Ο θεόδωρος Αρλέτος μοιράζετε μαζί μας μια ξεχωριστή εμπειρία εκείνων των Αγωνιστικών εποχών.

Καλησπέρα σας. Η πρόσκληση να γράψω στην ομάδα αυτή με έκανε να θυμηθώ πότε μπήκε το μικρόβιο της Αγωνιστικής Μοτοσυκλέτας μέσα μου. Κάπου στο 1983 περίπου διαβάζοντας το περιοδικό motosport.

Το βλέμμα μου πήγε στο motocross αμέσως, διάβασα την κάθε λέξη και λογικό είναι μετά από αυτό το μικρόβιο να βρει γόνιμο έδαφος για να εξαπλωθεί. Πρώτος Αγώνας που είδα από κοντά σε ηλικία 17 χρονών ήταν στον Κούκο της Πρέβεζας. Έκτοτε μου μπαίνει στο μυαλό να κάνω τον δικό μου Αγώνα στα Γιάννενα. Τελικά αυτό ήρθε το 1999 με έναν Αγώνα scramble. Μεσολάβησαν λίγα χρόνια και το Πρώτο motocross του Κυπέλλου Δυτικής Ελλάδος μετά από πολύ κόπο ήρθε το 2005 σε μια πίστα που έφτιαξα σχεδιαστικά μόνος και φυσικά με προσωπικά έξοδα. Τότε λοιπόν με το άγχος να είναι ύψη κατάφερα να πω ότι είναι όλα κομπλέ, και κυρίως το πότισμα που έχοντας μόνο μια αντλία και ένα μόνο λάστιχο αντλούσα από ένα ρέμα που βρήκα νερό. Άρχισα το πότισμα από το μεσημέρι του Σαββάτου.

Έφτασε η νύχτα και η ώρα έδειχνε 9 και ένα φιλαράκι που με βοηθούσε έπρεπε να φύγει και πολύ λογικό θα έλεγα. Έγώ συνεχίζω μέχρι που το ρολόι να γράψει 1 το βράδυ. Σαν τον τρελό στο βουνό μόνος. Ξαφνικά έρχεται ένας φίλος με λίγο φαγητό. Και συνεχίζω μόνος ως τις 4 το πρωί τραβώντας ένα λάστιχο σε όλη την πίστα. Από την κούραση κοιμάμαι στο αυτοκίνητο 1 ωρίτσα, και στις 5.30 το πρωί το ίδιο βιολί σαν το τρελό με το λάστιχο για να είναι η πίστα κομπλέ.

Ο Αγώνας εξελίχθηκε τέλεια και τελειώνει άψογα. Και το κερασάκι ήρθε βάζοντας την τελευταία Καρό Σημαία στην πλάτη του Δημολιάνη στην κατηγορία Open. Ήταν τόσο μεγάλη η ανακούφιση που ξέχασα τα πάντα. Φυσικά μετά φύγαμε πιο στην κοντινή ταβέρνα μαζί με τους οδηγούς και την οργάνωση όλοι μια παρέα. Δεν θα το κρύψω, έλιωσα στο φαγητό λόγο των 3 ημερών σχεδόν νηστείας στην πίστα. Αυτό έχει μείνει χαραγμένο μέσα μου από εκείνα τα χρόνια. Σας ευχαριστώ. Στην φωτογραφία βλέπουμε την πίστα για την οποία μιλήσαμε.

Θεόδωρος Αρλέτος