Ιούλιος του 2000 για τον Σπύρο Κεφαλλωνίτη και την Iστορία του με την χαρά του πρώτου βάθρου.

Χρόνια Πολλά και καλή χρονιά να έχετε με υγεία πάνω απ’ όλα. Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να σας φέρει ότι πραγματικά επιθυμείτε και να είσαστε πάντα δημιουργικοί, δραστήριοι, και πνευματικά ακόρεστοι. Να περνάτε όμορφα. Αυτή η ιστορία που θα σας διηγηθώ μπορεί για κάποιους να γίνει λίγο κουραστική, αλλά έχει να κάνει με την πραγματική αγάπη, την θέληση, και το πάθος για το Άθλημα. Όταν βάζεις κάτι στόχο που θέλεις πραγματικά, τίποτα μα τίποτα δεν σε σταματά, ποτέ μα ποτέ, να μην το βάζετε κάτω και να κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα, όποια και να είναι αυτά.

Είναι Ιούλιος του 2000 θυμάμαι, εν όψη του τρίτου Αγώνα SuperMoto που διοργάνωνε τότε η Iron Team στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μάλεμε στα Χανιά. Για εμάς έπεφτε μακριά από Κέρκυρα να πάμε Κρήτη, αλλά, είχαμε βάλει στόχο με κάποιους λιγοστούς χορηγούς και φίλους να τρέξουμε όλο το Πρωτάθλημα στην κατηγορία normal, με το προσωπικό Honda xr 400 του κολλητού μου Λεωνίδα Ράμμου και μηχανικό τότε τον Στέφανο Μοναστηριώτη που με βοηθούσε για την προετοιμασία. Κανονίζουμε λοιπόν με τον κολλητό μου τον Κώστα Κοντό να πάμε Κρήτη μαζί, ο Κωστάκης όπως τον λέω εγώ ήταν παιδικός φίλος που σπούδαζε τότε στην Πάτρα, με ακολουθούσε και με βοηθούσε σε όλους μου τους Αγώνες από τα πρώτα βήματα μου στο SuperMoto.

Εκείνη την περίοδο δεν είχαμε την πολυτέλεια για κάποιο μέσο μεταφοράς η μετακίνησης πχ αυτοκίνητο, τρέιλερ, φορτηγάκι η κάποια ομάδα να μας πάρει το μηχανάκι. Εγώ έπαιρνα το λεωφορείο από Κέρκυρα – Αθήνα, και ο Κωστάκης το λεωφορείο από Πάτρα – Αθήνα και έτσι γινόταν η μετακίνηση μας τότε. Την μοτοσυκλέτα την έστελνα με μεταφορική από Κέρκυρα -Αθήνα και μετά οδικώς από το πρακτορείο της Αθήνας στο λιμάνι του Πειραιά και μετά πλοίο από Πειραιά για Κρήτη. Φτάνουμε λοιπόν στην Κρήτη και φεύγουμε οδικώς με το XRaki για Μάλεμε, φορτωμένοι με σάκους, στολή, εργαλεία και ότι άλλο μπορούσαμε από ανταλλακτικά, γρανάζια τακάκια κτλ.

Φτάνουμε στην πίστα και εντελώς τυχαία γνωρίζω τότε για καλή μου τύχη τον κύριο Βαγγέλη (intramoto), μας βλέπει ο άνθρωπος σαν χίπηδες φορτωμένους και μας ρωτάει από περιέργεια από που είμαστε και πως ήρθαμε. Του λέω την περιπέτεια πως και από που ήρθαμε και ο άνθρωπος έπαθε πλάκα με αυτά που του είπα. Αμέσως μας πρότεινε να μας φιλοξενήσει δίπλα από την νταλίκα του με την οποία προμήθευε τότε με ελαστικά σε κάθε Αγώνα τους Αγωνιζόμενους. Φτάνει η ώρα να μπούμε για δοκιμαστικά. Μπαίνω και μετά από μερικούς γύρους μένω από μπροστινό φρένο, είχε μεγάλη ευθεία θυμάμαι και έκαψα τον δίσκο έχοντας τον νορμάλ δίσκο μπροστά, (έτσι ήταν στην κατηγορία τότε) είχε γίνει σαν τσιγαρόχαρτο και είχε στραβώσει.

Πάω λοιπόν ψάχνοντας από τέντα σε τέντα και ρωτούσα τους Αγωνιζόμενους που είχαν HONDA μήπως βρω ένα δίσκο και καταφέρω να συνεχίσω τα προκριματικά για να τρέξω στον Αγώνα. Συναντάω και γνωρίζω τότε τον συγχωρεμένο τον Άλκη Συνιώρη ο οποίος έτρεχε τότε με ένα CR 500 σε άλλη κατηγορία και τον ρωτάω εάν έχει τον δίσκο τον νορμάλ από το CR. Όντως χωρίς δεύτερη σκέψη μου λέει τον έχω εδώ είσαι τυχερός αλλά δεν ξέρω εάν ταιριάζει. Τον παίρνω τον βάζω επάνω και ταίριαζε. Χαρά εμείς δεν περιγράφεται. Έλα όμως που στράβωσε και αυτός ο δίσκος, τον βγάζουμε και τον ισιώνουμε επάνω σε μια τάβλα και τον ξαναβάζουμε επάνω και ξεκινάω μια πιο έξυπνη διαχείριση στο φρένο με το δίσκο να κάνει τα χορευτικά του καταφέραμε να ανέβω στο πρώτο βάθρο της καριέρας μου, 3ος στον συγκεκριμένο Αγώνα πίσω από αξιόλογους συναθλητές για την ιστορία τότε.

Την χαρά μας τώρα δεν μπορώ να την περιγράψω. Μετά από αυτήν την περιπέτεια και τον συγκεκριμένο Αγώνα, η συνέχεια ήταν ανοδικά απίστευτη. Never give up !!

Σπύρος Κεφαλλωνίτης