Ο Σπύρος Κοσμάς μέσα απο την Ιστορία του μας μιλάει για τον Λευτέρη Καρέτσο.

Έρωτας από την πρώτη ματιά, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος αυτής της ιστορία. Το έτος είναι 2000 και σε έναν από τους πρώτους μου Αγώνες στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΜΧ, αντικρίζω τον άνθρωπο, που ποιος θα μου το έλεγε ότι θα γινότανε ο αναβάτης που θα ήθελα να του μοιάσω σε όλα. Στο ήθος, στο στύλ οδήγησης, στο πνεύμα, στην συμπεριφορά απέναντι στους Συναθλητές του και σε άλλα πολλά. Το όνομα του είναι Λευτέρης Καρέτσος (LeKare).

Μετά από αυτό το σαββατοκύριακο γυρίζω στο σπίτι και για καλή μου τύχη, ο θείος μου που ασχολούνταν χρονιά με τις μοτοσυκλέτες, είχε διάφορα περιοδικά μοτοσυκλέτας από το 1982 σε μια ντουλάπα. Τα ξεφυλλίζω όλα και κόβω ότι φωτογραφικό αφιέρωμα υπήρχε για τον Λευτέρη Καρέτσο, και τα τοποθετώ με αυτοκόλλητο στους 4 τοίχους του δωματίου μου, (πραγματικά θα ήθελα να είχα μια φωτογραφία που να το απεικονίζει όλο αυτό, θα ήταν το κάτι άλλο).

Σε κάθε Αγώνα που πήγαινα προσπαθούσα να στήσω την τέντα μου όσο ποιο κοντά του μπορούσα ώστε να μπορώ να βλέπω το τι κάνει και κοιτούσα να αντιγράφω την κάθε του κίνηση στην προετοιμασία του πριν μπει στην πίστα. Φυσικά σε κάθε ευκαιρία που είχα στηνόμουνα σε διάφορα περάσματα και προσπαθούσα να διαβάσω ότι μπορούσα, μιας και τις πιο πολλές φορές χάζευα.

Με τον Λευτέρη Καρέτσο δεν είχα ποτέ την κοντινή λεκτική σχέση προπονητή / μαθητή, μιας και νομίζω ότι δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων (προσωπική μου εκτίμηση), ένας θρύλος, άξιος κάθε τιμητικής λέξης. Αυτό που μας ένωνε ήταν αυτή η λεγόμενη εν συναίσθηση, όπου πραγματικά ένιωθα το οτιδήποτε μου έδειχνε χωρίς πολλές κουβέντες. Εξάλλου δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερο σχολείο από το να βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο με τόση εμπειρία και τόσες αξίες να μιλάει με την μοτοσυκλέτα. Και για σας δώσω να καταλάβετε το πόσο με είχε μαγέψει, θα σας πω ότι παρατηρούσα όχι μόνο το πώς οδηγεί αλλά και το πως αναπνέει.

Θυμάμαι όταν με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε: ”Ξέρεις θα πάω εκεί για προπόνηση” η οποία ήταν 150χμ μακριά από το σπίτι μου .Έπαιρνα αμέσως τον πατέρα μου και του έλεγα πάμε με τον Καρέτσο για προπόνηση εκεί. Και χωρίς πολλά πολλά φεύγαμε με πολύ διάθεση για μια ακόμη ενδιαφέρουσα προπόνηση. Έμαθα ότι έπρεπε, για το τρόπο που θα επιλέξω να οδηγήσω και το πως θα συμπεριφερθώ σε θέματα ηθικής. Όλα αυτά μαζί με έφεραν στις πρώτες θέσεις της κατηγορίας μου και δημιούργησαν τις βάσεις ώστε να γίνω Πρωταθλητής.

Περνώντας ο καιρός και αξιολογώντας ο καθένας μας από την μεριά του, τις καταστάσεις που βιώναμε μέσα από την αγάπη του αληθινού μοτοκρός, έφτασε και το γνωμικό ” το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο”. Με τον λόγο του Λευτέρη Καρέτσου βρέθηκα στην YAMAHA ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ. Μια πολύ σημαντική εξέλιξη για την μετέπειτα πορεία μου που αδιαμφισβήτητα καθόρισε πολλά.

Πραγματικά τον ευχαριστώ που πραγματοποίησε τα όνειρα μου. Μακάρι όλοι από τους παλιούς Πρωταθλητές να είχαν τόσο καλή ψυχή και αγάπη όσο αυτός. Σπάνιος άνθρωπος. Ξέρω ότι όταν διαβάσει αυτή την ιστορία θα απορήσει ίσως, αλλά είναι από τις ιστορίες που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος. Ευχαριστώ Λευτέρη Καρέτσο για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. YΓ: Μακάρι το Ελληνικό μοτοκρός να γεννούσε ένα Λευτέρη Καρέτσο κάθε 10 χρόνια, θα βλέπαμε πολύ ανώτερο και ουσιαστικότερο μοτοκρός με αρχές του ευ αγωνίζεσθαι.

Σπύρος Κοσμάς