Η Δήμητρα Λαδά φλερτάρει με πίστη την διάκριση μέσα από την Ιστορία της

Στα Supermotard μου δόθηκε η ευκαιρία να εμπλακώ όταν το 2005 η Honda προκήρυξε Κύπελλο Γυναικών με CRF250. Μία πλούσια χορηγία Μοτοσυκλέτες, ρούχα, συμμετοχές, λάστιχα. Στα δοκιμαστικά στα Κιούρκα ήρθαν πάνω από 35 κοπέλες, όμως τα μηχανάκια ήταν 16 και τόσες θα προκρίνονταν για το Κύπελλο. Μπαίνω με τις πρώτες φουρνιές, κάτι δε μου πάει καλά, η μοτοσυκλέτα “χορεύει”. Βγαίνω έξω, σκασμένο πίσω λάστιχο. Παρ’ όλα αυτά, ο χρόνος ήταν ικανός για πρόκριση στη 14η θέση κι έτσι δε χρειάστηκε να ξαναμπώ.

Οι Κοπέλες Αναβάτριες “μοιράστηκαν” σε 8 ομάδες, ανά δύο, τυχαία. Καθόλου τυχαία μπήκα “με απευθείας ανάθεση” στην ομάδα του Γιώργου Κουτσουμπού, του “μάστορα”, που με πολύ αγάπη με περίμενε. Ξεκινούν οι Αγώνες και φαίνεται από τον πρώτο Αγώνα η μηδενική μου εμπειρία στο χώμα, παρόλο που “φύσαγα” στην άσφαλτο. Είμαι βάθρο σε κάθε Αγώνα, αλλά όχι πρώτη. Μια πτώση στο χώμα σε προπόνηση μου κοστίζει ένα σπασμένο πόδι κι έναν Αγώνα. Μην τα πολυλογώ, ο τίτλος έφυγε, έκανε φτερά.

Την επόμενη χρονιά η Honda αποσύρεται και πρέπει τώρα να τρέξουμε με δικές μας μοτοσυκλέτες. Αγόρασα το CRF που έτρεξα και ξεκινάω προπόνηση στο χώμα. 20 φορές σε αλάνα να μάθω έλεγχο, μετά σε μικρές κι εύκολες πίστες, άλλωστε δεν ήταν τεράστιες οι απαιτήσεις σε χώμα στο sm. Εκείνη την εποχή δούλευα ως συντάκτης στο περιοδικό “2ΤΡΟΧΟΙ” και “τσιμπάω” πως έρχεται το καινούριο CRF250R, δίμπουκο.

Τηλεφωνώ στα γρήγορα και χωρίς πολύ σκέψη στον Κουτσουμπό, “το θέλω!”, πάω το ’05άρι για πούλημα κι έρχεται το καινούριο μου άτι. Κούτα. Πρώτος Αγώνας στην Πάτρα και η Μοτοσυκλέτα παίρνει για πρώτη φορά μπροστά για τα ελεύθερα. Ρωτάω το Μιχάλη: “να μπω ένα session να το στρώσω;“, με κοιτάει, τραβάει τρεις γκαζιές, “στρώθηκε“, μου λέει. Η δουλειά στο χώμα φάνηκε κι έφυγα μπροστά από τις υπόλοιπες κοπέλες, 8 ξεκινήσαμε, μείναμε 6 στο τέλος. Τρέχαμε μαζί με την κατηγορία Νέων, βάζοντας και άντρες ανάμεσά μας. Η Καρό Σημαία με βρήκε νικήτρια. “Ναι, ναι!” φώναζα μέσα απ’ το κράνος. Βγαίνω στα pits, ξεκαβαλάω και με παίρνει αγκαλιά ο μάστορας. “Το Πρωτάθλημα είναι δικό σου”, μου είπε κι έτσι έγινε. Η Μοτοσυκλέτα αυτή δεν ξαναέφυγε από δίπλα μου.

Όταν σταμάτησα την επόμενη Αγωνιστική σεζόν μετά από τον πρώτο κιόλας Αγώνα, λόγω του σοβαρού τροχαίου που είχα στο δρόμο που με σταμάτησε από τους Αγώνες, η μοτοσυκλέτα έγινε χωμάτινη κι ακόμα πηγαίνω σχεδόν κάθε Κυριακή για προπόνηση.

Δήμητρα Λαδά