Μια ιστορία σταθμός για τον Σπύρο Κεφαλλονίτη.

Θα σας πω μια προσωπική ιστορία που μου συνέβη κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μου το 2004.
Θυμάμαι είναι αρχές Φλεβάρη του 2004 ενόψει του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος SuperMotard. Βρίσκομαι σε μια πίστα supercross στην Κέρκυρα και την ώρα της προπόνησης μου, δυστυχώς έχω μια άσχημη πτώση..
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στιγμιαία στο μυαλό την ώρα που είμαι κάτω πεσμένος, ήταν ” τώρα τελείωσαν όλα δεν θα προλάβω να τρέξω στον πρώτο Αγώνα ” είχα καταλάβει πως είχα χτυπήσει πολύ άσχημα..!

Ο πρώτος Αγώνας ξεκινούσε εν τω μεταξύ σε 2,5 μήνες στα μέσα Απρίλη. Κατά διαβολική σύμπτωση την συγκεκριμένη εκείνη μέρα ο μάνατζερ και μηχανικός μου τότε ο Παναγιώτης Θεοχάρης ήταν σε συνάντηση με έναν από τους πιο βασικούς μας χορηγούς, και έκλεινε συμφωνία.
Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τον είχα πάρει τηλέφωνο και του είχα πει για το συμβάν. Ταρακουνήθηκε εννοείται. Αυτός να με ρωτάει πως είμαι, και γενικά να ενδιαφέρεται για την υγεία μου και εγώ από την άλλη να του λέω υπόγραψε, κλείσε την συμφωνία και θα την βρω εγώ την άκρη, δεν έχω χτυπήσει και πολύ σοβαρά.
Με παίρνουν κάτι φίλοι και πάμε στο Νοσοκομείο, βγάζουμε ακτινογραφίες και διαγνώστηκε πως είχα κάταγμα στον αριστερό καρπό, επίσης είχα διαλύσει και τον δεξί καρπό συν κερκίδα ωλένη.
Εγώ φυσικά το χαβά μου, να ρωτάω συνέχεια τους γιατρούς ποτέ θα μπορέσω να ξανά οδηγήσω και αν είναι σοβαρά τα χτυπήματα που έχω.

Έρχεται θυμάμαι χαρακτηριστικά ένας γιατρός, και μου λέει, ”τα κατάγματα είναι πολύ σοβαρά και θα χρειαστεί επέμβαση, δεν υπάρχει περίπτωση να ξανά οδηγήσεις σύντομα. Και εγώ του απαντάω, ” έχω Αγώνα σε 2,5 μήνες. Μ ου λέει, ”ξεχνά το θα κανείς τουλάχιστον 6 μήνες να οδηγήσεις σε Αγώνα και θέλει ιδιαίτερη προσοχή.

Εκείνη την περίοδο ευτυχώς για καλή μου τύχη είχα γνωρίσει ένα σημαντικό άνθρωπο για εμένα, ο οποίος ήταν φυσιοθεραπευτής μου. ο Κ. Βασίλης Σγούρος να είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Με βοήθησε πολύ στην αποκατάστασή μου. Τον εμπιστευόμουν γενικά σε αυτά τα θέματα. Την ίδια μέρα βρίσκει ένα φίλο του ορθοπεδικό και κανονίζουμε μια συνάντηση. Με στέλνουν στο ΚΑΤ και την επόμενη μέρα, κάνω την επέμβαση.
Ο κ. Βασίλης γνώριζε πολύ καλά το πάθος μου για τους Αγώνες. Θυμάμαι πάω στο ιατρείο του και η πρώτη του κουβένταήταν, ” μην ανησυχείς θα το φτιάξουμε και θα τρέξεις. Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα, εννοείται πως χάρηκα, αλλα σκεφτόμουν και από την άλλη ότι ο δεξής καρπός μου έχει καταστραφεί και είναι θρύψαλα. Με βίδες και λάμες πως θα γίνει αναρωτιόμουν τόσο γρήγορα καλά. Θα αντέξει την πίεση?

Παίρνουμε λοιπόν το ρίσκο μετά από δυο εβδομάδες και αρχίζουμε σιγά σιγά φυσιοθεραπεία μαζί με κινησιολογία. Την τρίτη εβδομάδα άρχισε η διαφορά, έκανα βέβαια θεραπεία πρωί μεσημέρι βράδυ κάποιες μέρες. Είχα κάνει το ιατρείο σπίτι μου θυμάμαι.
Στον ενάμιση μήνα οδήγησα σιγά σιγά πράγμα πρωτόγνωρο βέβαια για τους γιατρούς τότε. Και στους τρεις μήνες οδήγησα κανονικά βέβαια με πόνους και μάλιστα έπαιξα στα ίσια για την πρώτη θέση με ένα πολύ αδελφικό Συναθλητή και φίλο τον Ηλία Μικέ..
ΥΓ.Να Πιστεύεται στον εαυτό σας. Να έχετε υπομονή.! Και να μάχεστε για τα όνειρα σας.

Χρόνια πολλά. Και καλό Πάσχα να έχετε όλοι σας με Υγειά.
Υπομονή και όλα θα περάσουν.
Η υπομονή για αυτές της μέρες που διανύουμε πιστεύω είναι το καλύτερο όπλο.

Σπύρος Κεφαλλονίτης