Ο Γιώργος Ηλιόπουλος βάζει τους δικούς του στόχους και χρωματίζει την προσωπική Ιστορία του.

Η δική μου Ιστορία ξεκινά από το μακρινό 2003 όταν και κέρδισα την πρώτη μου Καρό Σημαία! Την περίοδο εκείνη, στην ηλικία των 16 ετών, ξεκίνησε η συνεργασία μου με την εργοστασιακή ομάδα της τότε ΚΤΜ ΕΛΛΑΣ (ΕΛΛΗΝΜΟΤΟ) με ΚΤΜ 125SX.

Χρειάστηκε ένας δύσκολος γύρος για να προσαρμοστώ οδηγικά στις νέες συνθήκες. Σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω για κανένα λόγο «θα τα καταφέρω» έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου!

Γιώργος Ηλιόπουλος.

Η Αγωνιστική χρονιά εξελισσόταν τέλεια καθώς είχα κατακτήσει πολλές τρίτες και δεύτερες θέσεις όντας σε μια πολύ δυνατή κατηγορία με έντονο ανταγωνισμό, με νέους αναβάτες αλλά και δύο εξαιρετικά έμπειρους οι οποίοι διεκδικούσαν το πρωτάθλημα: τον Δημήτρη Μερεμετσάκη και τον Αλέξανδρο Παπανικολάκη. Φτάνοντας στον τελευταίο Αγώνα στα Τρίκαλα κρινόταν το Πρωτάθλημα ανάμεσα τους. Όλα τα είχα κάνει ως τότε εκτός από το να κερδίσω! Να είμαι εγώ αυτός που θα δει πρώτος την Καρό Σημαία!

Στο πρώτο σκέλος πήγα 3ος και ήμουν πολύ προσεκτικός ώστε να μην επηρεάσω τη μεταξύ τους μάχη. Στο δεύτερο θυμάμαι είχε πιάσει δυνατή βροχή και το τερέν ήταν σαν βούρκος…όπως ακριβώς μ’άρεσε και μ’αρέσει ακόμα! Ένιωθα δυνατός και πριν πέσει η μπάρα είχα ήδη κάνει εικόνα τον εαυτό μου να νικά και να κάνει το γύρο του θριάμβου έχοντας στην πλάτη την πολυπόθητη και «βαριά» από λάσπη και κόπο καρό! Πράσινη σημαία, 15΄΄… 5΄΄πέφτει η μπάρα και …ξεκινάω 4ος! Μέχρι τα μισά του σκέλους είχα περάσει ήδη στην 1η θέση!

Είχα προσηλωθεί στο στόχο μου και δεν κοιτούσα ούτε καν την ταμπέλα που μου έβγαζαν οι μηχανικοί μου!Ενώ διαχειριζόμουν απόλυτα τον αγώνα ξαφνικά έμεινα από συμπλέκτη, αφού μία «καταραμένη πετρούλα» έσπασε το τρομπάκι. Χρειάστηκε ένας δύσκολος γύρος για να προσαρμοστώ οδηγικά στις νέες συνθήκες. Σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω για κανένα λόγο «θα τα καταφέρω» έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου! Καρφωτές λοιπόν μέχρι το τέλος! Ακούγεται ωραίο, δυναμικό, με τσαμπουκά αλλά ήταν τόσο δύσκολο…είχε βαθιά λούκια και κλειστές στροφές οπότε η πρωτούλα πήγε και ήρθε. Κάπως έτσι ομως ήρθε και η κατάκτηση της πρώτης μου σημαίας…την οποία φυσικα ακόμα έχω …ακόμα ανατριχιάζω σαν την βλέπω…μόνο που τώρα την κοιτάω μαζί με το γιο μου και διηγούμαι σε αυτόν τις ιστορίες μου!

Θα ήθελα από καρδιάς να πω στους νέους αναβάτες να δουλεύουν συστηματικά με πειθαρχία και πίστη! Μέσα από αυτά τα βήματα τα καλά αποτελέσματα θα έρθουν παρ’όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα συναντήσουν στο δρόμο τους! Πρέπει να κοιτάμε τον στόχο μας κατάματα αν θέλουμε να τον πετύχουμε!

Γιώργος Ηλιόπουλος.