Μία Ιστορία του Μιχάλη Κόπανου στο Κεμέρ της Αττάλειας.

Η ιστορία που θα σας πω ξεκινάει τον Οκτώβριο του 2014, όπου αποφασίσαμε να πάμε σε
έναν Αγώνα στο εξωτερικό, στο Κεμέρ της Αττάλειας, στην Τουρκία. Extreme Αγώνας γνωστός ως “sea to sky”. Η ομάδα μας απαρτιζόταν από τον Παναγιώτη Γεωργούση, τον Καρπέλη Γρηγόριο και τον πατέρας μου Γιώργο Κόπανο (ως support). Για μένα ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα, διότι το 2012 εγκατέλειψα λόγω τεχνικής βλάβης και έτσι πήγαινα αποφασισμένος για να τερματίσω ως την κορυφή!

Στα 3 χιλιόμετρα ήταν η ασημένια αψίδα του δεύτερου Stage. Εκεί με περίμενε ο πατέρας μου, ο οποίος μου έδωσε νερό και λίγο φαγητό και μου λέει: “Πήγαινε να τερματίσεις! Θα σε περιμένω στον τερματισμό, στο τελεφερίκ από κάτω.” Όλο μου το σώμα είναι καταπονημένο. Η συνάντηση με τον πατέρα μου, μου έδωσε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω για το επόμενο stage.

Μιχάλης Κόπανος

Ξεκινώντας το ταξίδι μας με το καράβι περνάμε στην γειτονική Τουρκία και εκεί ξεκινάει η
περιπέτεια. Κολλάμε στο τελωνείο διότι το ένα μηχανάκι από τα τρία είναι Motocross και
ζητούσαν πράσινη κάρτα για να εισέλθει στη Χώρα, πράγμα αδύνατο για τα Motocross.
Και μετά από επτά ώρες μέσα στα στενάκια της Τουρκίας κατάφερα να βγάλω άδεια στο
Motocross του φίλου μου για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε όλοι μας για το γνωστό
Κεμέρ της Αττάλειας! 9 ώρες ταξίδι.

Πρώτη μέρα Αγώνας στην άμμο. Φτάνουμε το πρωί κατά τις 9:00, για να πάρουμε θέση για
τα δοκιμαστικά. Μια παραλία γεμάτη με κόσμο. 230+ μοτοσυκλέτες. Σιγά-σιγά ξεκινάει ο
Αγώνας και έχουμε να κάνουμε τρεις γύρους για να βγει η καλύτερη χρονομέτρηση. Στην προσπάθεια της κατάταξης, μέσα στη διαδρομή, συναντάω κορμούς μέσα στην άμμο, λάστιχα, βράχια, άλματα, χασήματα, πλατφόρμες φορτηγών και αυτοκίνητα ως εμπόδια. Το τέλος των δοκιμαστικών με βρίσκει να κατατάσσομαι στην δεύτερη 50αδα, όπου συνολικά ήταν τέσσερις και κάτι!

Έρχεται η ώρα του Αγώνα. Παίρνουμε εκκίνηση και εκεί ξεκινάει το πανηγύρι. Η πίεση και η
ζέστη δεν λέγονται (30 βαθμούς). Ένας πόλεμος με 50 αθλητές μέσα στην άμμο και στα βράχια και ατελείωτες τούμπες. Τα ελικόπτερα περνάνε από πάνω μας καθώς τρέχουμε. Στην ροή του Αγώνα συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στην δεύτερή ή στην τρίτη θέση, μέσα στην 50αδα μου. Σφίγγω τα δόντια και προσπαθώ να οδηγήσω, όσο δυνατά μου επιτρέπετε, μιας και τα εμπόδια δεν σε αφήνουν να αγιάσεις.

Στα μισά του Αγώνα βρίσκομαι πρώτος. Στα 15 λεπτά του Αγώνα, στο τελείωμα μιας μεγάλης ευθείας, με σκασμένη την έκτη, εμφανίζεται ένα σκάμμα γεμάτο νερό κι εγώ προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Δεν πρόλαβα να σταματήσω και βρέθηκα καρφωμένος στην απέναντι πλευρά του σκάμματος. Αλλού η μοτοσυκλέτα, αλλού εγώ, αλλού τα γυαλιά. Σηκώνομαι πάω πιάνω την μοτοσυκλέτα και συνεχίζω χωρίς γυαλιά. Ευτυχώς ο δεύτερος και ο τρίτος δεν είχαν πλησιάσει αρκετά, μιας και είχα δημιουργήσει μια απόσταση ασφαλείας και έτσι κατάφερα να τερματίσω πρώτος στην 50άδα μου. Τα συναισθήματα μου απερίγραπτα.

Δεύτερη μέρα στο βουνό. Η έως τώρα γενική κατάταξη με βρίσκει στο νούμερο 42. Ξεκινάμε ανά δύο άτομα, ανά ένα λεπτό και μπαίνουμε στο δάσος σε μια διαδρομή βραχώδης με αρκετά στοιχεία Enduro.
Περιείχε χώμα, μικρά climbs, απότομα κατηφορικά, αλλά ευτυχώς έχει ροή η διαδρομή. Για περίπου 50 χιλιόμετρα η βλάστηση θύμιζε πολύ Ελλάδα. Τα χώματα ήταν σχεδόν ίδια με τα δικά μας, κάτι το οποίο με βοήθησε μιας και έχω προπονηθεί σε αυτά τα τερέν. Ύστερα από δύο ώρες Αγώνα, μερικές
πτώσεις και ένα χάσιμο, αν θυμάμαι καλά, κατάφερα να τερματίσω 47ος.

Τρίτη μέρα. Μια μεγάλη μέρα που τα είχε όλα. Ξυπνάμε το πρωί και ήταν όλα μούσκεμα. Η νεροποντή που έπεφτε όλο το βράδυ, κατάφερε να μην μου αφήσει τίποτα στεγνό από τα ρούχα μου. Ετοιμαζόμαστε και μεταφερόμαστε σε μία κοντινή και πολύ μεγάλη παραλία. Θα ξεκινούσαμε μέσα σε άμμο και η κατάληξη μας θα ήταν στο βουνό Όλυμπος της Λυκίας, στα 2365 μέτρα. Αργυρό μετάλλιο στα 900 μέτρα, ασημένιο μετάλλιο στα 1700 μέτρα και το χρυσό στην κορυφή του βουνού.

Παίρνουμε εκκίνηση ανά 10 άτομα, ανά ένα λεπτό, και πέφτουμε σε ένα τεράστιο ποτάμι. Οδηγούμε 2-3 χιλιόμετρα μέσα σε βράχια, νερά, ξύλινα γεφύρια με τις πιθανότητες πτώσεων πολύ μεγάλες. Μετά από δύο δικές μου πτώσεις μέσα στο ποτάμι, έχω ήδη κουραστεί και με κυριεύει το άγχος. Ευτυχώς σύντομα ξεκαθάρισα με το ποτάμι και πάτησα χώμα. Πήρα μία ανάσα και συνέχισα δυναμικά φτάνοντας στο πρώτο stage (αργυρό μετάλλιο). Ανακουφίστηκα. Δεν το κρύβω. Πίνω λίγο νερό και συνεχίζω για τον επόμενο στόχο, που είναι το silver στα 1700 μέτρα. Πιο βραχώδες έδαφος με πεύκα και απότομες κλίσεις.

Σταματάω για ανεφοδιασμό (τον οποίο τον έκανες μόνος σου). Μπερδεύτηκα και έβαλα μόνο ένα μπιτόνι. Συνεχίζω και η σχέση του χεριού μου με το γκάζι δεν έχει αλλάξει. Έτσι όπως οδηγούσα, μετά από κάποια ώρα συνειδητοποιώ ότι η βενζίνα δεν μου φτάνει και ξεκινάω την οικονομική οδήγηση, σβήνοντας στις κατηφόρες. Στην διαδρομή βρέθηκα με έναν συναθλητή μου και με βοήθησε δίνοντας μου βενζίνα. Είναι καλό να έχεις μαζί σου ένα σωληνάκι και ένα άδειο μπουκάλι νερό. Εκείνη την χρονιά είχαν προσθέσει ένα κομμάτι Canyon. Μια χαράδρα που με ένα λάθος, σε έβγαζε μόνο ελικόπτερο. Ευτυχώς υπήρχε ακόμα ένας ανεφοδιασμός που βλέποντάς τον ανακουφίστηκα όσο τίποτε άλλο. Συμπληρώνω βενζίνα και συνεχίζω.

Στα 3 χιλιόμετρα ήταν η ασημένια αψίδα του δεύτερου Stage. Εκεί με περίμενε ο πατέρας μου, ο οποίος μου έδωσε νερό και λίγο φαγητό και μου λέει: “Πήγαινε να τερματίσεις! Θα σε περιμένω στον τερματισμό, στο τελεφερίκ από κάτω.” Όλο μου το σώμα είναι καταπονημένο. Η συνάντηση με τον πατέρα μου, μου έδωσε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω για το επόμενο stage.

Όσο ανέβαινες, η βλάστηση και τα έλατα, εξαφανιζόντουσαν. Σε ένα βραχώδες σημείο, συνάντησα αυτές τις επιφανειακές ρίζες των δέντρων, οι οποίες κατάφεραν και με ξαναέριξαν κάτω. Με την βοήθεια ενός συναθλητή καταφέραμε να περάσουμε τα εμπόδια. Το έδαφος ήταν βρεγμένο και η σηματοδότηση γινόταν όλο και πιο ελλιπείς. Εδώ μας βοήθησαν τα GPS που είχαμε στις μοτοσυκλέτες μας. Στα τελευταία 2 χιλιόμετρα, το κερασάκι στην τούρτα, δεν άργησε να έρθει. Σαθρό έδαφος, το οποίο σε συνδυασμό με την κούραση ήταν αφόρητο. Με σταθερό ρυθμό και σωστή τεχνική, κατάφερα να ανέβω και τα τελευταία απότομα βράχια και να περάσω την αψίδα της Red Bull κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο.

Ο Αγώνας αυτός εκτός από τον στόχο που ήθελα να πετύχω τερματίζοντας, είναι ότι μέσα από όλα αυτά που ζήσαμε γεννήθηκε μία δυνατή φιλία με τον Παναγιώτη Γεωργούση που
μέχρι και σήμερα είναι ζωντανή.

Μιχάλης Κόπανος.