Η Ιστορία του Στέφανου Δέσκα που έδωσε την δική του μάχη για να ζήσει το όνειρο του.

Το στίγμα μέσα μου το άφησε ο πρώτος μου Αγώνας το 2019 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα. Στηνόμαστε το Σάββατο στην εκκίνηση και ακυρώνουν από το γκριντ εμένα και τον Ψυχογιό διότι ανακοίνωσαν τελευταία στιγμή βρόχινο Αγώνα με στεγνή πίστα και εμείς δεν φορούσαμε βρόχινα ελαστικά.

Η θέση μου ήταν 2η στην εκκίνηση, και την Κυριακή λόγω χρόνων Αγώνα, που εγώ δεν πήρα χρόνο, ξεκίνησα από την 10η θέση. Κάνω μια καλή εκκίνηση στρίβω 4ος και μέχρι τον 4ο γύρο είχα περάσει πρώτος, εκεί πίεσα ακόμα παραπάνω για να κάνω αρκετούς γρήγορους γύρους και να κάνω διάφορα διότι είχα θέμα με το χέρι το οποίο από τον 8ο γύρο ήδη είχε αρχίσει να μουδιάζει. Και τώρα φτάνει η ώρα του τερματισμού, τα συναισθήματα απίστευτα, αυτό που είχα καταφέρει δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε με πολύ δουλειά και κόπο. Γυρνάω στο μποξ και τρέχει όλη η ομάδα πάνω μου για αγκαλιές, είμασταν όλοι συγκινημένοι, και πόσο μάλλον η χαρά στο πρόσωπο του πατέρα μου τα έλεγε όλα, κάθε φορά που μιλάω για αυτό με πιάνει ρίγος. Την ώρα της απονομής ακόμα δεν πίστευα ότι έχω καταφέρει κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον να ξεκινάω από τις πίσω θέσεις και να ανεβαίνω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, να ακούς το όνομα σου και να βλέπεις από κάτω τον κόσμο την ομάδα σου την οικογένεια σου να φωνάζουν για εσένα. Πραγματικά είναι κάτι τρομερό.

Στέφανος Δέσκας