Ένταση, Αγωνία, Προσπάθεια και το 1:30 πέφτει στο 1:29 στις Σέρρες, στην Ιστορία της Δήμητρα Λαδά

Την πρώτη φορά που καβάλησα 125 racing, στα pits της πίστας των Σερρών το 2003, ντυμένη έτοιμη, μου λέει ο Άλκης “Πάμε;” και μπαίνουν με τους υπολοίπους με τους οποίους είχαμε ανέβει παρέα. Μένω μόνη μου πάνω στο 125 και βάζω τα κλάματα. “Πώς θα τ’ οδηγήσω αυτό;”. Είχα τρέξει μια χρονιά στο “Aprilia Challenge” όπου οι μοτοσυκλέτες ήταν δρόμου, βατές, συνηθισμένες, εύκολες.“Οι αγώνες τελειώνουν εδώ για μένα;” σκεφτόμουν και δώστου κλάμα…“Όχι, αυτό δε γίνεται! Τώρα που ζω το όνειρο, θα το παλέψω!”. Και μπήκα και σιγά-σιγά το βρήκα.

Οι επιδόσεις μου ήταν σταθερά ανοδικές, σε δυο χρόνια μεταπηδώ από το Honda RS125 του Γιάννη Τζωρτζόπουλου στην ομάδα του Μάκη Σιφναίου, με Yamaha TZ125. Ώρες ατέλειωτες στο υπόγειο του συνεργείου, αφού αυτό έκλεινε, με το Μάκη να μου μαθαίνει να λύνω το μηχανάκι και να το κάνω βίδες. “Το μηχανάκι πρέπει να είναι καθαρό, μέσα κι έξω!“, μου έλεγε.

Μία χρονιά, δύο χρονιές, τερματισμοί, χαρές, πτώσεις, πόνος. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα γίνω καλά, να τρέξω. Τρίτη χρονιά κι αρχίζει να φαίνεται η δουλειά, όταν κυνηγούσα την τρίτη θέση πίσω απ’ τον Χρονόπουλο. Στα 125 racing 4η δεν το λες και λίγο! Οι χρόνοι κατεβαίνουν, 1:35, 1:32, 1:30… Τέταρτη χρονιά, “θα το σπάσουμε το 1:30 φέτος!”. Κι είμαστε στις Σέρρες, το μηχανάκι κεντάει, η ψυχολογία στα ύψη. Μπαίνω, τα κάνω σκατά στην εκκίνηση, βάζω κεφάλι κάτω και μαζεύω τη διαφορά, αρχίζω και περνάω έναν-έναν τους συναθλητές μου…

Το μυαλό δουλεύει στο 101%, “σκύψε μέσα, βγες, πάτα φρένο, άστο, μέσα, πάτα, βγες” και περνάω από την ευθεία και βλέπω στην πινακίδα μου να γράφει 1:29 και τον Σιφναίο να έχει βγάλει τη μπλούζα του απ’ τη χαρά του και να τη στριφογυρνάει, η αδερφή μου η Φοίβη δίπλα να χοροπηδάει και να κουνάει τα χέρια της! Μέσα απ’ το κράνος φωνάζω “ΝΑΙ ΡΕ Π@#$ΤΗ!!!” και κουνάω το κεφάλι μου σαν τρελή, αλλά το γκάζι καρύδι για να το ξανακάνω, ν’ αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν ήταν ένας τυχαίος γύρος…

Κι έτσι έγινε, το γυρολόγιο στο εξής ήταν στο 1:29 καθαρό κι αυτή η Ιστορία μπορεί να μην περιλάμβανε Καρό Σημαία, όμως είναι η κορυφαία στιγμή που κρατώ στην καρδιά μου.

Δήμητρα Λαδά