Γρήγορη Εύρεση
Ιανουάριος 2017 και συζητάμε με τον Δημήτρη Μπούκη (Bouki’s Way Ελαστικά) για να συμμετάσχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας με το R6. Μου έλεγε χαρακτηριστικά ”Μιχαλάκη πάμε να περάσουμε καλα.” Να του λέω βέβαια και εγώ ”Ρε Δημήτρη μου δεν έχω ελπίδα, δεν κάνω ούτε προπόνηση, έχω να οδηγήσω 1,5 χρόνο ,λάστιχα δεν υπάρχουν.” Παίρνει λοιπόν ένα αυστηρό αλλά και επιβλητικό ύφος με έναν τόνο στην φωνή συμπονετικό και μου λέει ”Μικρέ είμαι εγώ εδώ.” Και κάπως έτσι ξεκινάμε για τον 1ο επίσημο Αγώνα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Μιας και που δεν είχα ποτέ την οικονομική άνεση να κάνω προπονήσεις είχα αφοσιωθεί να κάνω πάρα πολύ γυμναστική κάθε μέρα (Αυτό το έκανα 3 χρόνια ήδη όχι μόνο για την μοτοσυκλέτα).
Σχολούσα από την δουλειά κατά τις 22:30 γύρναγα σπίτι έβαζα τ’ αθλητικά μου και έφευγα για 5-10χλμ τρέξιμο σε ένα άλσος εδώ κοντά στο σπίτι μου. Μόλις τελείωνα ανέβαινα σε ένα μονόζυγο εκεί που είχε και έκανα έλξεις. Είχα πεισμώσει πάρα πολύ έλεγα τουλάχιστον ΑΝ αγωνιστώ να είμαι αξιοπρεπής. Οι μέρες περνούσαν….Το τελευταίο τσεκάρισμα στην μοτοσυκλέτα μου το κάνει ο Γιώργος Παρσωτάκης. Με επιβεβαιώνει ότι όλα είναι καλά και μου ανακοινώνει πως θα έρθει να με βοηθήσει σε ότι και αν χρειαστώ στην πίστα αφιλοκερδώς. Όλα γινόντουσαν για να περάσουμε καλά. Πηγαίνω στην πίστα των Μεγάρων για 2 προπονήσεις πριν τον Αγώνα. Ο κολλητός ο Γιάννης ήταν μαζί, είμασταν μόνοι μας. Στήσαμε την μοτοσυκλέτα στα μέτρα μου, τα καταφέραμε. Όλα πλέον είναι έτοιμα!!
31 Μαρτίου: Βρισκόμαστε στην πίστα των Μεγάρων από τις 7 το πρωί και στήνουμε τέντες-εξοπλισμό κλπ. Έχω κάτι μεταχειρισμένα ελαστικά για να κάνω την ελεύθερη προπόνηση της Κυριακής, όμως είναι σε άθλια κατάσταση και στο 3ο session στην Κ8 η μοτοσυκλέτα μου γλιστράει και με τις 2 ρόδες και παραλίγο να έχουμε πτώση. Aπολογισμός ημέρας. Ψυχολογία μέτρια και χρόνος στο 1:05.
1 Απριλίου: Πρωινό Warm up. Μπαίνω μέσα στην πίστα λυσσασμένος διότι είχα απογοητευτεί από τα αποτελέσματα της προηγούμενης ημέρας. Βγαίνω έξω κοιτάζω χρονόμετρο….1:04:00. Με τα ίδια σάπια χθεσινά λάστιχα. Ήρθε η ώρα των πρώτων Χρονομετρημένων δοκιμών. Καινούρια ελαστικά και ψυχολογία μέτρια. Πηγαίνω στην είσοδο της πίστας και μετά από 9 γύρους βγαίνω έξω. O Γιώργος με περιμένει στο Pit Lane. Έχω τις ωτοασπίδες και δεν ακούω καλά και του φωνάζω, ”Πόσο γυρνάω? 2 μήνες και 4 χρόνια?» Φωνάζει ο Γιώργος 1:03:500! Βγάζω το κράνος-ωτοασπίδες και του λέω, ‘Είσαι σίγουρος????” Η ψυχολογία ανεβαίνει και λέω από μέσα μου, ”Τουλάχιστον θα είμαι αξιοπρεπής.” Γυρνάω πίσω στην τέντα μου. Εκεί με περίμενε ο Δημήτρης. Φθάνω κοντά του και μου λέει, ”στα έλεγα αλλά δεν με άκουγες μικρέ. ” και με παίρνει μία αγκαλιά.
Β’ Χρονομετρημένα και μπαίνω μέσα στην πίστα πιο χαρούμενος από ποτέ. 1:03:451. Ξεκινάω από την 5η θέση της σχάρας εκκίνησης. Το Βράδυ έπεσα από τις 9 για ύπνο, μαζί με το άγχος μου αγκαλιά. Μέσα στο κεφάλι μου γινότανε χαμός « 1ος Αγώνας στην κατηγορία Open 600 vs 1000 υπάρχουν οδηγοί με πολύ περισσότερη εμπειρία από εμένα και φυσικά πολύ καλύτεροι. Τα μηχανάκια τους είναι τέρατα και γνωρίζουν την πίστα καλύτερα από εμένα…» ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΣΟΥ. είπα μέσα μου και αποκοιμήθηκα.
2 Απριλίου: Ξυπνάω και έχω βγάλει άφτρες γύρω γύρω από τα χείλη μου από το άγχος. Πρωινό Warm Up πριν τον Αγώνα μέσα σε μια ευχάριστη δροσούλα που επικρατούσε. Βάζω φόρμα. Ο Δημήτρης μου λέει ΄΄Χαλαρά…Ζέσταμα κάνουμε….” Μπαίνω στην πίστα και βγαίνω μετά από 3 γύρους. Ο Δημήτρης γελάει και μου λέει ”Βρε Μιχαλάκη μου, αν σ έλεγα να πας τέρμα τι θα έκανες? ΄΄Χρόνος 1:03:100. Έχω παλαβώσει, είμαι χαρούμενος.
Έρχεται προς την τέντα μου ένας από τους πιο αγαπημένους μου φίλους μου, Αλυτάρχης-Κριτής σε άπειρους Αγώνες μοτοσυκλέτας, καρτ, αυτοκινήτων και την γνώμη του την μετράω άπειρα. ΄΄Μικρούλη σήμερα θα πάρεις την Καρό μονάχα συγκεντρώσου και πάρτη” Του λέω ”Θάνο μου τι λές? δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, πρώτη φορά σε Αγώνα και Καρό Σημαία? ” Είμαστε στην σχάρα εκκίνησης. Ξεκινάω πέμπτος και προσπαθώ να χαλαρώσω. Σκέφτομαι ότι θα κάνω εκκίνηση όπως τότε που κάναμε παιδιά στην Βούτα.
Τα κόκκινα φανάρια σβήνουν και πετάγομαι 1ος από 5ος. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Στρίβω την Κ1 και ξεκινάω τον 1ο μου Αγώνα, προπορευόμενος και πίσω μου 1000ρια μηχανάκια να λυσσάνε. Βλέπω τους φίλους μου στο σημείο της ταμπέλας μου να χτυπιούνται πάνω κάτω σαν τρελοί .Ο 1ος μου γύρος ολοκληρώθηκε. Έμειναν άλλοι 23 λέω από μέσα μου, ”Είμαι πρώτος και με ακολουθούν όλοι” Συγκεντρώνομαι γιατί είναι το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ στο χώρο της Αγωνιστικής μοτοσυκλέτας. Και δεν είναι άλλο από το να οδηγώ τον Αγώνα. Πρέπει να παραμένω ψύχραιμος ώστε να μην κάνω λάθος. Ξαφνικά κόκκινη σημαία στον 14ο γύρο, κάποιος συναθλητής μου είχε έξοδο στην Κ6 και είχε χτυπήσει σοβαρά. Βγαίνουμε στο Pit Lane. Απεριόριστη χαρά. Ο Δημήτρης, ο Γιώργος όλοι μου οι φίλοι είχανε τρελαθεί, μαζί μου. Και εγώ τους λέω. ”Το απίθανο μου φαίνεται πιο πιθανό τώρα”
Εκκίνηση 2ου μέρους του Αγώνα. Ξεκινάω στην πρώτη θέση στην εκκίνηση. Σβήνουν τα κόκκινα φανάρια και στρίβω πάλι πρώτος. Έχουμε ακόμα 10 γύρους. Τερματίζω πρώτος. «Δεν το πιστεύω…..Δεν το πιστεύω….Τρελαίνομαι ρε….Τρελαίνομαι» Φώναζα μέσα από το κράνος μου. Βγαίνω έξω στο Pit Lane έρχονται όλοι και με παίρνουν αγκαλιά. Ακόμα δεν το πιστεύω. Πως μέσα από όλους τους Γνωστούς αθλητές του χώρου βρέθηκα εγώ?? Έλεγαν στην κερκίδα (όπως μου τα μετέφεραν) ”Ποιος είναι αυτός με το Μωβ το μηχανάκι που οδηγεί σαν λυσσασμένο” «Κυδωνάκης λέγεται» Ήρθε η ώρα της απονομής. Εκεί βρέθηκα στο ψηλότερο σκαλί. Δίπλα μου, ο φιλαράκος μου ο Σταυράκος. Και για αυτόν ήταν ο 1ος του Αγώνας. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Add your first comment to this post