Ο Τάσος Πασπαλιάρης μέσα από την Ιστορία του θυμίζει ένα μαχητή από κούνια.

Αυτό που θα ξεκινήσω να κάνω τώρα έπρεπε να είχε βρεθεί χρόνος μήνες νωρίτερα, αλλά δεν ήμουν ήρεμος για να σας το αποτυπώσω με λέξεις, λόγο υποχρεώσεων. Ευχαριστώ τις “Ιστορίες Μιας Καρό Σημαίας” για την τιμή που μου έκαναν και περισσότερο για το πείσμα και την υπομονή που το διαχειρίστηκαν, στο να διαβάσετε την πιο “Δύσκολη Ιστορία της Ζωής μου έως σήμερα, αλλά και για πάντα, έτσι πιστεύω “.

Μετά από αυτό αποφάσισαν να αγοράσω την πρώτη μου μοτοσυκλέτα λέγοντας “Αν είναι να ζήσει θα ζήσει, άμα τρελαθεί τί θα γίνει”. Δύσκολες στιγμές αλλά κάπως έτσι άκουσα “Να βρεις αυτό που θέλεις και να το πάρεις”. Δεν περιγράφεται το τι ένιωσα. Το μόνο που μπορεί να το αγγίξει είναι ότι είχα φτερά αγγέλου τόσο απλά.

Τάσος Πασπαλιάρης

Λοιπόν το 1983 σταμάτησα το σχολείο και άρχισα να δουλεύω στην εργασία της μητέρας μου, γιατί όταν διάβαζα έκρυβα το MOTOSPORT κάτω από τα βιβλία του σχολείου, έως ότου με τσακώσουν, όπως και έγινε, αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου γιατί έτσι θα δούλευα και θα αποκτούσα χρήματα να αγοράσω το πρώτο μου MOTOCROSS. Το 1985 βρήκα ένα ΚΧ 80 μοντέλο του ’82 μεταχειρισμένο. Το άσχημο ήταν πως στις συζητήσεις που κάναμε είχα την έγκριση και το” ναι ” έγινε ” όχι ” μόλις το είδανε λέγοντας μου ότι είμαι μικρός για τέτοια πράγματα. Η μόνη που με κατάλαβε μετά από αυτό ήταν η Αδελφή της συχωρεμένης πλέον Μητέρας μου, που είναι και νονά μου, γιατί μετά από αυτό κλείστηκα στον εαυτό μου. Θυμάμαι που όταν ερχόταν από την Αθήνα όπου διέμενε ανά τακτά διαστήματα, και έβλεπε ότι άλλαζα προς το χειρότερο έλεγε και επέμενε στους γονείς μου “το παιδί αλλάζει, δεν είναι όπως πριν δεν το βλέπετε, θα τρελαθεί“

Μετά από αυτό αποφάσισαν να αγοράσω την πρώτη μου μοτοσυκλέτα λέγοντας “αν είναι να ζήσει θα ζήσει, άμα τρελαθεί τί θα γίνει”. Δύσκολες στιγμές αλλά κάπως έτσι άκουσα το “να βρεις αυτό που θέλεις να το πάρεις”. Δεν περιγράφεται το τι ένιωσα. Το μόνο που μπορεί να το αγγίξει είναι ότι είχα φτερά αγγέλου τόσο απλά. Ιανουάριος του 1986 και ήρθαμε σε επικοινωνία με την αντιπροσωπεία KAWASAKI ώστε να αγοράσω το KX 125 , του ’86 αλλά η απάντηση τις εταιρείας ήταν αρνητική, γιατί δεν θα έφερνε MOTOCROSS, του ΄86 γιατί δεν πούλησε πολλά μοντέλα το 1985 που είχε φέρει. Όμως υπάρχει ένα καινούργιο ΚΧ 125, μοντέλο του ΄85 στην Λάρισα, στην εκεί αντιπροσωπεία και μου είπαν ότι εάν ενδιαφέρομαι, θα γίνει επιστροφή στην Αθήνα και θα το αγοράσω. Τιμή στο νόμισμα Ελλάδας ( που ποτέ δεν “πείνασε” με αυτό ) 280.000 Δραχμές. Το κανόνισα αμέσως, ήμερα Πέμπτη.

Την Δευτέρα η μοτοσυκλέτα είναι Αθήνα στον Η. ΚΑΜΜΕΝΟΣ.Α.Ε. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Έχει αλλάξει η εβδομάδα και κανονίζουμε πια ημέρα θα πάω μαζί με τον πατέρα μου να αγοράσουμε την μοτοσυκλέτα. Επιλέγετε πάλι η Πέμπτη. Το αυτοκίνητο που είχαμε τότε ήταν ένα TOYOTA VAN Hiace. Το επάγγελμα της οικογένειας ήταν “ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ” και ο βασικός συνεργάτης μας στην ανθαγορά ήταν στα Κάτω Πατήσια κάποιος με το παρατσούκλι (ΛΟΧΙΑΣ), το ΄΄κύριος΄΄ δεν το ξέχασα… Ξεκινάμε και στο δρόμο, με ρωτάει ο πατέρας μου, “να πάμε να πάρουμε πρώτα λίγα λουλούδια, να μην γυρίσει και άδειο το αυτοκίνητο, 1-2 κιβώτια κομμένα ( τα λουλούδια που είναι για ανθοδοχείο ) που είναι πιο εύκολο, και μετά να πάμε για το (μηχανάκι) η να πάμε πρώτα, και μετά για λουλούδια ; ” Απάντηση μου: ”Αφού θα την πάρουμε την μοτοσυκλέτα, κάνε ότι θέλεις”. ( Με ενοχλεί η λέξη μηχανή, μηχανάκι) Και πάμε πρώτα να πάρουμε τα λουλούδια.

Φτάνουμε στην ανθαγορά, πάμε στον (ΛΟΧΙΑ) ο οποίος ξαφνιάζεται που μας βλέπει μαζί και Πέμπτη από Παρασκευή που πάντα ήταν η ημέρα που αγοράζαμε λουλούδια, γιατί τα καράβια έστελναν από Κρήτη κάθε Τρίτη, Πέμπτη και ήταν διαθέσιμα για αγορά μια μέρα αργότερα. Ο παρακάτω διάλογος περιγράφει ό,τι δεν μπορεί να γίνει και να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό και είναι ο εξής. “Καλημέρα Δημητράκη τι κάνετε, πως και τέτοια μέρα από εδώ;” ”Σας ήρθαμε για να πάρουμε ένα μηχανάκι του Τασούλη”. (Λοχίας) ”Τι μηχανάκι θα πάρετε, κανένα παπάκι;” , ” Όχι παπάκι, ένα MOTOCROSS, κάπως έτσι το λένε.” (Λοχίας) ”Τι είπες Δημήτρη μου;; τι πας να κάνεις;;” και με το που το λέει να πιάνει το κεφάλι του και να χτυπιέται. ”Θέλεις να σκοτώσεις το παιδί σου;; Tην Κυριακή ήμουνα στο εξοχικό μου στο Μαραθώνα και έπεσε ένα παλικάρι εκεί που τρέχουνε και μαζεύτηκε κόσμος ασθενοφόρα”.

Αυτή είναι η πρώτη φορά και η τελευταία που έχει παγώσει το αίμα μου έως σήμερα και πιστέψτε με έχω δει πολλά, έχω ζήσει πολλά, και έχω ακούσει πολλά, και το τελευταίο δεν το λέω τυχαία. Γιατί βρισκόμουν ανάμεσα σε δύο ιστορίες, την δική μου, και μία άλλη, όχι δική μου αλλά που την έζησα εξίσου έντονα σε έναν αγώνα το 2018, σαν να είμαι εγώ καθώς βρέθηκα πρώτος στον τραυματία και άκουσα με την φωνή του λέξεις, που ποτέ δεν θα πω και κάνεις δεν θα ακούσει, γιατί είναι πολύ σκληρές, γιατί τις άκουσα κλαίγοντας και θα τις πάρω και μαζί μου. Επιστρέφω πίσω τώρα, στο δικό μου παγωμένο αίμα…

Γυρίζει προς εμένα ο πατέρας μου, με κοιτάζει στα μάτια, (μόνο με μίσος μπορώ να σας το μεταφέρω) και που λέει βγάζοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου από την τσέπη του “Τα παίρνεις, πας στο αμάξι και μη βγάλεις άχνα”. Από εκείνη την στιγμή ξαναμίλησα στο Άργος, στην θεία μου και νονά μου, που όπως σας είπα ήταν η μοναδική που με καταλάβαινε. Έχω επιλέξει 3 φωτογραφίες οι οποίες περίμεναν χρόνια και δεν τις έχει δει κανείς να δείτε. Η πρώτη είναι ασπρόμαυρη από το περιοδικό Motosport και είναι το KAWASAKI KX 250 του 1982 το εργοστασιακό του kent Howerton που είναι και η αιτία που αγάπησα τα Kawasaki ( αυτή η φωτογραφία έχει σίγουρα το ρεκόρ σε ώρες που την έχουν κοιτάξει τα μάτια μου). Η δεύτερη είναι το ΚΧ 125 του 1985, από το περιοδικό ΜΠΛΕΚ που δεν αγόρασα ποτέ και που ακόμα το ψάχνω και η τρίτη είναι ένα YZ 125 του 1987 από τον τελευταίο αγώνα της χρόνιας στο Σχηματάρι, το 1986, που είχα πάει με το τρένο για να τον δω 15,5 χρονών τότε και γύρισα με ωτοστόπ. Είναι και η πρώτη μοτοσυκλέτα που αγόρασα 440.000 Δραχμές.

Αυτή είναι η ιστορία μου έως και σήμερα, γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα πριν 40 χρόνια σχεδόν. Δεν επέλεξα κάτι χαρούμενο κάτι όμορφο, κάτι διασκεδαστικό μιας και η χαρά κρατάει λίγο, δεν σε πονάει, και έτσι δεν σε κάνει σκληρό. Όταν πονάς πρέπει να συνεχίσεις, και αν δεν το κάνεις εσύ, θα βρεθεί να το κάνει κάποιος άλλος. Και τότε έχασες για πάντα. Στην Ζωή μου δεν υπάρχει το δεν μπορώ, το δεν γίνεται, μόνο το θέλεις η δεν θέλεις .

Τάσος Πασπαλιάρης