Ο Μανώλης Παναγιωτόπουλος περιγράφει μια δική του Ιστορία και αφήνει το ταμείο του ανοιχτό.

Καλησπέρα και από εμένα. Ονομάζομαι Παναγιωτόπουλος Μανώλης κι ήρθε η ώρα να σας πω και εγώ την δική μου ιστορία για την διεκδίκηση μιας Καρό Σημαίας. Η διάρκεια της Αγωνιστικής μου δράσης δεν είναι μεγάλη αλλά ήταν γεμάτη εμπειρίες καθώς ξεκίνησα κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ΄90 μέχρι το μακρινό 2005. Και λέω γεμάτη εμπειρίες γιατί είχα την τύχη να έχω στηθεί στην μπάρα της εκκίνησης με όλα τα μεγαθήρια του Ελληνικού ΜΧ, αφού τότε οι κατηγορίες mini-junior τρέχαμε ταυτόχρονα, πράγμα που ανέβαζε το επίπεδο αφού βλέπαμε και μαθαίναμε από τους μεγαλύτερους και γρηγορότερους.

Φτάνοντας λοιπόν στο 2005 τελευταία μου χρονιά στην κατηγορία junior ,μια πολύ δύσκολη χρονιά για εμένα και έχοντας γυρίσει από πολύ σοβαρό τραυματισμό ο οποίος με άφησε καιρό εκτός, με αποτέλεσμα να βλέπω το βάθρο με το τηλεσκόπιο κάτι που με έριχνε ψυχολογικά γιατί προσπαθούσα και δεν μου έβγαινε. Ο ανταγωνισμός είχε προχωρήσει κατά κάποιο τρόπο και ήταν απολύτως φυσιολογική αυτή μου η ανησυχία. Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο είναι πού όλοι οι πιτσιρικάδες προσπαθούσαμε περισσότερο από ποτέ για “την κάποια αναγνώριση” μπας και μας βοηθήσει κάποιος χορηγός στα πρώτα μας βήματα στην μεγάλη κατηγορία αργότερα.

Αφού λοιπόν όλο αυτό με είχε ρίξει στην παγίδα να σκέφτομαι ότι δεν θα τα καταφέρω και ίσως να πλησίαζε η ώρα κάπου εδώ να τα παρατήσω και να μην συνεχίσω την επόμενη χρονιά στα 125. Στην λήξη του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος βρίσκομαι με τα βίας στην 4η θέση. Ουσιαστικά τέλος για εμένα πουλάμε μοτοσυκλέτες και ρίχνουμε τους παλμούς μας σε κανονικούς ρυθμούς. Εκεί που έχουμε μπει σε ένα άλλο ρυθμό και σε σύντομο χρονικό διάστημα φτάνει ένας Αγώνας Βορείου Ελλάδος στον Βόλο όπου ο τότε Αντιπρόσωπος της Τm (Tm Polichronos) μας προτείνει αν θέλουμε να τρέξουμε ένα tm80 σε μεγάλο πλαίσιο από 125, μιας και θα ανεβαίναμε για να τρέξει ο αδερφός μου στα 125. Με την ευκαιρία αυτή και από αυτό το βήμα θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Πολύχρονο.

Έτσι και έγινε τελικά και απροετοίμαστος όπως ήμουνα εγώ με δυνατό όπλο μου ουσιαστικά μόνο την τρέλα που είχα στο κεφάλι μου για να τρέξω έναν ακόμα Αγώνα βρέθηκα στην αγαπημένη μπάρα εκκίνησης. Για κάποιο περίεργο λόγο εκείνη τη μέρα η ψυχολογία μου στα ύψη. Περπατούσα για την ζώνη αναμονής και νόμιζα ότι τρίζει η γης, νόμιζα ότι εγώ ήμουν και κανένας άλλος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να γυρνάει η ταμπέλα από 15″ σε 5″ και εγώ ψιθύριζα το ονοματεπώνυμο μου σαν να το φωνάζει εκφωνητής σε στάδιο. Σημάδια τρέλας και πάθους.

Πέφτει η μπάρα και αρχίζω να οδηγάω σε έναν ρυθμό που ακόμα και τώρα θα τον ζήλευα. Κλείνουμε τον 1ο γύρο κοιτάω να δω τον συναγωνισμό και το χάσμα ήταν χαώδες αφού είδα να βρίσκονται στο κατηφορικό πριν το τερματισμό… οδηγούσα και δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτό. Τρομερό συναίσθημα και πριν το καταλάβω πέφτει μπροστά μου η Καρό Σημαία. Κάνω τον γύρο του θριάμβου σχεδόν βουρκωμένος και ο κόσμος να με αποθεώνει με την Καρό στην πλάτη στον τελευταίο μου Αγώνα. Απίστευτη ικανοποίηση. Παρόλα αυτά κάτι με τρώει, γιατί νιώθω σαν να είμαι πλασμένος γι’αυτό που τόσο αγαπώ, αλλά και από την άλλη όλα μέσα στο μυαλό με είχαν πείσει ότι δεν θα τα κατάφερνα αργότερα.

Ήξερα ότι όλο αυτό κάπου εδώ τελειώνει. Χωρίς να έχω καταφέρει ούτε τα μισά από αυτά που μπορεί να ήθελα στο παιδικό μυαλό μου κατάφερα να κερδίσω τον 1ο Αγώνα τής καριέρας μου και τον “τελευταίο.” Και λέω “τελευταίο” γιατί το μικρόβιο που λέγεται Motocross δεν σε αφήνει ποτέ. Μια μέρα ξυπνάει. Έτσι συμβαίνει και σε εμένα και με φέρνει πίσω στην ενεργό δράση μετά από 11 χρόνια. Από το 2016 μέχρι και σήμερα ψάχνω να βρω οδηγικά τον εαυτό μου με την ίδια δίψα για αυτή την Καρό Σημαία. Είμαι εδώ με στόχο να γράψω μια καινούργια ιστορία. #416

Μανώλης Παναγιωτόπουλος