Γρήγορη Εύρεση
Η 1η του επαφή με μοτοσυκλέτα ήταν στην ηλικία των 5 ετών, όταν μπαμπάς και γιος πήραν από ένα ktm 250 και αντίστοιχα ένα 50αρι και ξεκίνησαν ερασιτεχνικά enduro με φίλους. Enduro, φύση και ταβέρνα ήταν το πρόγραμμα τους επί 5 χρόνια περίπου. Μεγαλώνοντας όμως και μπαίνοντας στα social media και βλέποντας Αθλητές του Motocross σε Αγώνες και σε φωτογραφίες από προπονήσεις, άρχισε να θέλει περισσότερα ”Μπαμπά στο βουνό δεν παίρνω σημαία ούτε κύπελλο” Ο πατέρας του από την άλλη γνωρίζοντας τους κινδύνους του Motocross, τα χρήματα και τις ώρες τις οποίες πρέπει να αφιερώσεις σε αυτό αποφάσισε να τον καθησυχάσει λέγοντας του πως στην Ελλάδα δεν υπήρχε αυτό σαν Άθλημα.
Τέλη Νοεμβρίου ξεκίνησε προπόνηση με τον Νίκο Ανδρέου, κάνοντας προπόνηση με κρύο, βροχή, καταιγίδα, χιόνι σε πίστες και σ’ ένα κτήμα με ελιές πού είχε ο Ανδρέου. Το μηχανάκι να χάνεται μέσα στα λούκια, ο Κωνσταντίνος να πέφτει και να σηκώνεται χίλιες φορές, να κλαίει και να παραπονιέται λέγοντας ότι θέλει να τα παρατήσει, αλλά να μην τα παρατάει, να πρήζονται τα χέρια του και να αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του από τις συνθήκες τις οποίες έκανε προπόνηση. Μέσα σε 3 μήνες προπόνηση μεταμορφώθηκε.
Το φθινόπωρο του 2018 έχοντας πάρει κινητό…και μεγαλώνοντας δεν μπορούσαμε πια να τον ξεγελάσουμε. Με ένα micra ΙΧ και ένα ktm 65αρι μεταχειρισμένο, τα μπαγάζια μας και βασικά την “άγνοια μας” ξεκινήσαμε για το Πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδος. Πρώτος Αγώνας στην Αρχαία Ολυμπία με 40+ βαθμούς, με μια στολή σχισμένη να είναι ντυμένος 2 ώρες πριν την έναρξη του Αγώνα. Δίνεται τελικά η εκκίνηση και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έγινε, ήρθε το πρώτο μας καπάκι το οποίο το ξεπεράσαμε αστραπιαία μιας και σηκώθηκε γρήγορα τερματίζοντας 6ος στους 9 Αθλητές εάν θυμάμαι καλά. Βγαίνουν έξω, ο Κωσταντίνος ούρλιαζε, έκλαιγε ”θέλω 1οοοος”. Συνεχίστηκε το Νοτίου, με την παράδοση του να τρώμε καπάκι σε κάθε εκκίνηση. Είχαμε φτάσει στο σημείο να φωνάζουν οι παρευρισκόμενοι πως είναι επικίνδυνο να χτυπήσει. Λάθος το σώμα του, λάθος τα χέρια του, μόνο γκάζι και ο Θεός βοηθός. Στον προτελευταίο Αγώνα στον Πύργο, μας έπιασαν όλοι και όλοι μας μιλούσαν, όλοι ήταν φίλοι μας, όλοι ήθελαν να τον “Βοηθήσουν”. ”Πρέπει να βρείτε προπονητή!!Θα χτυπήσει!!”…”Προπονητή? τι είναι αυτό? Πείτε μας ποιόν?”
Μας έδειξαν διάφορους και ανάμεσα τους και τον Νίκο Ανδρέου, τον οποίο όλοι μας ενθάρρυναν να τον αποφύγουμε ως την χειρότερη επιλογή. Σε αυτόν θα πάμε αποφάσισε ο Μπαμπάς του. Τελείωσε το Νοτίου βγαίνοντας 6ος στην τελική κατάταξη. Τέλη Νοεμβρίου ξεκίνησε προπόνηση με τον Νίκο Ανδρέου, κάνοντας προπόνηση με κρύο, βροχή, καταιγίδα, χιόνι σε πίστες και σ ‘ένα κτήμα με ελιές πού είχε ο Ανδρέου. Το μηχανάκι να χάνεται μέσα στα λούκια, ο Κωνσταντίνος να πέφτει και να σηκώνεται χίλιες φορές, να κλαίει και να παραπονιέται λέγοντας ότι θέλει να τα παρατήσει, αλλά να μην τα παρατάει, να πρήζονται τα χέρια του και να αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του από τις συνθήκες τις οποίες έκανε προπόνηση. Μέσα σε 3 μήνες προπόνηση μεταμορφώθηκε. Ξεκίνησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2019. Δυνατός και άξιος συναθλητής του ήταν ο Σωτήρης Φωτάκης. Ο Κωνσταντίνος κατάφερε να κρατήσει την 2η θέση σε όλο το Πρωτάθλημα, κάνοντας ταχύτερο γύρο στα Τρίκαλα. Ο προπονητής του σε συζητήσεις που κάναμε μας έλεγε ”Ένα μήνα νωρίτερα να τον είχα γνωρίσει θα φλερτάριζε άξια το πρώτο του Πρωτάθλημα”. Έρχεται το Νοτίου του 2019 το όποιο μας βρίσκει με Υamaha 65αρι και έχοντας βγάλει τον ώμο του κατάφερε για 1η φορά και βγήκε αήττητος σε όλα τα σκέλη. Λίγο ξεκούραση και προπόνηση μέχρι την στιγμή που φτάνει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 2020.
Αλλάζοντας κατηγορία και παίρνοντας ktm 85αρι. Ο όρος που έθεσε ο πατέρας του ήταν (πάμε στον Αγώνα και κάνουμε προπόνηση, δεν διεκδικούμε τίποτα είναι πολύ πιθανό η αλλαγή κατηγορίας να μας φέρει τραυματισμούς). Όπως και βγήκε αληθινός, αφού ξανά έβγαλε τον ώμο του και χάνοντας κάποιους Αγώνες για να κάνει αποκατάσταση δεν κατάφερε κάτι καλό στην διοργάνωση αυτή. Τελειώνοντας το Πρωτάθλημα και με τις εταιρείες ktm και yamaha να είναι σε σύγκρουση ο Κωνσταντίνος έμεινε δίχως προπονητή για ευνόητους λόγους. Όλο αυτό αντί να τον αποδυναμώσει, τον πείσμωσε και λειτούργησε υπέρ του. Προπονητής του, ο μπαμπάς του και το πείσμα του Κωσταντίνου για πρωτιά όλο και μεγάλωνε, τίποτα λιγότερο δεν τον καλύπτει από το νούμερο 1. Ξεκίνησαν καθημερινή προπόνηση, παντού σε κάθε πίστα. Στάθηκε πολύ τυχερός μιας και μεγάλα ονόματα του Ελληνικού Motocross όπως ο Μανώλης Κρητικός junior τον βοήθησε πολύ. Φυσικά όπως σας είπα ήταν και κάποιοι άλλοι που δεν γνωρίζω εάν θέλουν να ακουστεί το όνομα τους. Ξεκίνησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2021 και έχοντας ηρεμήσει τα πράγματα βρεθήκαμε πάλι με τον προπονητή του Νίκο Ανδρέου.
Έξι ημέρες πριν ξεκινήσει η διοργάνωση έβγαλε ξανά τον ώμο του σε προπόνηση και οι γιατροί μας είπαν πως είναι μη ανατρέψιμη η κατάσταση και πως πρέπει να χειρουργηθεί. Ο Κωνσταντίνος ανένδοτος ‘‘θα πάω και ας φέρνω γύρω γύρω να πάρω κάποιους βαθμούς”. Να είναι καλά ο φυσικοθεραπευτής του Μόσχος Θεόδωρος μιας και εάν δεν ήταν αυτός ο Κωνσταντίνος δεν θα ήταν σε θέση να αγωνιστεί. Φτάνοντας στην Σκύδρα και ενώ έβρεχε βλέπει τους Βούλγαρους συναθλητές του και μας λέει ”Ωχχχ θα μου πάρουν την σημαία”. Άφωνοι εμείς. ”Τι λες? Ποια σημαία? Έχεις τον ώμο σου χτυπημένο”. “Εγώ ήρθα να πάρω το Πρωτάθλημα και θα το πάρω”. Με 18 βαθμούς ποινή, κατάφερε και πήρε σχεδόν αήττητος τον τίτλο του Πρωταθλητή αφού στον τελευταίο Αγώνα για εμάς στα Γιαννιτσά από δικό του λάθος και αμέλεια έπεσε 2 φορές χαρίζοντας την Καρό Σημαία στον συναθλητή του Φωτάκη Σωτήρη. Ένα Πρωτάθλημα που μας έμαθε όλους πολλά και για τους Αγώνες, όμως πολύ περισσότερο μας έμαθε πράγματα που δεν ξέραμε ο ένας για τον άλλον σαν οικογένεια.
Ο Κωσταντίνος Μερκούρης σαν χαρακτήρας είναι πάρα πολύ κοινωνικός και πάρα πολύ πειραχτήρι σε σημείο που γίνεται ενοχλητικός. Σε καμία περίπτωση δεν τον λες καλό μαθητή, αφού θέλει να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων και να πάρει στα χέρια του την επιχείρηση του πατέρα του, έχει βάλει σε 2η μοίρα το σχολείο και 1η το Motocross το οποίο λατρεύει. Κάνει 3 φορές την εβδομάδα προπόνηση, πηγαίνει καθημερινά γυμναστήριο και προσπαθεί να τρέφεται υγιεινά, μη μπορώντας βέβαια να αντισταθεί σε ότι βρώμικο υπάρχει. Βγαίνει καθημερινά και βλέπει τους φίλους του. Η άποψη μας δεν είναι το ότι κάνει Motocross πρέπει να στερείται από τις συνήθειες των παιδιών της ηλικίας του, διότι αυτό φέρνει στέρηση και η στέρηση εγκατάλειψη. Στρατιώτης θέλουμε να είναι κατά την διάρκεια της προπόνησης και του Αγώνα και μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει μια χαρά. Τέλος οι φίλοι του τον θαυμάζουν και χαίρονται γι’ αυτόν. Όσο για τους καθηγητές του τον κατακρίνουν και τον αποθαρρύνουν λέγοντας του πόσο απαξιωτικό και αλήτικο σπορ είναι αυτό. Tέλος ο Κωνσταντίνος πέρα από Motocross κάνει ψαροντούφεκο και κυνήγι, γιατί είναι ένα παιδί της φύσης.
Και κάτι άλλο για τον Κωσταντίνο…ξεκινώντας το φετινό Πρωτάθλημα, είχαμε ήδη βρει τον πρώτο μας χορηγό. Ο Χρήστος Γιαννέας είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από το Motocross και φέτος ήθελε να ξανά μπει στον χώρο και να αναλάβει έναν μικρό Αθλητή. Και εκεί ο φίλος μας και συναθλητής του Κωσταντίνου Τομαράς Χρήστος μας έφερε σε επαφή με τον Άνθρωπο πάνω απ’ όλα και νέο μας χορηγό. Χρήστος Γιαννέας ο χορηγός μας λοιπόν και μηχανικός και συνοδοιπόρος στο φετινό μας ταξίδι, ανέλαβε τον Κωνσταντίνο, μηχανικά, ενδυματολογικά και σε ό,τι άλλο χρειαζόμασταν. Πάνω απ’ όλα με μια μοτοσυκλέτα όπως λέει ο μπαμπάς του (οπλοπολυβόλο) ο Κωνσταντίνος ένιωθε την ασφάλεια και την σιγουριά πως το μηχανάκι που οδηγούσε δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μείνει από μηχανική βλάβη. Και κλείνουμε σαν αφηγητές οι γονείς του Κωσταντίνου με ακόμα ένα μεγάλο ( ευχαριστώ ) στον Νίκο Ανδρέου μιας και μαζί του κερδίσαμε πολλές μάχες και μάθαμε πολλά και εντός αλλά και εκτός Αγωνιστικών ορίων.
Add your first comment to this post