Μια Ιστορία από τον Στράτο Φλαμή μας βάζει στην μηχανή του χρόνου.

Το 1969 είχα πάει στην Kawasaki. Σε αυτή την εταιρεία τότε ήμασταν εγώ, ο Φώτης Λέκκας και ο Μίλτος Κατρίνης και τρέχαμε τα samurai τα 250. Εκείνη την χρονιά στη Honda είχαν τα CB 450 και ήταν πολύ δύσκολo να τα πιάσεις με τα 250 άρια. Λίγο πριν τον Αγώνα της Κέρκυρας (Αύγουστο του 1969) , μπαίνει στην αντιπροσωπία ένας Αμερικάνος έχοντας από έξω ένα Kawasaki H1 500. Τα H1 τα είχαμε παραγγείλει και στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν προλάβει να φθάσουν ακόμη. Ο Αμερικάνος που είχε έρθει για τουρισμό στην Ελλάδα την είχε φέρει μαζί του, και είπε να την αφήσει κάπου ασφαλή, για να συνεχίσει τις διακοπές του στα νησιά. Που καλυτέρα από την αντιπροσωπία σκέφτηκε? Και έτσι έγινε, άφησε ήσυχος την μοτοσυκλέτα του στην αντιπροσωπία και συνέχισε τις διακοπές του. Μόλις έφυγε είχαμε πέσει όλοι και την κοιτάγαμε, θα την τρέξουμε πετάγεται και λέει ξαφνικά ο Μέρλος ( γενικός διευθυντής της Kawasaki ) στον Ηλία Καμμένο, που μετά από ένα σωρό αρνητικές απαντήσεις του Κυρ Ηλία τελικά τον κατάφερε.

”Αν πάθει κάτι θα του δώσουμε μια καινούργια, σε λίγο καιρό θα είναι εδώ”, θυμάμαι να του λέει, ”ευκαιρία να χτυπήσουμε τα honda”. Και ο κλήρος σε ποιον θα την τρέξει έπεσε σε εμένα. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ, και έτσι μου την δώσανε να την κυκλοφορώ κάποιες μέρες στον δρόμο προτού τον Αγώνα για να την μάθω λίγο. Πολύ δύναμη για εκείνη την εποχή, δεν κυκλοφορούσε τότε κάτι τόσο δυνατό ακόμη εδώ. Το Σιρκουί της Κέρκυρας ήταν Αγώνας Ταχύτητας του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Ελλάδος που γινόταν στους δρόμους της πόλης, έχοντας πάντα διεθνής συμμετοχές. Ειδικά για το 1969 η ΕΘΕΜ είχε προσκαλέσει στο νησί πάρα πολλούς ξένους Πρωταθλητές, με τους περισσότερους να έχουν συμμετοχή και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, προσφέροντας τους ένα αρκετά σεβαστό χρηματικό ποσό. Εκείνη την εποχή οι Αγώνες μάζευαν πολύ κόσμο, καμία σχέση με τώρα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν και καλοκαίρι στο νησί, με όλες αυτές τις ξένες συμμετοχές, και κλείνοντας τους δρόμους της πόλης για 2 μέρες, μπορείς να φανταστείς τι γινότανε. Χαμός.

Μερικά από τα πολλά μεγάλα ονόματα που είχαν έρθει για να τρέξουν ήταν ο μεγάλος Giovanni Perrone, Πρωταθλητής Ιταλίας και με συμμετοχές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα μεγάλα κυβικά με Matchless 500, ο επίσης Ιταλός Πρωταθλητής Franco Trabalzini με Norton, που με την Norton του την ίδια χρονιά το 1969 ήρθε δεύτερος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα μεγάλα κυβικά στον Αγώνα της Γιουγκοσλαβίας. Ο Stephen από Αγγλία με Linto 500 gp, ο Corgen, Canpiche, Margraff και ένα σωρό ακόμη ξένοι Πρωταθλητές, όλοι τους με τις Αγωνιστικές τους gp μοτοσυκλέτες. Στο χώρο των πιτς περνούσαν και χάζευαν την Kawasaki που οι περισσότεροι δεν είχαν προλάβει να την δουν ακόμη και στην χώρα τους.

Το Kawasaki ήταν τελείως νορμάλ, μόνο το μπροστινό φανάρι και τους καθρέφτες είχε βγάλει ο Κούρος, βάζοντας τα number plate για τον Αγώνα. Μέχρι και το πίσω φανάρι είχε αφήσει πάνω, και στα φρένα άναβε το στοπ! ”Ωραία μηχανή! αλλά για βόλτα όχι για Αγώνα΄΄ θυμάμαι να λένε οι ξένοι. ”Άστους να λένε” έλεγε με τον γνωστό μάγκικο τρόπο του ο Κούρος κατά κόσμο Γιώργος Ίσσαρης, μηχανικός της Kawasaki, κάνοντας τις τελευταίες ρυθμίσεις στην μοτοσυκλέτα πριν τα χρονομετρημένα. Μετά από μια τρελή κούρσα έφερα τον 2ο χρόνο στα χρονομετρημένα, πίσω από τον Stephen με την 500αρα Linto του. Δυνατό το Kawasaki αλλά η Linto ακόμη πιο δυνατή, καθαρόαιμη gp μοτοσυκλέτα άλλωστε, αλλά το σημαντικότερο σαν τετράχρονη έβγαζε και πιο γλυκά την δύναμη σε σχέση με την δίχρονη Kawasaki που ψαλίδιζέ δεξιά και αριστερά, βρίσκοντας κάποιες φορές στο πεζοδρόμιο στις εξόδους προσπαθώντας να κερδίσει και το παραμικρό για να ανταγωνιστεί τα τέρατα.

Μετά το γρήγορο πανηγύρι στα pits για την δεύτερη θέση εκκίνησης ακούγεται από τα μεγάφωνα ο Αλυτάρχης του Αγώνα. Ο αείμνηστος καμικάζι Αγώνων αυτοκινήτων και παλιότερα και μοτοσυκλετών Γιώργος Ραπτόπουλος να μας φωνάζει στην γραμματεία. ”Θα βγάλω μαύρη σημαία και θα σας ακυρώσω” φώναζε ”είπαμε αλλά όχι και έτσι, θα σκοτώσουμε τον κόσμο ρε σεις” φώναζε. Εξηγώντας του ότι δεν γινόταν αλλιώς αν ήθελα να κρατηθώ μπροστά, και με εισήγηση του ιδίου του Ηλία Καμμένου τον πείσαμε και πήραμε την εκκίνηση για την Κυριακή , γυρνώντας όλο χαμόγελα στα pits.

Την Κυριακή στον Αγώνα ο Stephen οδήγησε όλο τον πρώτο γύρο, και λίγο προτού τελειώσει ο δεύτερος πέρασα μπροστά. Φθάνοντας στην πλατεία στην εκκίνηση θυμάμαι όλο τον κόσμο να σηκώνεται όρθιος και να πανηγυρίζει. ‘Όπως σας είπα πολύς κόσμος, κάθε φορά που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Άρχισα να ανοίγω σιγά σιγά την διαφορά και έμεινα μπροστά για τέσσερις γύρους, όπου και ένιωσα τα πόδια μου βρεγμένα, και προτού να καταλάβω τι είχε συμβεί η kawasaki άρχισε να ρετάρει μέχρι που έμεινε. Από τους κραδασμούς είχε ξεβιδωθεί το ρουμπινέτο της βενζίνης και είχε χυθεί όλη η βενζίνη. O Stephen μετά έμεινε μπροστά σχεδόν μέχρι το τέλος όπου τον πέρασε o Perrone για να πάρει την νίκη, με τρίτο τον Trabalzini.

Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα κάποιος το είχε πει στον Αμερικάνο ο οποίος από την χαρά του μου την ξαναέδωσε να την τρέξω στον επόμενο Αγώνα στο Τατόι αυτή την φορά και με αυτόν παρών. Στο Τατόι χωρίς να έχω κάποιο θέμα πήρα μια εύκολη νίκη και την Καρό Σημαία στον τελευταίο Αγώνα της χρονιάς. Πρόσφατα ξανασυνάντησα τον Perrone στην πίστα του Varano στην Ιταλία, ο οποίος άρχισε να κουνάει δεξιά αριστερά το χέρι του γελώντας για να δείξει πως πήγαινε ο πίσω τροχός της kawasaki στην Κέρκυρα. Αυτή ήταν η ιστορία της πρώτης τρικύλινδρης 500ρας Kawasaki που ήρθε στην Ελλάδα. Την οποία πήρε κρυφά η αντιπροσωπία, μου την έδωσε να την τρέξω. Βρέθηκε μπροστά από gp μοτοσυκλέτες και ξένους Πρωταθλητές στο Σιρκουί της Κέρκυρας, και τελικά κατέληξε να πάρει την νίκη και την Καρό Σημαία στο Τατόι. Για τους παραπάνω λόγους αυτοί οι 2 Αγώνες είναι από τους αγαπημένους μου. Σας ευχαριστώ πολύ που με κάνατε να τα ξαναθυμηθώ, να είστε πάντα καλά.

Στράτος Φλαμής