Μία διαφορετική Ιστορία από τον Σταμάτη Σταμπέλο κομμένη & ραμμένη πάνω του (11ο Μέρος)

Ηλικιακά το κάλεσμα του στρατού είναι προ των πυλών για τρεις από εμάς στην παρέα επί Παλαιού Φαλήρου. Την επόμενη χρόνια θα παρουσιαστούμε. Έτσι μας λένε οι μεγαλύτεροι.
Δεν φοβάμαι την θητεία, αποζητώ να έρθει γιατί έχω σκοπό μετά το πέρας αυτής να τα αφήσω όλα πίσω. Να δοκιμάσω αποκέντρωση. Η Κάρυστος μου έκανε κι ακόμα μου κάνει τα κέφια ως έδρα. Μοτοσυκλέτες οι επαρχίες τότε είχαν ‘’να φάνε και οι κότες‘’. Πίστα μοτοκρός υπήρχε στο χωρίο κι έτσι το έβλεπα. Ωραία περιπέτεια, απεμπλοκή πες το από την Μεγαλούπολη. Μετά τα στρατά το λοιπόν, θα μείνω μόνιμα στο πατρικό. Έτσι δήλωσα φωναχτά μεσημέρι Παρασκευής μετά την σχολή στον πάππου μου. Γέλασε αυτός και είπε…‘’Να πας τρελέ, κάλο βόλι!‘’.

Βλέποντας το σκηνικό της εποχής από τα σήμερα, ζούσαμε μέσα σε μια τρομερή δεύτερη νιότη μοτοκίνησης στην Ελλάδα, μια δεύτερη έκρηξης να πω μετά την πρώτη άνθηση που είχε γνωρίσει ο χώρος στις αρχές του 1980. Ο Λόγος;;; Η Πάτρα είναι στα φόρτε της.
Ο νόμος για εισαγωγές μεταχειρισμένων μοτο εξ Ιαπωνίας είναι ευνοϊκός και κλειδί που ανοίγει την πίσω πόρτα στην αγορά. Τα καράβια ξερνάνε κοντέινερς στο Αχαικό λιμάνι που με την σειρά τους λασκάρουν μεντεσέδες πόρτας και ντανιάζουν ότι λογής κατασκευή έχει φανταστεί κανείς εις τις τερατώδης μάντρες των τοπικών εμπόρων Ιαπωνικής μεταλλικής σαρκός. Για τους φτωχότερους αναβάτες το λοιπόν αυτή η φτιάξη είναι μονόδρομος ώστε να αποκτήσεις έστω και μεταχειρισμένο ένα δίκυκλο που πριν αλλά και μετά από την απαγόρευση των εισαγωγών ήταν άπιαστο όνειρο.

Βάζοντας δε στον χάρτη της αγοράς και τον Τακασι κάπου στην περιφερειακή Αθηνών που έμπαζε ότι γουστάριζε από Ιαπωνία μεριά για τα δίχρονα racing ή μη. Είχαμε τύχη μεγάλη το παραδέχομαι και επιλογές του σκασμού ώστε να ντύσουμε και να κάνουμε πραγματικότητα τα εφηβικά όνειρα μας. Η συνταγή ήταν απλή. Δούλευες, μάζευες…κι έβγαινες στην πιάτσα βόλτα να πάρεις. Ο διαβασμένος εκείνες τις μέρες ήταν κερδισμένος γιατί οι παραεισαγωγές έκρυβαν παγίδες πολλές. Όμως αν δεν έσκαγες στους μαντραδόρους τυφλωμένος…και το έψαχνες, υπήρχαν ένα σωρό διαμάντια εκεί έξω.

Η αρχή της σεζόν με βρίσκει ευτυχή κάτοχο ενός CR 125CC 89ΑΡΙ. Κάνω τις προπονήσεις μου και τα εντούρο μου κι έχω σκοπό σύντομα να δοκιμάσω μια από τις πιο σκληρές και δύσκολες πίστες της χωράς. Την άγρια Χαλκίδα. Με τα πιστοποιητικά στο χέρι μιλάω με άλλον αέρα στους υπολοίπους της παρέας. Την ατάκα της χρονιάς όμως πετάει η γιαγιά ενός κολλητού μου, του Μανώλη. Μας πέτυχε έξω από το σπίτι ντυμένους σε πολεμικά χωμάτινα χρώματα CHESTERFIELD RACING, λίγο πριν από προπόνηση και αναφώνησε …«κάλε παιδιά…πού πάτε έτσι ντυμένοι σαν παλιάτσοι;; για ΤΌΜΟ ΚΡΟΣ;;»

Συνεχίζεται…
Φώτο 1: 1995 εκκίνηση 250 racing.
Φώτο 2: Όσο περνάνε οι σεζόν ο Γρηγόρης Χρονόπουλος συνεχίζει να τρέχει σε ότι αγώνα υπάρχει στο ημερολόγιο.
Φώτο 3: Παπαγιάννης 1995. Συμμετοχή Μugello Ιταλία.

Σταμάτης Σταμπέλος