Ο Τάκης Χριστοδουλόπουλος με την Ιστορία του αγγίζει το όνειρο του εκείνη την εποχή.

GR-FALTA ή κατά κόσμο Παναγιώτης Χριστοδουλόπουλος . Μοτοσυκλέτα με CZ 250 κυβ.εκ. βελτιωμένη σε σκελετό και αναρτήσεις από SUZUKI RM 370. Και ξεκινάω το όνειρο μου να κυνηγήσω φαντάσματα τους τότε Ημίθεους Αναβάτες MX.

Με τεράστια προσπάθεια ( με τα σκουπίδια ) κατάφερα να τερματίσω 5ος στο 9ον Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Motocross. Το όνειρο ξεκίνησε το 1978 να γίνεται πραγματικότητα. Με παίρνει ως δεύτερο οδηγό ή SACHS HELLAS και μου δίνουν το MC 250 του Γιάννη Πέτσα. Το 1980 συμμετέχω στο 10ο και 11ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Motocross με μοτοσυκλέτες αρχικά CZ 250 υποδεέστερης τεχνολογικά, έναντι τού συναγωνισμού. Tην επιλογή μου την έκανα λόγο οικονομικού προϋπολογισμού.

Πρώτο μεγάλο λάθος μου θα έλεγα. Συμμετέχοντας ανακάλυψα πόσο μακριά βρισκόταν η CZ έναντι των ανταγωνιστών. Η αγάπη μου και η θέλησή μου μαζί με τις τεράστιες τεχνικές γνώσεις κάποιου φίλου βελτίωσαν την CZ και κατάφερα να ακολουθήσω στις τελευταίες θέσεις φυσικά τους ανταγωνιστές μου. Η καθημερινά εξαντλητική προπόνηση με έκαναν να ανακαλύψω τί σχετικά χρειαζόμουν. Αυτό ήταν πολύ δυνατά πόδια και χέρια καρπούς και δάχτυλα, μετά μεγάλη οδηγική επιδεξιότητα για να διαχειρίζομαι το βάρος τής μοτοσυκλέτας και τέλος οδηγική επιδεξιότητα σχετική με τα φρένα της. Τελικά κατάφερα να τα πετύχω με αποτέλεσμα να πηγαίνω πραγματικά γρήγορα και άρχιζα να προσπερνώ τούς τεχνολογικά ανώτερους μου.

Στους οδηγούς έφτασα πίσω από τούς Πρωταθλητές. Πραγματικά ζόρισα μηχανή και εαυτό πέρα τής εξαντλήσεως τερματίζοντας 5ος, 4ος, 3ος με ματωμένα τα δάχτυλα και τις παλάμες των χεριών μου, οι οποίες είχαν εγκαύματα με φρικτούς πόνους. Πλησίασα τελικά αυτούς πού θεωρούσα άπιαστους. Και φυσικά προσπέρασα και αρκετούς, 2-3 ονόματα είχαν μείνει. Τώρα ήθελα τεχνολογία, δηλαδή μοτοσυκλέτα. Ό αείμνηστος Δημητρόπουλος με πρότεινε στον Γιάννη Πέτσα. Έτσι οδήγησα την μοτοσυκλέτα του όμως κάτω από της τότε Αντιπροσωπείας της SACHS-HELLAS με τα γνωστά αποτελέσματα.. Στο ρόλο τού δεύτερου οδηγού όμως με πρώτον τον Αείμνηστο Στέλιο Σπυριδόπουλο και με ανώτερες αναρτήσεις εργοστασιακές Μαρτζόκι. Τα άλλα δεν επιθυμώ να τα κατονομάσω πού συνέβησαν σε βάρος μου και από πλευράς Ε.Λ.Π.Α. Το φωτογραφικό υλικό το χρωστάω στον φίλο μου Βρυώνη Βαγγέλη τον οποίο είχα και υπεύθυνο στα Pits.

Κατάφερα να ανεβώ στο βάθρο των Πρωταθλητών, ΜΟΥΡΕΛΑΤΟΣ, ΣΠΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ κανείς δεν μίλησε για αυτό ούτε τότε. Η απογοήτευση από πλευράς της ΕΛΠΑ οι οποίοι είχαν υποσχεθεί να στείλουν τούς τρείς πρώτους με την Εθνική Ομάδα στην ΒΑΡΝΑ εγώ ήμουν ήδη τρίτος και πήραν τον 5ο.

Αυτό όμως που αφήνει τα πάντα πίσω είναι αυτό που κρύβει μέσα της η Αγαπημένη φωτογραφία της ανάρτησης μας. Άξιο σημασίας είναι ότι συμμετείχα στον Αγώνα στα Άσπρα Σπίτια, δεν είχα αναρρώσει από τον ακρωτηριασμό του αριστερού δείκτη, είχα ράμματα και πονούσα φρικτά. Τερμάτισα πρώτος με διάφορα 1 γύρου από τον δεύτερο με κομμένο σκελετό και χωρίς σέλα από τον πέμπτο έκτο γύρο τού δεύτερου σκέλους. Ίσως υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει ο καθένας μας.

Σας ευχαριστώ.

Τάκης Χριστοδουλόπουλος