μου μέχρι και τις γραμμές που έπαιρνα. Η Κυριακή όμως , η ημέρα του Αγώνα που μου έμεινε για πάντα στο μυαλό και την ψυχή μου είχε φτάσει. Κέρδισα και έγινα για πρώτη φορά Πρωταθλητής Ελλάδος έκανα ένα όνειρο μου πραγματικότητα με την βοήθεια της ομάδας μου, που με στήριξαν όσο τίποτα άλλο όλη την χρονιά και τους δικαίωσα που πίστεψαν σε εμένα.

Σπύρος Τσαούσης