Ο Αλέξανδρος Αλεξάκης συνεχίζει να είναι δίπλα σε αυτό που αγαπάει και η Ιστορία συνεχίζει να γράφεται.

Γεια σας, ονομάζομαι Αλέξανδρος Αλεξάκης και είμαι από το Ηράκλειο Κρήτης. Έχω τέσσερα χρόνια αποχή από το Άθλημα σαν Αγωνιζόμενος, όμως παραμένω θεατής και λάτρης του Αθλήματος σαν να μην το σταμάτησα ποτέ. Ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2011 και το πρώτο μηχανάκι μου ήταν ένα KTM sx125 του 2006 το οποίο μου το έκαναν δώρο οι γονείς μου αφού τους είχα ζαλίσει για τουλάχιστον δύο χρόνια ότι θέλω να ασχοληθώ με το motocross. Οπότε στην ηλικία των 17 ετών ξεκίνησα χωρίς να έχω οδηγήσει οποιοδήποτε είδος δίκυκλου.

Στην αρχή ήμουν σχεδόν σε κάθε στροφή κάτω, γιατί όπως λένε “αν δεν πέσεις δεν θα μάθεις”. Σ’ αυτήν την αρχική μου πορεία είχα δίπλα τον ξάδερφο μου και το θείο μου Φανουράκη. Μετά από δύο χρόνια προπονήσεων έλαβα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα με πρώτο μου Αγώνα αυτό της Χαλκίδα. Μια πολύ ωραία πίστα εφόσον δεν είχα ξαναδεί και οδηγήσει σε πίστα Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Κυνηγούσα μόνο την εμπειρία και να περάσω καλά. Τα αποτελέσματα όπως ήταν λογικό θα τα βλέπαμε σιγά σιγά. Κάπως έτσι ξεκίνησα την πορεία μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ξεκάθαρα για να περάσω καλά και να κάνω αυτό που γουστάρω.

Μετά από δύο χρόνια Αγωνιστικής παρουσίας σαν οδηγός για του εαυτό μου, έρχεται πρόταση από μια ιδιωτική ομάδα την Mx Balagian, για να αγωνιστώ υπό την σκέπη της. Όπως καταλαβαίνετε σαφώς και την δέχτηκα μιας και πίστευα ότι αυτό θα με βοηθούσε να εξελιχθώ και ειδικά αν ήμουν μέλος μιας ομάδας. Εκεί ήμασταν σαν μία οικογένεια και γενικά ανεξαρτήτως τις κόντρες εντοπιότητας είχα κάνει και πάρα πολύ καλούς φίλους. Με τον ιδιοκτήτη Στέλιο Μπαλαγιάν αναπτύξαμε πολύ καλές σχέσεις. Με κάλεσε στη Γερμανία όπου διέμενε και με βοήθησε σε θέματα οδήγησης και τακτικής. Εκεί ανέβηκα επίπεδο έχοντας οδηγήσει σε πίστες που ούτε φανταζόμουν ότι θα καταφέρω κάποια στιγμή να οδηγήσω. ‘Εχοντας κάνει αρκετές προπονήσεις και αρκετά ταξίδια με πολυήμερες διαμονές και πολύ προπόνηση η εμπειρία και ο τρόπος συμπεριφοράς μου μέσα στην πίστα είχε αλλάξει προς το καλύτερο .

Τα επόμενα χρόνια στο Νοτίου και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ελλάδος ήμουν σε καλύτερες θέσεις από ότι περίμενα και με καλύτερους χρόνους. Μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία είχαμε μερικά ατυχήματα σε προπονήσεις αλλά και σε Αγώνες τα οποία ξεπερνούσα και μόλις ήμουν έτοιμος έμπαινα στις προπονήσεις μου . Δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό για κανένα Αθλητή και συναθλητή μου όλοι τους ήταν καλά παιδιά. Μετά από μερικά χρόνια 2017 παρουσιάζομαι για το στρατιωτικό μου. Αυτό σημαίνει ότι βγήκα τελείως από τον ρυθμό μου έχοντας αφήσει λίγο τις προπονήσεις, γυμναστήρια και τα λοιπά. Μάιος 2018 μήνας απόλυσης από το στρατό και βλέπω ότι προλαβαίνω ένα Αγώνα Πανελληνίου Πρωταθλήματος στη Μεγαλόπολη συγκεκριμένα 12-13 Μαΐου η οποία η πίστα ήταν και είναι από τις αγαπημένες μου.

12 Μαΐου ελεύθερα χρονομετρημένα, η πίστα άψογη μπαίνω και καταλαβαίνω ότι λόγω των ελλιπών προπονήσεων δεν μπορώ να κυνηγήσω όσο ήθελα. Οπότε 13 Μαΐου 2018 ημέρα Αγώνα. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ότι από την αρχή που είχα ξεκινήσει 2011 ότι χρειαζόταν από πλύσιμο – συντήρηση –στήσιμο και γενικά βοήθεια σε θέματα προετοιμασίας της μηχανής τα έκανα όλα μόνος μου, εκτός από μερικές φορές τις οποίες έβγαινα από σκέλος χωρίς να έχω την αντοχή να πλύνω τη μοτοσυκλέτα μου με βοηθούσε ο Μιχάλης Μαυράκης . Ξεκίνησα πριν τον Αγώνα και τσεκάρω τη μηχανή σε λάδια, αέρα, φίλτρο, βενζίνα, αναρτήσεις, κράνη εξοπλισμός και τα λοιπά. Ξεκινάει ο Αγώνας 11 η ώρα Κυριακή. Ξεκίνησα καλά και συνέχισα την προσπάθεια μου κάνοντας όσο καλύτερη διαχείριση των δυνάμεων μου μιας και δεν είχα την απαιτούμενη φυσική κατάσταση, στα μέσα του Αγώνα σε ένα άλμα στην απογείωση του νιώθω και ακούω το μηχανάκι να σβήνει με αποτέλεσμα να μια άσχημη πτώση που εξελίχθηκε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω. Βρέθηκα πεσμένος μπροστά σε θεατές και φίλους έχοντας χτυπήσει στον αυχένα Α4 Α5 και έχοντας τις αισθήσεις μου ζαλισμένος βέβαια, να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια και το υπόλοιπο σώμα .

Η αιτία βέβαια που έσβησε το μηχανάκι και ο υπεύθυνος για ότι έγινε είμαι εγώ διότι το μηχανάκι έσβησε λόγω ότι στο τσεκ που έκανα πριν τον Αγώνα δεν έβαλα βενζίνα αποτέλεσμα στα μέσα του Αγώνα να γίνει ότι έγινε. Αμέσως βγάζουν κόκκινη σημαία και σταματάει ο Αγώνας έρχεται ο γιατρός της πίστας ο οποίος ήξερε πώς να διαχειριστεί αυτό που συνέβη με μετακινήσαμε όσο πιο ήρεμα γίνεται και πήγα στο νοσοκομείο της Τρίπολης. Εκεί καταλάβαμε ότι δεν μπορούν να μου κάνουν κάτι οπότε έφυγα για Αθήνα στο ΚΑΤ όπου είχαν ενημερωθεί ήδη γιατροί και μπήκα άμεσα για χειρουργείο. Εκεί έμεινα για δύο μέρες στην εντατική και μετά λόγω του ότι ήμουν φαντάρος και απολυόμουν στις επόμενες πέντε μέρες ήρθαν από το 401 και με μετέφεραν εκεί όπου και έκατσα άλλες δύο μέρες στην εντατική.

Μετά ξεκίνησε ένα πολύ μεγάλο και επίπονο ταξίδι για μένα την οικογένεια και μέσα στην λέξη οικογένεια βάζω και τους φίλους που ήταν κοντά μου από την πρώτη στιγμή. Τα άτομα τα οποία ήταν και είναι ακόμα κοντά μου από εκείνη τη στιγμή είναι πάρα πολλά και δεν μπορώ να τα πω ονομαστικά αλλά αυτά ξέρουν όπως ξέρω και εγώ. Από τότε ως και σήμερα δεν έχω σταματήσει να προσπαθώ για κάτι καλύτερο στο μέλλον, το Άθλημα εννοείται το αγαπάω ακόμα αν και τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα σε φίλους και σε άλλους φίλους που δεν είναι πια μαζί μας AG#21 !

Αλέξανδρος Αλεξάκης