Ο Αλέξης Προκοπίου θυμάται με την Iστορία του τις εξαιρετικές μάχες με τους Συναθλητές του και τον ίδιο του τον εαυτό.

Θυμάμαι το 2001 βρίσκομαι Αγωνιζόμενος στη κατηγορία Open με YZ 250, μία εβδομάδα πριν από τον Αγώνα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος στην Έδεσσα. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης είχα μία πτώση και βρέθηκα με ένα κάταγμα του σκαφοειδούς οστού. Εάν δεν έπαιρνα μέρος στον Αγώνα αυτό ήταν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω το Πρωτάθλημα.

Αποφάσισα λοιπόν να πάρω μέρος, και μιλώντας με τον γιατρό κ. Κασιμάτη Βαλέριο, μου πρότεινε να αγοράσω ξυλοκαΐνη και έναν επίδεσμο ώστε να σταθεροποιήσω και να ναρκώσω το χέρι και να μη νιώθω πόνο. Στα δοκιμαστικά και χρονομετρημένα του Σαββάτου ξεκίνησα επιφυλακτικά και συντηρητικά. Την Κυριακή ξεκίνησα το σκέλος δίχως να πιεστώ με στόχο να παραμείνω στη πρώτη πεντάδα. Κατά τη διάρκεια του Αγώνα έβλεπα ότι σιγά σιγά πλησιάζω τους πρώτους Αθλητές. Περνάω τον Νίκο Ανδρέου και συνεχίζω με το κεφάλι κάτω έχοντας μπροστά τον Μανώλη Σκύβαλο τον οποίο πέρασα και πολύ φυσιολογικά μέσα από την ένταση και την δίψα για το καλύτερο, άρχισα να πιέζω τον εαυτό μου πιο πολύ.

Νιώθω μια ενόχληση στο χέρι. Ενώ ο πόνος του τραύματος γινόταν όλο και πιο έντονος, το πείσμα και η αδρεναλίνη μεγάλωναν, σφίγγοντας τα δόντια κατάφερα να τερματίσω δεύτερος με πολύ μικρή διαφορά από τον πρώτο Δημήτρη Φωτόπουλο. Μετάνιωσα που το τραύμα επηρέασε τη ψυχολογία μου και δεν μπήκα πιο επιθετικά στον Αγώνα ώστε να κέρδιζα μία άνετη πρώτη θέση. Παρόλα αυτά, εκείνος ο Αγώνας ήταν καθοριστικός για την κατάκτηση του τίτλου στη κατηγορία Open που τελικά επετεύχθη.

Ήμουν 16 ετών και τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα και είμαι σίγουρος πως όλα αυτά με έμαθαν πολλά και όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης ”Η ζωή δεν αξίζει όταν δεν είναι αφιερωμένη σε ένα σκοπό” μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τα συναισθήματα της εικόνας του τερματισμού και της Καρό Σημαίας.

Αλέξης Προκοπίου