Γρήγορη Εύρεση
Ήταν αρχές Αυγούστου 1 ή 2 δε θυμάμαι όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου στην άλλη άκρη ήταν ο Θανάσης Χούντρας διευθυντής τότε στο περιοδικό 0-300, με ρώτησε αν μπορώ και αν θέλω την επόμενη βδομάδα να πάω Γερμανία να συμμετέχω στον Αγώνα με μια από τις κορυφαίες ομάδες τότε του Παγκόσμιου, μου πήρε ελάχιστα δευτερόλεπτα σκέψης για να πω ναι. Εκείνη τη περίοδο ήμουν αρκετά φορμαρισμένος γιατί αγωνιζόμουν στο Ιταλικό Πρωτάθλημα και ερχόμουν έπειτα από ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο Mugelo λίγες ημέρες πριν.
Τα διδάγματα μου ήταν δυο από εκείνο τον Αγώνα: πρώτον ότι ο άνθρωπος έχει πολύ περισσότερη δύναμη από αυτή που πιστεύει ότι έχει και δεύτερον ότι οι Έλληνες οδηγοί δεν υστερούν σε ταλέντο από τους ξένους απλώς τους λείπουν τα μέσα.
Σταύρος Σταυρουλάκης
Την ερχόμενη εβδομάδα λοιπόν βρισκόμαστε λίγο έξω από το Βερολίνο με τον αείμνηστο Αλκή και τον φίλο μας το Σίμο (ομογενή από το Βέλγιο). Όταν συναντηθήκαμε με την ομάδα ( Herman Verboven ) πάθαμε ένα μικρό σοκ, πολλά άτομα προσωπικό (άλλοι για ηλεκτρονικά άλλοι για αναρτήσεις άλλοι για μηχανολογικά μέχρι και φανοποιό, επίσης είχαν δικό τους μαγειρείο 3 μασέρ και ότι ήταν δυνατό να χρειαστούμε για τον Αγώνα, έγινε το πρώτο συμβούλιο μεταξύ του μάνατζερ και Οδηγών και αφού αναλύθηκαν οι κανονισμοί – διαδικασίες κ.λ.π ήρθε η ώρα των πρώτων ελεύθερων δοκιμών όπου όλα κύλησαν ομαλά καταλάβαμε και οι τρεις τις ιδιαιτερότητες των διαδικασιών και συνηθίσαμε και την μοτοσυκλέτα κατά το δυνατόν (θυμάμαι που ζήτησα μια λίγο διαφορετική ρύθμιση μπροστινού στο πανάκριβο ohlins και τότε άνοιξαν μια ντουλάπα με αλλά έξι ίδια πήραν ένα και είπαν αυτό έχει τη ρύθμιση που θέλεις.. και το έβαλαν) μεταξύ των άλλων μας είχαν απαγορεύσει να ακουμπήσουμε οτιδήποτε στη gsx-r και ότι θέλαμε έπρεπε να τους το πούμε.
Την δεύτερη ημέρα των δοκιμών στην αρχή όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθε η ώρα των κατατακτήριων , μου δίνουν την Suzuki και μου τονίζουν ότι τα λάστιχα και τα καύσιμα είναι αυστηρά για μόνο 3 γύρους, ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο (με ένα σχετικά καλό χρόνο) και στη διάρκεια του δεύτερου συναντάω σε μια ευθεία ένα πιο αργό οδηγό που κινούνταν στη μέση, ακολουθούσε μια μέτρια δεξιά στροφή πηγαίνοντας στην αριστερή πλευρά για να πάρω τη σωστή γραμμή και λίγο πριν τα φρένα, ξαφνικά με μια απότομη κίνηση έρχεται και αυτός τέρμα αριστερά αναγκάζοντας με να βγω για λίγο εκτός πίστας. Για να μη κόψω και χάσω το γρήγορο μου γύρο αμέσως μετά το προσπέρασμα φρενάρω και βουτάω την gsxr στο εσωτερικό της στροφής και ταυτόχρονα χάνω εντελώς την πρόσφυση σαν να πάτησα σε λάδια.. το πίσω μέρος διπλώνει εντελώς και στη συνέχεια με εκτοξεύει ψηλά και μακριά.. δυστυχώς και η gsxr ακολούθησε την ίδια ακριβώς πορεία. Μόλις προσγειώθηκα στο έδαφος βλέπω τη μοτοσυκλέτα να προσγειώνεται ακριβώς πάνω μου με τους αντάπτορες του ψαλιδιού να μου «εγκλωβίζουν» τον αστράγαλο και την μπροστινή ρόδα να σταματά τις περιστροφές στη ζελατίνα του κράνους μου.
Η συνέχεια στο ιατρείο της πίστας όπου οι γιατροί διέγνωσαν διάστρεμμα στον αστράγαλο, μεγάλο κάψιμο του δέρματος ψηλά μεταξύ γλουτού και ποδιού ένα μεγάλο χτύπημα στη μέση και τα πλευρά και διάφορους μικρότερους μώλωπες χωρίς όμως ευτυχώς κάποιο κάταγμα. Τότε μου εξήγησαν ότι δε θα ήταν δυνατόν να συμμετάσχω στον Αγώνα λόγω των τραυμάτων μου αλλά έτσι κ αλλιώς δε θα μου έδιναν άδεια. Εγώ τότε διαμαρτυρήθηκα τους είπα ψέματα ότι δε πονάω πουθενά και δεν έφευγα από εκεί, τότε μάλλον για να με ξεφορτωθούν μου είπαν έλα ξανά αύριο να σε ξαναδούμε και βλέπουμε. Όπως ήταν φυσικό την επόμενη μέρα πήγα και μέσα ήταν μόνο ένας γιατρός ( ο πιο καλόβολος) μετά από επίμονες προσπάθειες από μέρους μου, μου είπε εντάξει θα σε αφήσω να τρέξεις αν και ξέρω ότι θα εγκαταλείψεις γρήγορα. Για την ιστορία η αιτία της πτώσης μου ήταν ότι στο λίγο που πάτησα εκτός πίστας κόλλησε μια φλούδα ελαστικού από φόρμουλα 1 (είχαν δοκιμές εκεί μια βδομάδα πριν) το πόρισμα το είχε καταθέσει γραπτώς η Pirreli στην ομάδα .
Σάββατο 12:00 το μεσημέρι εκκίνηση του Αγώνα. Έπειτα από σύσκεψη μεταξύ των οδηγών αποφασίζουμε να ξεκινήσει τον αγώνα ο Άλκης. Δίνεται η εκκίνηση και ο Άλκης ξεκινάει πολύ καλά κερδίζοντας κάποιες θέσεις τόσο στην εκκίνηση όσο και στη διάρκεια της βάρδιας του (περίπου 50 λεπτά, τόσο έφταναν τα καύσιμα και η ζωή του πίσω ελαστικού) μετά το πρώτο πιτ στοπ αναλαμβάνει ο Σίμος, το 50λεπτο κύλησε ομαλά με χρόνους παραπλήσιους με τον Άλκη και μετά την Σκυτάλη παίρνω εγώ με τους χρόνους μου να είναι παραπλήσιοι με τους συναθλητές μου(γενικά τόσο στις δοκιμές όσο και στον αγώνα οι χρόνοι και των τριών μας ήταν κοντά) πράγμα το οποίο βοηθούσε τη συνολικά τη θέση μας στην κατάταξη και το stuff της ομάδας έδειχνε αρκετά ικανοποιημένο. Όταν άλλαξα τη βάρδια μου με τον Άλκη ο μάνατζερ της ομάδας (Robert) μου υπέδειξε το motorhome με τους μασέρ και μου είπα να πάω τάχιστα, εγώ του είπα ότι δε πάω γιατί κακώς διάλεξε άντρες για αυτή τη δουλειά και ότι θα έπρεπε να διαλέξει γυναίκες καθώς όλοι οι οδηγοί είμαστε άντρες. Αυτός χαμογέλασε και μου λέει «καλά θα τα πούμε αργότερα» προφανώς ήξερε κάτι περισσότερο από μένα.
Έρχεται η ώρα για τη δεύτερη βάρδια μου ξεκινώντας καλά παρά τους διάφορους πόνους απόρροια του τραυματισμού μου στα δοκιμαστικά, λίγο πριν τελειώσει η βάρδια μου σε ένα κλειστό εσάκι με απότομη εναλλαγή κατεύθυνσης νιώθω ξαφνικά ένα πολύ έντονο πόνο στη μέση ο οποίος επέμεινε ως το τέλος της βάρδιας μου (ευτυχώς δεν απέμεναν πολλοί γύροι) όταν έγινε η αλλαγή οδηγού μου πέρασε η σκέψη να επισκεφτώ τους μασέρ αλλά και πάλι είπα όχι. Οι συναθλητές μου συνέχιζαν τον αγώνα σε πολύ καλό ρυθμό και είμασταν σχετικά ψηλά στη κατάταξη. Φτάνει η Τρίτη περίοδος που έπρεπε να οδηγήσω, ξεκινάω πάλι δυνατά αλλά περίπου μετά 10 λεπτά ξαναέρχεται ο πολύ έντονος πόνος στη μέση χωρίς να υποχωρεί ούτε κατ’ ελάχιστο, οι γύροι μου φαινόταν ατέλειωτοι και σκέφτηκα πάει ως εδώ ήταν και ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω.
Επιτέλους παίρνω σήμα και μπαίνω στα πιτ, μόλις κατέβηκα από τη gsxr τρέχω αμέσως στους μασέρ τους εξηγώ το πρόβλημα μου και αμέσως «έπιασαν δουλειά» σχεδόν αμέσως άρχισα να ανακουφίζομε και θεώρησα ότι το πρόβλημα θα μου περάσει, εντωμεταξύ οι συναθλητές μου συνέχιζαν δυνατά, η Suzuki γύριζε απροβλημάτιστα και όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθε ξανά η σειρά μου, μετά το πιτ στοπ του Άλκη (περίπου 15sec ήταν κατά μέσο όρο η διάρκεια για ανεφοδιασμό καυσίμων – αλλαγή ελαστικών και ενέσεις λαδιού στο μοτέρ) αφού προηγουμένως έγινε μια πολύ σύντομη κουβέντα για την κατάσταση της πίστας ξεκινάω δυναμικά έως περίπου το πρώτο εικοσάλεπτο όπου ξεκινάει ξανά ο αφόρητος πόνος στη μέση ( η δουλειά των μασέρ δεν ήταν αρκετή για να θεραπευτώ) ουρλιάζοντας από τους πόνους συνέχιζα με αμείωτο ρυθμό αλλά ταυτόχρονα είχα πάρει την απόφαση μου αν και όταν τελείωνα τη βάρδια μου θα ανακοίνωνα στην ομάδα την αποχώρηση μου, αργότερα ήρθε η πολυπόθητη ένδειξη στη ταμπέλα pit in (τη ταμπέλα μου έβγαζε ο καλός φίλος και μάνατζερ μου Peter Tull).
Μόλις σταμάτησα να αλλάξω με τον Άλκη και ανακοινώσω την απόσυρση μου που σήμαινε και το τέλος του Αγώνα για όλους (είναι υποχρεωτικό να συμμετέχουν και 3 οδηγοί με συγκεκριμένη σειρά) με πιάνει ο Robert (μάνατζερ) και μου λέει συγχαρητήρια πάμε περίφημα. Ταυτόχρονα βλέπω την αγωνία στα μάτια του προσωπικού της ομάδας και κάτω από αυτές τις συνθήκες μου ήταν αδύνατο να τους πω ότι παραιτούμαι, έτσι πήγα πάλι στους μασέρ, μόλις τελείωσα από αυτούς και ήμουν ξαπλωμένος στο motorhome χτυπάει το τηλέφωνο μου στην άλλη γραμμή ήταν ο Στέλιος Χριστοδούλου ο οποίος μου λέει ότι σας παρακολουθώ διαδικτυακά και πάτε πολύ καλά και να συνεχίστε έτσι. Εγώ του εξηγώ το πρόβλημα μου και ότι σκοπεύω στο επόμενο session μου να παραιτηθώ γιατί δεν αντέχω τους πόνους και αυτός μου είπε το εξής απλό: ”…όπως είσαι ξαπλωμένος βάλε ένα κοντάρι ψηλά στην άκρη του κρεβατιού και κρέμασε τα πόδια με λυγισμένα τα γόνατα και μπορεί να νιώσεις μεγάλη ανακούφιση έως και να σου περάσει εντελώς.” Εγώ σκέφτηκα ότι δε χάνω τίποτα και το έκανα αμέσως. Ωστόσο οι συναθλητές μου τα πήγαιναν περίφημα.
Ήρθε η ώρα για την πέμπτη περίοδο οδήγησης μου και αφού πήρα τις καθιερωμένες οδηγίες από τον Άλκη ξεκινάω δυνατά χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα. Μετά από αρκετή ώρα οδήγησης ήρθαν πάλι οι πρώτοι πόνοι αλλά λίγο πιο ήπιοι αυτή τη φορά, ταυτόχρονα όμως ήρθαν και οι πρώτες σταγόνες βροχής οι οποίες σχεδόν αμέσως δυνάμωσαν σε μορφή καταιγίδας. Ήταν μετά τα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακής, στα πιτ σημαίνει συναγερμός και αναβάτες έμπαιναν μαζικά για αλλαγή βρόχινων ελαστικών ταυτόχρονα μου έχουν βγάλει ταμπέλα για να μπω άμεσα στα πιτ. Ενώ κατευθυνόμουν προς την είσοδο των πιτ είδα πολύ μεγάλο συνωστισμό στην είσοδο (από τους περίπου 55 αναβάτες που ήταν στη πίστα) και αποφάσισα να συνεχίσω για ένα ακόμα γύρο προκειμένου να μη χάσω χρόνο στην είσοδο. Ενώ κατευθυνόμουν πια στη πίσω ευθεία της πίστας παρατήρησα ότι δεν υπήρχε πολύ νερό ασυναίσθητα έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά και διαπίστωσα ότι υπήρχε άνοιγμα στον ουρανό και ξαστεριά, έκανα διάφορες σκέψεις εκείνη τη στιγμή κατά βάθος ήθελα να μπω γιατί πονούσα από την άλλη θεώρησα ότι το πιθανότερο αν έμπαινα για βρόχινα στη συνέχεια θα έπρεπε να ξαναμπούμε για στεγνά χάνοντας χρόνο αλλά και πιθανότητα ο αντικαταστάτης μου να μην είναι έτοιμος.
Έτσι παίρνω την απόφαση να μείνω με τα σλικ στη βροχή, ωστόσο στην ευθεία των πιτς έβρεχε καρέκλες έχουν μπει σχεδόν όλοι μέσα και εγώ καθώς περνούσα την ευθεία έβλεπα το μάνατζερ σχεδόν να έχει μπει στη πίστα να μου πετάξει τη ταμπέλα στο κεφάλι ενώ όλη η ομάδα έχει σκαρφαλώσει στο pit wall και φωνάζει έμπα μέσα. Ενώ κατέβαινα την ευθεία της πίστας (πριν το τέλος βάζαμε έκτη ταχύτητα και μετά δυνατά φρένα για κλειστή δεξιά ) σκεφτόμουν ότι αν πέσω θα με «κρεμάσουν» η μισή πίστα συνεχίζει να είναι πλυμηρισμένη, η υπόλοιπη απλώς βρεγμένη…έχουμε μείνει νομίζω 4 οδηγοί 2 εκ των οποίων πέφτουν στο τέλος της ευθείας που βρίσκεται και η έξοδος των πιτς. Η έξοδος των πιτς κλείνει, βγαίνει αυτοκίνητο ασφαλείας μέχρι να απομακρυνθούν οι μοτοσυκλέτες και τα συντρίμμια ενώ όλοι οι οδηγοί εγκλωβίζονται στα πιτς , ακολουθήσαμε το αυτοκίνητο ασφαλείας για 1 γύρο εγώ και άλλος ένας που είχαμε μείνει , στη συνέχεια άνοιξαν τα πιτς και βγήκαν και οι υπόλοιποι με τη βροχή να έχει σταματήσει. Περίπου 3 γύρους μετά άρχισαν να ξαναμπαίνουν στα πιτς για να αλλάξουν σε στεγνά , εγώ φυσικά συνέχισα έως ότου μου επέτρεπαν τα καύσιμα και η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί ήξερα ότι κέρδισα πολύ πολύτιμο χρόνο για την ομάδα μας. Στην αλλαγή με τον Άλκη ο επικεφαλής της ομάδας με αγκάλιασε και μου είπε: ”…you did a great job out there go now for some rest”.
Αφού έκανα τη προγραμματισμένη επίσκεψη στους μασέρ ακολούθησα και τη «θεραπεία» του Στέλιου, κοιμήθηκα για περίπου μισή ώρα και ήμουν έτοιμος για την επόμενη περίοδο όπου όλα πήγαιναν καλά για μένα, για το μισό περίπου της βάρδιας μου… μέχρι να ξεκινήσουν πάλι οι πόνοι. Είχα αποφασίσει όμως ότι δε θα εγκατέλειπα όσο και αν υπέφερα, οι συναθλητές μου τα πήγαιναν μια χαρά και δεν είχε υπάρξει κανένα απρόοπτο καθώς και οι μηχανικοί έκαναν εξαιρετική δουλειά. Οι γύροι κυλούσαν και η κλεψύδρα άρχισε να αδειάζει καθώς είχε ξημερώσει Κυριακή, έπρεπε να βάλω όση δύναμη είχα να ολοκληρώσω τον αγώνα οδηγώντας όσο γίνεται πιο γρήγορα. Εκτός από τους πόνους στη μέση αντιμετώπιζα πλέον και έντονους πόνους στους καρπούς και τους πήχεις καθώς στις περισσότερες ώρες οδήγησης η μέση μου δεν συμμετείχε και έτσι όλη τη δουλειά την έκαναν χέρια και πόδια.
Η κατάσταση είχε γίνει τόσο αφόρητη για μένα που τις τελευταίες ώρες του αγώνα δεν έμπαινα καν στο κόπο να ρίξω μια ματιά στο μόνιτορ να δω τη θέση μας. Ο αγώνας τελείωνε 12 το μεσημέρι, στις 11:25 μου κάνουν σήμα να μπω στα πιτς για ανεφοδιασμό και αλλαγή οδηγού, η σκυτάλη της ολοκλήρωσης του αγώνα έλαχε στον Άλκη. Ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση που κατάφερα να ολοκληρώσω την αποστολή μου. Μόλις κατέβηκα από τη μοτοσυκλέτα αμέσως πήγα και άλλαξα… επισκέφθηκα για λίγο τους μασέρ (χωρίς καν να κοιτάξω στο μόνιτορ τη θέση μας) και έπειτα πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι καθώς μεταξύ των άλλων υπήρχε και έλλειψη ύπνου, δεν είχα προλάβει καν να βολευτώ όταν άκουσα τις επευφημίες του κόσμου και κατάλαβα ότι αγώνας τελείωσε.
Λίγη ώρα αργότερα εμφανίζεται ο επικεφαλής (Robert) και μου λέει ”Σήκω γρήγορα και έλα στην απονομή” (νόμιζε ότι ήξερα το αποτέλεσμα). Του απαντάω ότι δε πάω πουθενά και να με αφήσει ήσυχο, φεύγει και στέλνει κάποιον άλλον ο οποίος μου λέει ”έλα σε παρακαλώ στην απονομή γιατί αλλιώς θα πέσει πρόστιμο στην ομάδα”. Σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος έχει τρελαθεί!! 200.000 κόσμος εκεί έξω εμένα θα δουν ότι λείπω; (οι οργανωτές είχαν ανακοινώσει 215.000 εισιτήρια για το τριήμερο των αγώνων) του πετάω ένα παπούτσι και του λέω φύγε γιατί θα φας και το άλλο και φεύγει. Μετά από πολύ λίγο έρχεται ένας τρίτος ο οποίος μου εξήγησε ότι έχουμε νικήσει και ότι καθυστερεί λίγο η απονομή γιατί οι οργανωτές δεν είχαν φροντίσει να έχουν διαθέσιμο τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο και τον έψαχναν (που να το είχαν φανταστεί η αλήθεια είναι) τελικά τον ανακάλυψαν στο Ίντερνετ και τον κατέβασαν. Ωστόσο είχα φτάσει και εγώ ( μου φάνηκε ότι πήγα λίγο πιο γρήγορα εκεί από ότι με το gsxr στη πίστα)
Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο γιατί μόλις εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα τι είχαμε κάνει. Τα διδάγματα μου ήταν δυο από εκείνο τον αγώνα: πρώτον ότι ο άνθρωπος έχει πολύ περισσότερη δύναμη από αυτή που πιστεύει ότι έχει και δεύτερον ότι οι Έλληνες οδηγοί δεν υστερούν σε ταλέντο από τους ξένους απλώς τους λείπουν τα μέσα. Απορίας άξιο είναι ότι οι Ευρωπαϊκές Αθλητικές εφημερίδες είχαν ολοσέλιδο αφιέρωμα στη νίκη μας Αυστρία – Γερμανία – Βέλγιο αυτές έπεσαν στην αντίληψη μου, στη χώρα μας πέρασε στα «ψιλά» του Α.Π.Ε και ούτε καν ο ειδικός τύπος ασχολήθηκε εκτός του περιοδικού όπου αρθρογραφούσε ο αείμνηστος Άλκης. Αυτά σας ευχαριστώ και καλό βράδυ
Add your first comment to this post