Ο τίτλος είναι όλη η Ιστορία του Νότη Παπαπαύλου.

Ονομάζομαι Παπαπαύλου Παναγιώτης και στους Αγώνες με φωνάζουν με το ψευδώνυμο Νότης. Συμμετέχω στους Αγώνες από την ηλικία των 10 χρονών και έχω πολλές ιστορίες που μπορώ να διηγηθώ, η κάθε μια διαφορετική με τα δικά της άσχημα και όμορφα στο τέλος. Θα σας μιλήσω για αυτή την μια που έχει βαθύτερη σημασία για μένα την ομάδα μου και το χώρο του μηχανοκίνητου Αθλητισμού γενικότερα.

Ο καιρός δεν μας κάνει την χάρη. Ξεκινάει και ρίχνει καταιγίδες, ξεκινάμε να αλλάζουμε λάστιχα. Επειδή στα paddock ήμασταν όλοι μαζί οι οδηγοί, έβλεπα γενικά μια τρελή αυτοπεποίθηση από τους άλλους σχετικά με το θέμα βροχής και παίζει να ήμουν ο μόνος που να τα είχα κάνει λίγο πάνω μου σε φάση (δεν θα τα καταφέρω θα γίνει μεγάλη καταστροφή) καθώς ήταν και πρώτη φορά που θα αντιμετώπιζα τέτοιες συνθήκες.

Νότης

Ξεκινάει το 2014 μια χρόνια όπου πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα και να ανέβω στην επόμενη κατηγορία. Από το 2010 έτρεχα στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Honda gresini racing cup με μοτοσυκλέτες NSF 100cc ένα πολύ δυνατό Πρωτάθλημα με πολύ δυνατούς οδηγούς όπου τώρα τρέχουν σχεδόν όλοι στις κορυφαίες κατηγορίες MotoGP. Δεν θα σταθώ σε αυτό όμως και προχωράω στο θέμα μας. Παίρνουμε την απόφαση σαν ομάδα να κάνουμε το επόμενο βήμα και να πάμε στο Πανευρωπαϊκο Πρωτάθλημα Moriwaki cup όπου θα διεξαγόταν με μοτοσυκλέτες 250 κυβικών, τότε ήμουν στην ηλικία των 14 χρονών και οι πίστες και τα χιλιόμετρα στα οποία θα έπρεπε να ανταπεξέλθω για μένα ήταν άγνωστα καθώς στην Ελλάδα δεν υπήρχε μηχανάκι και υποδομές κατάλληλες να κάνω την σωστή προπόνηση για να πάω έτοιμος στο Πρωτάθλημα. Εν συνέχεια βρίσκουμε κάποιες χορηγίες και φεύγουμε για Ευρώπη.

Αφήνω πίσω αρκετές φάσεις και φτάνω στον πρώτο Αγώνα όπου στα δοκιμαστικά χρονομετρημένα δείξαμε πολύ καλά στοιχεία έχοντας χρόνους στην πρώτη 3αδα, στον Αγώνα εγκατέλειψα από σπάσιμο αλυσίδας , το σημαντικό ήταν ότι εγώ προσωπικά είδα ότι μπορώ να συναγωνιστώ τους άλλους ισάξια και ας είχαν πολλά πλεονεκτήματα. Γυρίζουμε στην Αθήνα μετά από το Αγώνα με μεγάλη χαρά αλλά υπήρχε ένα θέμα, τα χρήματα δεν ήταν αρκετά για την συνέχεια μιας και αλλιώς τα είχαμε υπολογίσει αλλιώς ήρθαν.

Θυμάμαι μια παρανοϊκή περίοδο όπου ο πατέρας μου έτρεχε απεγνωσμένος να βρει κάποια λύση στο πρόβλημα ώστε να μπορέσουμε να λάβουμε συμμετοχή στον Αγώνα αλλά δεν υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση. Κάποια στιγμή του λέω “Πατέρα δεν πειράζει και να μην τρέξουμε δεν είναι στο χέρι μας” γυρνάει και με βλέμμα πολύ σίγουρο και μου λέει ”Θα πάμε σίγουρα ότι και να γίνει”. Ξέρω ότι άμα βάλει κάτι στο μυαλό του σίγουρα θα το κάνει. Με τα χίλια ζόρια και πολλές δυσκολίες καταφέρνουμε να δηλώσουμε συμμετοχή και να δώσουμε το παρόν στον Αγώνα με τα πιο οικονομικά μέσα που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Ξεκινάμε για την πίστα του Αssen στην Ολλανδία με πτήση ανταπόκριση όπου κάτσαμε μια ολόκληρη μέρα στο αεροδρόμιο της Βουλγαρίας σε κάτι καρέκλες άθλιες και χωρίς ιδιαίτερο φαγητό μιας και στα αεροδρόμια είναι πανάκριβα και δεν μας έπαιρνε για πολλά. Φτάνουμε στο 4ημερο του Αγώνα. Παρά πολύ όμορφα και με αρκετή ταλαιπωρία φτάνουμε στην πίστα αρκετά κουρασμένοι και πάμε να στήσουμε την μοτοσυκλέτα στα μέτρα μου για την Παρασκευή και τις ελεύθερες δοκιμές. Αναλαμβάνει δράση ο μηχανικός μου Βαγγέλης Ζαφειρούλης ο μαέστρος του στησίματος και αφού κάνει αυτά που χρειάζονται μαζί με μένα με στέλνει για ύπνο καθώς είχε πάει σχετικά αργά και κάθονται μαζί με τον Πάτερα μου μέχρι το ξημέρωμα και φτιάχνουν όλα τα υπόλοιπα..

Παρασκευή – Ξεκινάνε οι δοκιμές και έχουμε αρκετά καλά αποτελέσματα καθώς και η πίστα ταιριάζει απόλυτα στο οδηγικό μου στυλ. Τελειώνει η πρώτη μέρα αρκετά καλά αλλά πάντα με ένα άγχος να μην φάω κάποια ξάπλα και δεν μπορέσω αν συνεχίσω τον Αγώνα.

Σάββατο – Ο καιρός δεν μας κάνει την χάρη. Ξεκινάει και ρίχνει καταιγίδες, ξεκινάμε να αλλάζουμε λάστιχα. Επειδή στα paddock ήμασταν όλοι μαζί οι οδηγοί, έβλεπα γενικά μια τρελή αυτοπεποίθηση από τους άλλους σχετικά με το θέμα βροχής και παίζει να ήμουν ο μόνος που να τα είχα κάνει λίγο πάνω μου σε φάση (δεν θα τα καταφέρω θα γίνει μεγάλη καταστροφή) καθώς ήταν και πρώτη φορά που θα αντιμετώπιζα τέτοιες συνθήκες.

Αρχίζω ρωτάω τους Συναθλητές μου να μου πουν για κάποια tips περί βροχής αλλά ήταν λογικό να μου λέγαν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έπρεπε. Δεν τους έδωσα και πολύ σημασία και περίμενα μέχρι να έρθει η ώρα να μπω για χρονομετρημένα. Είδα τότε τους άλλους να τρίβουν τα λάστιχα με γυαλόχαρτο, λέω για να το κάνουν καλό θα είναι και βάζω το Βαγγέλη να κάνει το ίδιο, και όταν ρώτησα γιατί το κάνουν αυτό, γύρισαν με υφάκι και μου είπαν “αυτός ο καιρός εδώ είναι συνηθισμένος εμείς έτσι προπονούμαστε και αυτά είναι κόλπα που δεν τα χρειάζεσαι εσύ. Κάτι τέτοια μου ανεβάζουν τον εγωισμό και είχα αρχίσει να τρελαίνομαι. Ήρθε η ώρα για τα χρονομετρημένα με βάζει ο Βαγγέλης να φύγω πρώτος για να μην τρώω τα νερά των άλλων στο κράνος και ξεκινάω με τον εγωισμό και την τρέλα μου. Οδηγάω, περνάνε 5 γύροι και βλέπω στην ταμπέλα μου position 1 και λέω κάτι πάει πολύ καλά δεν παίζει αλλά όντως δεν με είχε περάσει κανείς και γύρο με το γύρο έκανα και καλύτερους χρόνους και έκλεισα τα χρονομετρημένα έχοντας τον 1ο χρόνο.

Κυριακή -Ξεκινάω από την πρώτη θέση πολύ άγχος και εγώ και η ομάδα μου, ο Αγώνας γινόταν παράλληλα με το Superbike και η πίστα ήταν γεμάτη κόσμο, αλλά το μυαλό μου ήταν τι θα κάνω στον Αγώνα. 10 λεπτά πριν μπω ο καιρός χαλάει και αρχίζει πάλι η καταιγίδα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι αλλά θα πήγαινα με την ψυχή μου ότι και να γινόταν. Μιλάω το κλασικό 2 λεπτό με τον Πατέρα μου όπου με κάνει turbo με αυτά που μου είπε και ήμουν έτοιμος να μπω.

Στήνομαι στην σχάρα εκκίνησης περνάει διαδικασία 5 λεπτού και ξεκινάμε. Κάνω μια πολύ κακή εκκίνηση και από 1ος βρίσκομαι 5ος. Χάνω την ψυχραιμία μου και αρχίζω και κάνω λάθη αν ξέρω ότι αυτό δεν με βοηθάει σε κάτι. Συγκεντρώνομαι και κάνω έναν σωστό Αγώνα, αποκτάω έδαφος τους περνάω και συνεχίζω με έναν πολύ καλό ρυθμό και αυξάνω την διαφορά μου. Φτάνει ο τελευταίος γύρος και αρχίζω και σκέφτομαι όλα αυτά που έγιναν για να κάνω αυτό τον Αγώνα τις δυσκολίες που περάσαμε σαν ομάδα και σαν οικογένεια πριν φτάσω ως εδώ, και τερματίζω πρώτος. Ανατριχίλα.

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έγινε μέχρι που φτάνω pit lane και ακούω από τις απέναντι κερκίδες Έλληνες που είχαν έρθει να δουν Superbike να ουρλιάζουν για την Ελλάδα και μένα. Δεν θέλω να σχολιάσω το βλέμμα του Πατέρα μου και την περηφάνια καθώς και του μηχανικού μου. Ανεβαίνω πάνω στο βάθρο και αρχίζει και ηχεί ο Εθνικός Ύμνος εκεί είναι που μου κόβονται τα πόδια. Το λεπτό αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ καθώς δεν μπορώ καν να σχολιάσω το συναίσθημα αυτό δεν περιγράφεται πιστεύω. Έτσι τελειώνει αυτό το τρομερό 3ήμερο με το καλύτερο δυνατό τρόπο και για τον Αγώνα και για την συνέχεια του Πρωταθλήματος αν και ξέραμε ότι θα είχαμε αρκετές δυσκολίες για να το ολοκληρώσουμε.

Μια φωτογραφία αναρτημένη στα social media με μια Καρό Σημαία κρύβει από πίσω της παρά πολλές δυσκολίες και χαρές.

Παναγιώτης Παπαπαύλου