Ο Βασίλης Μέης έχει το δικό του τρόπο να δώσει στην Ιστορία του ένα Κύπελλο.

Τελευταίος Aγώνας στις Σέρρες το 2000 όπου και κρίνεται το Κύπελλο ανάμεσα σε εμένα και τον χαλκιδαίο φίλο μου Λευτέρη Καδδίτη. Αυτος χρειάζεται μόνο την πρωτιά για να βγεί Κυπελλούχος ενώ εγώ είμαι λίγο πιο άνετος γιατί και με την δεύτερη θέση θα έπαιρνα τον πολυπόθητο τίτλο.

Με το ξεκίνημα του Αγώνα ο Λευτέρης βάζει το κεφάλι κάτω και παλεύει να απομακρυνθεί από την αρχή, ενώ εγώ έχω χάσει τον αριθμό πόσες φορές έχω περάσει τον Κώστα Μαιτό και αντίστροφα, με αποτέλεσμα ο Καδδίτης να το εκμεταλλευτεί όλο αυτό και έχει κάνει μια διαφορά 6,5 δευτερόλεπτα μπροστά μας. Εφτά γύρους πριν τον τερματισμό με πιάνει το άγχος γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από τον Μαιτό ο οποίος με ξαναπέρναγε σε κάθε γύρο όταν βγαίναμε στην ευθεία, οπότε φτάνοντας να ρίξουμε γύρο σε 2-3 πιο αργούς Συναθλητές μας, παίρνω το ρίσκο στο τελευταίο εσάκι που βγαίνουμε στην ευθεία και περνάω από την εσωτερική πάνω στο βιράζ και παραλίγο και στο χώμα, με αποτέλεσμα ο Μαιτός να κλειστεί και να σιγουρεψω το Πρωτάθλημα.

Αλλά περνώντας από την ευθεία του τερματισμού και βλέποντας τον Καδδίτη στα φρένα τής Κ1, (και επειδή μέσα στην χρονιά είχα χάσει κάποιες σημαίες περνώντας με πριν τον τερματισμό) βάζω το κεφάλι κάτω και σε έξι γύρους που μου μένουν, και κάνοντας εκεί, στο τελείωμα του Αγώνα τους ταχύτερους γύρους, φτάνω τον Καδδίτη στα φρένα της Κ1, τον περνάω, και μετά από έναν εφιαλτικό και συνάμα αξέχαστο γύρο τερματίζω πρώτος και Kυπελλούχος τού θεσμού. Να σημειώσω ότι μετά τον Αγώνα λυθήκανε τα τρία πρώτα μηχανάκια για έλεγχο και κατάλαβα γιατί είχα χάσει εκείνες τις νίκες στο νήμα του τερματισμού πάντα. Αλλά η χαρά της νίκης και λόγω του τελειώματος της χρονιάς και χωρίς κάποια ένσταση από μεριάς μου τελειώσανε όλα καλά.

Ήταν ό θεσμός του ενιαίου, πού τρέχαμε όλοι με τίς ίδιες μηχανές APRILIA RS 125APRILIA CHALLENGE Ξεκίνησε το 1998 και κράτησε μέχρι το 2001 αν θυμάμαι καλά.

Βασίλης Μέης