Κατάθεση ψυχής η Iστορία του Γιώργου Μαρμαρά.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας μου, αγόρασε ένα chappy Yamaha για την αδερφή μου η οποία ήταν 4χρονια μεγαλύτερη. Πήγαμε οι δύο μας παρέα για να της το κάνουμε έκπληξη. “Πάρτο να της το πάμε” μου λέει. Νομίζω ότι ποτέ πια δεν κοίταξα πίσω. Αρρώστησα από μια αρρώστια που δεν έχει θεραπεία εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Πάντα λέω ότι όταν ήμουν στην ηλικία των 10 χρόνων και ερχότανε κάποιος και μου έλεγε ότι μέχρι τα 41, θα έχεις πάρει πρώτες θέσεις σε Βαλκανικό Πρωτάθλημα, Κύπελλο βάθρου σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, Κύπελλο βάθρου σε 6ωρους Αγώνες, Κύπελλο βάθρου σε Αγώνες Βορείου Ελλάδος, συμμετοχή σε πίστες Παγκόσμιου, και όλα αυτά μένοντας μόνιμα στην Μυτιλήνη σε ένα νησί που δεν έχει καθόλου παράδοση στην ταχύτητα, θα του έλεγα τα μισά να έχω κάνει μέχρι τότε θα σου ανάβω κεράκι κάθε μέρα.

Μια παροιμία λέει ότι το πάθος είναι το καύσιμο του μυαλού. Ποτέ δεν κατάφερε κάτι να μπει ανάμεσα σε εμένα και το πάθος μου για μοτοσυκλέτα, χρήματα, απόσταση, σχέσεις, γονείς, κοινωνία, δουλεία, τραυματισμοί, μοναξιά. Αν αγαπάς κάτι πραγματικά η φράση “δεν γίνεται” δεν υπάρχει στο λεξικό σου.

Οι εμπειρίες μου μέσα από Αγώνες και trackdays αυτά τα 16χρονια θα μπορούσα να γράφω τόμους ολόκληρους. Από την πρώτη μου εκκίνηση σε Αγώνα που στην πρώτη στροφή έφυγαν 5 μοτοσυκλέτες μπροστά μου και έγιναν μαλλιά κουβάρια. Από το πρώτο Κύπελλο μου που έκλαιγα σαν μωρό παιδί από χαρά και από λύπη γιατί πάντα σε όλες μου τις απονομές λόγο απόστασης δεν ήταν κανένας δικό μου άνθρωπός να με χειροκροτήσει. Μέχρι την στιγμή που μπήκα πρώτη φορά σε Παγκόσμιου επιπέδου πίστα στο Mugello και κατάλαβα ότι οι αναβάτες που έβλεπα από τα 10 μου Max Biaggi ,Loris Capirossi, Harada Tetsuya, Alex Barros, Valentino Rossi, Carl Forgaty, έχουν τρέξει στην ίδια που πίστα που τρέχω και εγώ τώρα το συναίσθημα από μόνο γίνετε ατομική βόμβα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο να ζει τα παιδικά του όνειρα στα 42 του.

Κλείνοντας θέλω να εκφράσω έναν μεγάλο σεβασμό σε όλους του Αγωνιζόμενους που μένουν μόνιμα σε νησιά διαθέτουν εκατομμύρια φορές περισσότερο πάθος τρέχοντας μόνιμα εκτός έδρας κάνοντας προπόνηση όπου βρούν και πολλές φορές πουθενά, αγωνίζονται μακριά από το σπίτι,, φίλους, γονείς. Πολλές φορές ξοδεύεις αρκετές μέρες μόνος σε ένα νοσοκομείο μετά από μια ατυχή πτώση για εξετάσεις, με πολλά περισσότερα έξοδα για να πάρεις μέρος σε οτιδήποτε Αγώνα – trackdays. Αυτή την μικρή περίληψη της ιστορίας μου την αφιερώνω στον Αγωνιζόμενο Μανώλη Στράτα. Ένας ακόμα Νησιώτης, γρήγορος και πολύ καλό παιδί. Θα σε θυμάμαι πάντα.

Γιώργος Μαρμαράς.