Μία νησιωτική ψυχή έχει την δική της Ιστορία. Ο Στράτος Μυρογιάννης την μοιράζεται μαζί μας.

Ο πρώτος Αγώνας που έτρεξα ήταν εδώ στην Μυτιλήνη το 1999 σε ένα τοπικό σε ηλικία 39 χρονών. Το 1998 είχα ξεκινήσει τις πρώτες βόλτες εντούρο. Το ξέρω ότι ξεκίνησα πολύ μεγάλος αυτό που μου άρεσε αλλά κακά τα ψέματα τα μπικικίνια δεν μου έβγαιναν για να ξεκινούσα το εντούρο από πιο μικρή ηλικία. Στην αρχή έτρεχα σε τοπικούς Αγώνες στη Χίο και εδώ στην Μυτιλήνη και από το 2002 έκανα το μεγάλο βήμα και άρχισα να δίνω το παρόν και σε Πανελλήνια όποτε είχαμε εδώ στο νησί μας. Σιγά σιγά από το 2003 άρχισα να δοκιμάζω τις δυνάμεις μου μακριά από τα γνωστά λημέρια. Μπήκα στο βαπόρι και ξεκίνησα να κατεβαίνω στην Αθήνα και να ακολουθώ το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα εντούρο και μερικές φορές scrable (ΕΛΠΑ)

Άθλημα που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη από τα μοναδικά του είδους του. Ο καθένας από εμάς που ασχολήθηκε έντονα με το εντούρο, έχει να γράψει πολλά βιβλία με σύμβολο την Καρό Σημαία από της τόσο πολλές αναμνήσεις χαρούμενες αλλά και και καμιά φορά πικρόχολες.

Στράτος Μυρογιάννης

Το 2006 και ενώ ήμουν στην κορυφή της βαθμολογίας και όλα έδειχναν ότι θα κατακτήσω το πρώτο μου τίτλο Πρωταθλήματος έγινε κάτι που δεν είχα προβλέψει. Στον τελευταίο Αγώνα του Πρωταθλήματος και ενώ είχα το μαξιλαράκι μέχρι και της τρίτης θέσης για να στεφθώ Πρωταθλητής ένα λάθος από την μεριά της οργάνωσης στον πρώτο γύρο του Αγώνα μου έφερε τα πάνω – κάτω. Χτύπησα στο χέρι μου, σπάσιμο σε δυο σημεία στον καρπό συν ένα χτύπημα στο νεφρό μου. Η ένταση μεγάλη και η αδρεναλίνη στα ύψη και εγώ συνέχισα κανονικά στο δεύτερο γύρο άλλα 80 χιλιόμετρα μέχρι να δω την Καρό Σημαία του τερματισμού σε αυτά τα μαύρα χάλια. Δυστυχώς πήρα την τέταρτη θέση και έχασα το Πρωτάθλημα. Μετά το τέλος του Αγώνα θρίλερ με πήρε ο γιατρός του Αγώνα βολίδα για το ΚΑΤ για γενικό service. Μια από της μεγαλύτερες πίκρες στην ζωή μου αντί να βγω Πρωταθλητής μπήκα στην σουίτα του Κατ.

Τι να πρώτο θυμηθώ μετά από τόσους Αγώνες που έχω τρέξει, τόσα χιλιόμετρα που έχω κάνει επάνω στους δυο τροχούς, τόσα ταξίδια με τα βαπόρια και τα αεροπλάνα, ας μην συζητήσουμε το θέμα του χρήματος, διότι όταν είσαι από νησί όπως εμείς οι Μυτιληνιοί δεν είναι μόνο το τι χρήματα ξοδεύουμε, αλλά και πόσες ώρες λείπουμε από την δουλεία μας, που το πας και αυτό ?? Μεγάλη δουλειά να είσαι εντουράς και να μην είσαι νησιώτης.

Μετά το άτυχο χάσιμο του τίτλου το 2006 πήρα μια ανάσα, κατάπια την πίκρα μου και ξεκίνησα πιο δυνατά, πάντα στην κατηγορία τον VETERAN. Να φανταστείτε ποσό μεγάλος ήταν ο συναγωνισμός μου με τους άλλους ισοδύναμους συναθλητές μου στην κατηγορία μου που τερματίζαμε σε Αγώνες ΕΛΠΑ και ΑΜΟΤΟΕ (6 – 7ωρών) και η διαφορά στους χρόνους μας μέσα στην πρώτη τριάδα που είμασταν, κάποιες φορές έφτανε τα -4 δευτερολεπτα σε 7 ώρες Αγώνα, άσε που στο Πρωτάθλημα της ΑΜΟΤΟΕ ήταν και τα χιλιόμετρα όπως στις άλλες κατηγορίες 160-190 χιλ ανά Αγώνα. Η τότε ΕΛΠΑ ήταν πιο βολική γιατί τρέχαμε 1 γύρο λιγότερο. Καταλαβαίνετε τώρα άμα είσαι λίγο μεγάλος χρειάζεται πολύ κόπος να βγουν αυτά τα χιλιόμετρα, δεν θα ξεχάσω σε έναν Αγώνα στα Γρεβενά όταν βγήκα από μια μεγάλη ειδική ο χρόνος ο δικός μου που ήμουν πρώτος και του δεύτερου ήταν ίδιοι 5.24 νόμιζα ότι είχαν χαλάσει τα χρονόμετρα, λέω δεν γίνεται, ακόμη το χαρτάκι με τους χρόνους το έχω.

Έχω ανέβει στο βάθρο πάνω από 80 φορές και μέχρι τώρα πότε πότε ανεβαίνω. Πολύ καλό το Άθλημα του εντούρο αλλά δυσβάσταχτο οικονομικά, η τσέπη σου πέρνει φωτιά ταχτικά. Δεν αντέχεται διότι οι χορηγίες εδώ στην Ελλάδα είναι δύσκολες, εμείς οι νησιώτες γενικά τρέχουμε διπλό Αγώνα κάθε φορά διότι δεν έχουμε μόνο έναν επτάωρο Αγώνα Πρωταθλήματος που θα πάμε, έχουμε και ένα 24ωρο μέσα στα καράβια και άντε να είναι καλός ο καιρός και άντε να μην έχει και κανένα απογορευτικό λόγω καιρού στην επιστροφή. Έχουμε μείνει πολλές φορές στη Καβάλα και στον Πειραιά μέσα στο καράβι και κλαίγαμε την τύχη μας. Αθλητές από το νησί μας έχουν χάσει τίτλο Πρωταθλήματος λόγω απαγορευτικού διότι δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν και να πάνε στον τελευταίο Αγώνα.

Εκτός από τα δυσάρεστα έχουμε και τα χαρούμενα του ΕΝΤΟΥΡΟ με τους τίτλους που πήρα και τις συμμετοχές μου σε διεθνείς Αγώνες α) 2007 Πρωτάθλημα εντούρο ΕΛΠΑ (ΤΙΤΛΟΣ) β) 2008 Πρωτάθλημα εντούρο ΑΜΟΤΟΕ (ΤΙΤΛΟΣ) γ) 2 Πρωταθλήματα ΑΤΙΚΑ (ΤΙΤΛΟΙ) δ 2008 Τερματισμός Τουκέ Γαλλία ε) 2008 Τερματισμός six days serres ζ) 2 Συμμετοχές στο 24HOUR INTERNACIONAL ATHENS RALLY 4×4. Μπορεί με τις χρονολογίες να μου ξέφυγε και καμία κατά λάθος διότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, όχι τίποτα άλλο μην αδικήσω κανέναν συναθλητή μου. Μόνο Dakar δεν έπιασε η ουρά μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 2008 γιατί έτρεξα Πρωτάθλημα ΑΜΟΤΟΕ – ΑΤΙΚΑ – SIX DAYS – TOYKE ΓΑΛΛΙΑ και μερικούς Αγώνες scramble Πανελλήνιου συν τους Αγώνες στην Χίο και φυσικά εδώ στην Μυτιλήνη μου βγήκε ο πάτος διότι δεν είμαι και ο hot Αθλητής, πίνω και τα ουζάκια και τα ποτάκια μου καθημερινώς μάλιστα, τρέχω και με τα τζιπ σε τοπικούς Αγώνες και 2 φορές έχω πάρει μέρος στο internacional 24 hours 1.000 χιλιόμετρα 24 ώρες οδήγησης σερί στην Αθήνα στην πρώτη συμμέτοχη μου είχα πολύ καλή θέση στον τερματισμό, ενώ την δεύτερη φορά ήμουν άτυχος λόγω τεχνικού προβλήματος αν και πηγαίναμε πολύ καλά στους χρόνους. Μια διαφορετική εμπειρία 24 ώρες πάνω στο κάθισμα να βαράς κόφτες. Δυο μέρες έκανα να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ από την υπερένταση που είχα, και πώς να μην έχεις υπερένταση όταν κυνηγάς τον χρόνο 24 ώρες και να σκέφτεσε και τους 2 συνοδηγούς που έχεις δίπλα σου με τους χάρτες στα χέρια τους. Ακόμη παίρνω μέρος σε Αγώνες αλλά όχι τόσο έντονα.

Και πάνω που είπα λίγο να ηρεμήσω από το εντούρο, τώρα έχω και το γιο μου που έχει ξεκινήσει το σπορ αυτό και θέλοντας και μη τρέχω από πίσω του. Τα ήθελα και τα έπαθα, τι να κάνει και το παιδί αφού τον είχα από 3 χρονών μέσα στους Αγώνες εντούρο. Είμαι πολύ χαρούμενος για εκείνον διότι πάει πολύ καλά σε πολύ μικρό διάστημα που ασχολείται. Είναι 17 χρονών και good boy και τώρα έχουμε κόντρες μεταξύ μας. Τρέχει τον πρώτο του Αγώνα εκτός νησιού στο Πανελλήνιο στην Σπάρτη 1-2 Απριλίου, και φυσικά τι θα κάνω εγώ? συμμετοχή στον Αγώνα και εγώ.

Άθλημα που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη από τα μοναδικά του είδους του. Ο καθένας από εμάς που ασχολήθηκε έντονα με το εντούρο, έχει να γράψει πολλά βιβλία με σύμβολο την Καρό Σημαία από της τόσο πολλές αναμνήσεις χαρούμενες αλλά και και καμιά φορά πικρόχολες.

Στράτος Μυρογιάννης