Γρήγορη Εύρεση
Το δικό μου Moto Story λοιπόν ξεκινάει κάπου εκεί γύρω στο 2005 όταν αγόρασα το πρώτο μου μηχανάκι, ένα CRF450 motard. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα, το μόνο που είχα οδηγήσει μέχρι τότε ήταν ένα παπάκι…το πήρα Τρίτη από το μαγαζί μαζί με ένα φίλο μου και τελικά κατάφερα να το βάλω μπροστά την Κυριακή…αλλά θυμάμαι ότι ήταν κάτι που το ήθελα τόσο πολύ.
Πήρα την pole, ανάμεσα σε είκοσι κάτι άντρες, ως η μοναδική γυναίκα τότε που συνέχιζε στο άθλημα. Εκείνη τη χρονιά σχεδόν πάντα ξεκίναγα από την πρώτη σειρά στο grid, αλλά ποτέ δεν είχα πάρει pole…I did it !!
Ρίτα Καμπούρη
Στην αρχή, όσοι με έβλεπαν μου έλεγαν…”Άστο κοπέλα μου, πήγαινε για βόλτα σε καμιά καφετέρια και μέχρι εκεί”. Κι αυτό ήταν που με πείσμωνε ακόμα περισσότερο! Γιατί όπως πάντα λέω «όλοι δυο πόδια και δυο χέρια έχουμε…» και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο μηχανοκίνητος αθλητισμός θα έπρεπε να θεωρείται μόνο ανδρικό άθλημα. Το 2006 λοιπόν ξεκίνησα με τον πρώτο μου αγώνα SuperMoto στην Πάτρα και ναι προκρίθηκα και κατάφερα να πάρω και το πρώτο μου κυπελάκι στα κορίτσια.
Από τότε ξύπνησε αυτό το μικρόβιο μέσα μου, αυτό που πιάνεις τον εαυτό σου να ακούει τους παλμούς στην εκκίνηση με τα φανάρια που σβήνουν, αυτή τη βαβούρα όταν στήνονται τα μηχανάκια όλα μαζί που σε εξιτάρει και σε γεμίζει αδρεναλίνη κι όλα τότε έμοιαζαν σαν ένα συνεχιζόμενο πάρτι!! Κάπως έτσι κύλισαν τα επόμενα τέσσερα χρόνια! Προπόνηση και αγώνες και πάντα το διασκέδαζα… είτε με βροχή, είτε με ήλιο ανεξαρτήτου αποτελέσματος και ταλαιπωρίας. Ήταν ωραία αυτή η ταλαιπωρία! Σπάρτη, Καλαμάτα, Πάτρα, Μέγαρα, Σύρος, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Σέρρες…γυρνάγαμε όλη την Ελλάδα, πάνω κάτω οι ίδιοι άνθρωποι παρέα σαν μια πενταήμερη που δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ.
Και φτάνουμε το 2009 στην Σπάρτη, όπου το είχα πάρει κάπως πιο σοβαρά. Πολύ προπόνηση στο χώμα και πολλά λιωμένα λάστιχα στις πίστες. Κατέβηκα σε εκείνον τον αγώνα με πολύ καλή ψυχολογία και φυσική κατάσταση και ναι τα κατάφερα. Πήρα την pole, ανάμεσα σε είκοσι κάτι άντρες, ως η μοναδική γυναίκα τότε που συνέχιζε στο άθλημα. Εκείνη τη χρονιά σχεδόν πάντα ξεκίναγα από την πρώτη σειρά στο grid, αλλά ποτέ δεν είχα πάρει pole…”I did it!!!” κι είχα γράψει κι έναν καταπληκτικό χρόνο!
Στηνόμαστε στην εκκίνηση, σβήνουν τα φανάρια και ξεκινάω. Ο διπλανός μου τότε πήγε να με εμβολίσει αλλά εγώ ως κοντή (χαχαχα) έχω χαμηλωμένο μηχανάκι και τιμόνι οπότε το μόνο που κατάφερε ήταν να χάσει 2-3 θέσεις. Έστριψα πρώτη και ήταν τέλειο αυτό το συναίσθημα…να οδηγάς τον αγώνα και να ακούς στις πρώτες στροφές όλο αυτό το χαμό που γίνεται εκεί πίσω. Κλείνει ο πρώτος γύρος και είμαι μπροστά στην ευθεία βλέπω ταμπέλα για άκυρη εκκίνηση (ενώ είμαι σίγουρη ότι έχω ξεκινήσει σωστά). Πάμε τέρμα λέω δυο γύρους και θα περάσω από τα pits στον τρίτο. Κι όντως στους πρώτους γύρους άνοιξα κάποια διαφορά από το δεύτερο…στον τρίτο γύρο αναγκαστικά σταματάω για το stop & go και χάνω ουσιαστικά κάποια δευτερόλεπτα γιατί μου φώναζαν από τη διοργάνωση να φύγω (είχε γίνει λάθος νούμερο στην ταμπέλα).
Τη στιγμή που βγήκα πάλι στην πίστα, με προσπερνάει ο δεύτερος και τότε αρχίζει ένα κυνηγητό ρόδα με ρόδα για όλο τον υπόλοιπο αγώνα. Ένοιωθα ότι ήμουν πιο γρήγορη αλλά η πίστα ήταν πολύ στενή και δύσκολη για προσπεράσεις. Προσπάθησα να αλλάξω γραμμές, να μπω εσωτερικά στο χώμα…αλλά δεν τα κατάφερα. Τερμάτισα δεύτερη με μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου διαφορά. Ήταν όμως ένας από τους πιο δυνατούς μου αγώνες. Εκείνη τη χρονιά ήταν η χρονιά μου. Πήρα τελικά το κύπελλο στην Sport κατηγορία συν αγωνιζομένη με άντρες κι ένοιωθα πολύ όμορφα, πολύ δυνατά και πολύ γεμάτη! Γεμάτη από εμπειρίες κι από στιγμές!
Πάντα λοιπόν να ακολουθούμε τα όνειρα και τους στόχους μας, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν άπιαστα και ακατόρθωτα. Όλοι δυο πόδια και δυο χέρια έχουμε κι αν κάποιος σου πει πως δεν μπορείς πες του «κοίτα να δεις πως γίνεται»!!! Have fun… and do fun shit!!!
Add your first comment to this post